Y ffordd synhwyrol o wneud hyn fyddai i siarad gyda ni yn gynnar, cyn drafftio’r Mesur ei hunan, er mwyn gweld os gallwn ni gael unrhyw fath o gytundeb ynglŷn â’r ffordd ymlaen. Nid felly oedd hi. Fe gawsom ni rai rhannau o’r Mesur o flaen llaw, cwpwl o wythnosau—dim popeth, ond rhai o’r cymalau—ond nid digon i gael unrhyw fath o synnwyr o beth oedd y darlun llawn. So, nid oedd hwnnw’n help. Ac, wrth gwrs, fe ddywedom ni ar y pryd, ‘Wel, nid yw’r Bil fel y mae wedi cael ei ddrafftio ar hyn o bryd yn rhywbeth y gallwn ni gytuno arno’. Ond, er eu bod nhw’n gwybod taw dyna beth oedd ein safbwynt ni fel Llywodraeth, nid felly oedd y sefyllfa pan aethon nhw, wrth gwrs, i gyhoeddi’r Mesur eu hunan. Y trueni yw, wrth gwrs, nad yw hyn wedi cael ei wneud mewn ffordd ynglŷn â gweithio mewn partneriaeth. Nid ydw i’n gwybod os oedden nhw’n ofn beth oedd yn mynd i ddigwydd yn yr Alban, yn ofn beth fyddai Gogledd Iwerddon yn ei wneud, ond nawr, wrth gwrs, maen nhw’n mynd i fod mewn sefyllfa lle mae yna gyfle wedi cael ei golli—ddim yn gyfan gwbl, achos mae’r cyfle yn dal i fod yna ar y ford. Beth sy’n hollbwysig nawr yw bod y cyfle’n cael ei gymryd gan Lywodraeth y Deyrnas Unedig er mwyn i ni weithio ar beth rydym ni’n gallu cytuno arno, ac rydw i’n credu bod yna lawer yna y gallwn ni gytuno arno ynglŷn â strwythur y Deyrnas Unedig yn y pen draw a’r ffordd y mae penderfyniadau yn cael eu gwneud yn y meysydd datganoledig. Dyna fe; mae’r cynnig yn dal i fod yna. Fe gawn ni weld beth fydd yr ateb.