Rwy’n ddiolchgar iawn i chi, Ddirprwy Lywydd. Diolch yn fawr i bawb sydd wedi cymryd rhan yn y ddadl heddiw. Mae’r ddadl hon yn ymwneud â chyflenwad—cyflenwad o dai fforddiadwy mawr eu hangen. Rwy’n cydnabod, ac wrth gwrs, yn derbyn bod yna safbwyntiau gwahanol ar hyn, gyda rhai ohonynt yn seiliedig ar ideoleg a rhai’n seiliedig ar brofiad, ond nid oes yr un o’r cyfraniadau a glywais gan y pleidiau eraill heddiw yn esbonio pam nad yw Llywodraeth Cymru wedi cyrraedd ei thargedau tai i adeiladu digon o gartrefi newydd, gan gynnwys tai fforddiadwy, a pham y bydd diddymu’r hawl i brynu mewn gwirionedd yn datrys y broblem honno. Mae’n ymddangos nad oes unrhyw ddirnadaeth, pe bai’r cydbwysedd rhwng y cyflenwad a’r galw yn well, gyda llif mwy sefydlog drwy’r system yng Nghymru, yna ni fyddem yn wynebu’r math o gynlluniau datblygu lleol lle rydym yn sôn am bentrefi cyfan yn ymddangos ar gyrion cymunedau sy’n bodoli’n barod, neu ruthro mawr tuag at gyflenwad mawr o dai cymdeithasol yn hytrach na chyflenwad tai cymysg. Nid wyf yn clywed dim am yr hyn sy’n digwydd gyda’r bwlch sgiliau sy’n ein hwynebu bob tro y mae yna gynnydd yn y galw am dai a gostyngiad yn y galw am dai. Ni fyddem yn wynebu i’r fath raddau y diffyg cyfatebiaeth rhwng tai pobl a’u hanghenion tai sy’n newid dros oes—nac, y wir, y byddai yna lai o bwysau ar i fyny ar brisiau tai yn y sector preifat.

Mae’r hawl i brynu yn awr yn helpu llywodraeth leol a Landlordiaid Cymdeithasol Cofrestredig i ddarparu’r cartrefi cywir yn y mannau cywir ar wahanol adegau ym mywydau pobl. A phan fo’r disgownt yn realistig, ac nid yw wedi bod yn realistig yng Nghymru—nac yn Lloegr, mewn gwirionedd, dros gyfnod y Llywodraeth Lafur—yna gellir rhyddhau peth o’r stoc i’r sector preifat fel rhan o’r cymysgedd o berchnogaeth a rhentu, ond wedyn rydych yn adfer ecwiti i adeiladu’r stoc newydd, a gallem fod yn eu hadeiladu i ymateb yn fwy parod i gynnydd a gostyngiad yn y boblogaeth.

Pa un a ydych angen tai cymdeithasol—ac rwy’n golygu tai cymdeithasol, nawr—ar hyd eich oes ai peidio, mae’n bosibl iawn y byddwch angen y rhyddid i symud o’ch eiddo bach cyntaf, efallai i gartref mwy o faint i deulu ac efallai i mewn i eiddo arall sy’n fwy addas ar gyfer yr anghenion sy’n codi o oedran neu anabledd. Nid yw’n ymwneud yn unig â’r niferoedd roedd David Melding yn siarad amdanynt, ond â’r gymysgedd o dai sydd angen newid, ac nid yw’r gymysgedd honno o dai yn cael ei chyflenwi ar hyn o bryd. Yr hyn na ddylai tai cymdeithasol fod yw magl sy’n cadw teuluoedd mewn cartrefi sy’n rhy fach ar eu cyfer neu bobl hŷn mewn eiddo sy’n mynd yn drech na hwy. A dyna sy’n digwydd pan nad oes neb yn adeiladu tai cymdeithasol newydd. Mae Andrew R.T. Davies yn iawn: mae cael gwared ar yr opsiwn hwn yn cyfyngu ar opsiynau pobl i gynllunio eu bywydau eu hunain. Nid yw’n ymwneud â thai cymdeithasol neu dai preifat; mae’n ymwneud â’r ddau a chaniatáu i bobl bontio rhwng y ddau os ydynt yn dymuno gwneud hynny.

Nawr, dywedodd David Melding fod dros 8,000 o bobl ar restr aros am dai cymdeithasol ers nifer o flynyddoedd, ac nid wyf yn credu y dylai Llywodraeth Cymru fod yn falch o hynny. Nid oes cyfiawnder cymdeithasol yn hynny. Nid wyf yn gwybod llawer am Keynes, David, ond rwy’n gwybod am ddatblygwyr, ar ôl gweithio gyda hwy drwy’r cyfnodau o ffyniant yn y farchnad dai a dirwasgiad yn seiliedig ar eiddo am nifer o flynyddoedd.