Diolch yn fawr, Lywydd. Anodd iawn yw ymateb, ac yn sicr grynhoi, dadl fel hon, ond rydw i’n ddiolchgar i’r Aelodau i gyd am i ni gael dadl resymol a gweddol resymegol yn y cyfraniadau a wnaed. Fe ddechreuom ni gyda Mark Isherwood yn cyfeirio at y dadleuon amaethyddol a’r math o ddadleuon rwyf wedi clywed llawer ohonyn nhw yn yr ardal rwyf i’n ei chynrychioli, ac ar hyd y gorllewin: y syniad yma y gallwn ni sicrhau diogelwch i amaethyddiaeth a physgodfeydd Cymru drwy ddychwelyd i gyfundrefn y mae llawer ohonom ni yn ei chofio hi’n iawn, cyn inni gael pethau fel ‘regime’ cig oen yr Undeb Ewropeaidd i ddiogelu a datblygu ein diwydiant, yn yr un modd ag y mae ein pysgodfeydd ni bellach yn cael eu gwarchod drwy’r gyfundrefn sydd gennym ni. Oherwydd beth sy’n bwysig inni gofio am yr Undeb Ewropeaidd yw ei bod hi’n undeb sydd wedi newid ac wedi diwygio ar hyd ei hamser. Fe bwysleisiwyd hynny gan Huw Irranca-Davies—y pwysigrwydd o’r buddsoddiad yn ei gymuned o, cyfraniad y cronfeydd strategol i economi Cymoedd Cymru drwodd a thro.

Yna, fe ddaethom ni at gyfraniad difyr a digrif, fel y mae o hyd, gan Neil Hamilton. Roedd o’n ceisio pwysleisio, ar yr un llaw, y byddai sicrhau bod yr Undeb Brydeinig—y Deyrnas Unedig—yn dod mas o’r Ewrop unedig rhyw fodd yn sicrhau y byddai mwy o reolaeth dros beth sy’n digwydd yng Nghymru, yn Lloegr, yn Iwerddon ac yn yr Alban. Mae hon yn ddadl yr wyf wedi methu ei deall, oherwydd mae hi’n gwrthod imi y ddadl bwysicaf ynglŷn â beth y mae’r Undeb Ewropeaidd yn ei gynnig i ni. Rydym yn byw mewn byd sydd yn fyd-eang. Dyna natur yr hyn sydd wedi datblygu ar draws y byd. Mae gyda ni ranbarthau economaidd enfawr drwy’r byd i gyd. Ac eto, mae’r ddadl yma yn cael ei chyflwyno y byddai i ni, fel teyrnas, i fod y tu fas i ranbarth byd-eang o fyd sydd yn farchnad gyfan yn rhyw fodd yn fanteisiol. Felly, nid wyf yn derbyn y ddadl honno bod y diffyg masnachol sydd rhwng yr Undeb Ewropeaidd a’r tir mawr a’r Deyrnas Unedig yn mynd i fod yn warant o gwbl y bydd modd cael marchnad rydd o’r newydd yn y farchnad sengl.

Dyma sy’n bwysig, rwy’n credu, i ni gofio bod yna bedwar rhyddid mawr sydd yn sylfaenol i’r Undeb Ewropeaidd: rhyddid nwyddau i symud; rhyddid gwasanaethau i symud; rhyddid cyfalaf i symud; a rhyddid pobl i symud. Dyma lle mae’r ddadl ynglŷn â mewnlifiad yn tywyllu ac yn drysu pobl yn fwy nag unrhyw ddadl arall. Nid mewnlifiad yw bod pobl yn dod o dir mawr Ewrop sy’n rhan o’r Undeb Ewropeaidd i weithio yng Nghymru. Nid mewnlifiad ydy hynny. Beth ydy o ydy pobl sydd yn gyd-ddinasyddion o gyfandir cyfan yn gallu rhannu gwaith, fel yr ydw i’n gallu rhannu gwaith os ydw i’n mynd mas i weithio yn yr Undeb Ewropeaidd, neu fel y myfyrwyr sydd yn gweithio o Brifysgol Bangor, lle’r wyf i’n—