Wel, edrychwch, ar gyfer y bobl sydd wedi dechrau'r driniaeth proffylacsis cyn-gysylltiad, mae'r ffaith nad oes unrhyw un yn y cohort wedi cael HIV ers dechrau'r driniaeth yn galonogol iawn. Mae hynny'n wirioneddol bwysig. Ond fel y dywedais yn fy natganiad llafar, rydym wedi bod yn ceisio cyrraedd y bobl sy'n wynebu'r risg mwyaf, ac felly, rydym wedi gweld heintiau eraill a drosglwyddir yn rhywiol o fewn y grŵp hwnnw. Mae hynny'n dangos ein bod yn cyrraedd y math iawn o bobl. Rydym hefyd wedi canfod pobl sydd â HIV ond heb gael diagnosis, ac maent wedi cael cymorth i sicrhau eu bod yn cael y driniaeth briodol, a dyna sydd angen i ni ei wneud er mwyn sicrhau bod pobl yn ymwneud â'r gwasanaethau sy'n cael eu hadeiladu o'u cwmpas, sy'n deall eu hanghenion er mwyn eu cefnogi'n briodol a'r bobl o'u cwmpas i wneud yn siŵr eu bod yn byw y bywyd gorau posibl, oherwydd rwyf innau hefyd yn cofio pan roddwyd cyhoeddusrwydd mawr i HIV ac AIDS—a phlentyn oeddwn i—rwy'n cofio'r hysbysebion ar y teledu, a'r ofn a'r stigma a ddaeth yn eu sgil. Ac mae cael neges, mewn gwirionedd, sy'n dweud y gallwch fyw bywyd da a pharhau i fyw bywyd iawn o gael cymorth a thriniaeth, ac nad yw'n golygu bod eich bywyd ar ben—mae'r stigma a'r ofn yn dal i fod yno. Felly, mae hwnnw'n waith sydd angen i ni ei wneud o hyd, ac rwy'n wirioneddol falch o'r ffaith ein bod ni yma yng Nghymru wedi mabwysiadu dull blaengar o weithredu. 

Rwyf wedi gweld newyddion yn eich rhan chi o'r byd, gyda'r Argus, yr wythnos hon, yn argraffu erthygl yn sôn am y sefyllfa yn Lloegr, lle mae ganddynt elusennau o hyd yn galw am broses fwy dibynadwy na chodi arian i ddarparu proffylacsis cyn-gysylltiad i bobl eraill. Rwy'n falch iawn fy mod wedi gallu gwneud penderfyniad yma yng Nghymru i ddarparu ar gyfer y genedl gyfan ar sail gyfartal, wedi'i sbarduno gan angen, ac angen yn unig.