Yn sicr, bydd arweinydd y tŷ yn deall mai’r peth hollol anghywir i’w wneud yw siarad am berthynas arbennig â’r wladwriaeth hon. Cyfeiriodd at hawliau LHDT; mae’n gwybod beth fyddai’n digwydd i mi yn y wlad honno. Ni ddylem byth fod mewn sefyllfa lle rydym yn dweud ein bod yn awyddus i adeiladu—ac nid fy ngeiriau i yw’r rhain, ond geiriau’r Prif Weinidog—perthynas arbennig gyda gwlad sydd â hanes ofnadwy o’r math hwn o ran hawliau dynol, heb sôn am barhau yn awr, mae’n ymddangos—y cwestiwn mewn gwirionedd oedd ‘a oeddem yn atal’—y berthynas arbennig honno, yng ngoleuni’r ffaith na allwn anwybyddu—. Hynny yw, rwy’n derbyn y pwynt fod gan rai o’r gwledydd hyn eu hunain rai cwestiynau i’w hateb mewn perthynas â’u cefnogaeth i eithafiaeth Islamaidd ideolegol a threisgar, ond ni allwn anwybyddu’r ffaith fod y rhan fwyaf o bobl sy’n asesu’r sefyllfa yn cydnabod fod gan Qatar, yn sicr, gwestiynau i’w hateb ei hun. O dan yr amgylchiadau hynny, ni ddylai Cymru fod yn cychwyn ar berthynas arbennig â gwlad felly.

Yn hytrach na derbyn cyngor y Swyddfa Dramor a Chymanwlad, pam nad yw’n derbyn cyngor ei harweinydd Plaid Lafur y DU ei hun, sydd wedi siarad am y sgyrsiau anodd sydd angen eu cael â gwladwriaethau’r Gwlff, ac wrth gwrs mae Qatar yn ganolog i hynny? Yn sicr mae’n rhaid atal y polisi o gynnal perthynas arbennig â Qatar tra bod y cyhuddiad hwn gan y gwladwriaethau sy’n gymdogion iddi yn datgan ei bod yn noddi terfysgaeth yn parhau.