Rwy’n gwybod, Ysgrifennydd y Cabinet, eich bod chi a minnau’n rhannu’r un farn a blaenoriaeth i gael cymaint o blant yn yr ysgol, mor aml â phosibl. Ond mae yna un maes bach sy’n peri pryder i mi, sef plant sy’n sâl yn gyson. Rwyf wedi cael nifer o etholwyr yn dod ataf i ddweud bod eu plant naill ai wedi bod yn ddigon anffodus i gael cyfres o byliau o donsilitis, lle y maent wedi bod yn absennol am wythnos neu ddwy ar y tro, neu fod ganddynt ryw fath o gyflwr, fel syndrom coluddyn llidus. Ac oherwydd bod cofnodion presenoldeb plant felly’n plymio—dyma rieni sy’n cymryd rhan yng ngofal eu plant, yn cymryd rhan yn eu haddysg—maent wedi bod yn cael llythyrau yn eu bygwth, yn dweud wrthynt y bydd angen iddynt ddweud y drefn wrth eu plant ac yn awgrymu, yn y bôn, eu bod yn rhieni gwael, ac nad yw eu plant yn ymdrechu digon. Os gwelwch yn dda, a wnewch chi egluro’r canllawiau sy’n mynd allan i ysgolion, fel ein bod yn targedu’r rhai nad ydynt yn mynd i’r ysgol oherwydd nad ydynt eisiau mynd i’r ysgol, yn hytrach na’r rhai a fyddai’n hoffi mynd i’r ysgol ond nad ydynt yn gallu mynd i’r ysgol, fel nad yw’r plant hyn yn teimlo dan fwy byth o bwysau? Mae gan y llyfr presenoldeb wyneb hapus arno, a phan nad yw’r wyneb hwnnw’n gwenu bellach, mae’r plant hynny’n teimlo dan bwysau trwm iawn.