Diolch, Ddirprwy Lywydd. Am bron i ddwy flynedd, rydym wedi dioddef proffwydoliaethau ynghylch yr effaith drychinebus ar economi'r DU pe byddem yn gadael yr UE mewn senario 'dim bargen'—mae dwy blaid sosialaidd y Cynulliad hwn wedi lledaenu canlyniadau andwyol o'r fath, ac mae llawer ohono'n ddyfalu negyddol pur. Rydym ni yn UKIP yn cyfaddef y gallai fod rhai effeithiau negyddol ar ein heconomi yn y tymor byr, ond mae bron bob arbenigwr economaidd yn rhagweld mai yn y tymor byr yn unig fyddai hyn. Fodd bynnag, yn y ddadl hon, mae UKIP am ganolbwyntio mwy ar oblygiadau gwleidyddol aros yn yr UE.

Aros yn yr UE, wrth gwrs, yw nod y Blaid Lafur, Plaid Cymru a'r Ceidwadwyr yn y pen draw, ac yn achos y cyntaf o'r rhain o leiaf, awydd diamheuol i rwystro ewyllys nifer llethol o'u pleidleiswyr Llafur. Efallai y dylem nodi yma fod pobl Sunderland, er gwaethaf bygythiadau amlwg i ddyfodol ffatri Nissan, yn parhau'n bendant o blaid gadael yr UE. Mae'n ymddangos bod hyn yn wir am bob un o'r rhanbarthau a bleidleisiodd dros adael, gan gynnwys y rheini yma yng Nghymru. Ni all hyn ond dynodi un peth: mae'r awydd i adael Ewrop yn mynd ymhell y tu hwnt i fanteision economaidd, neu fel arall. Mae a wnelo ag awydd pobl i adfer rheolaeth ar ein sefydliadau, yn enwedig pŵer ein seneddau, ein barnwriaeth, ein ffiniau, ein mannau pysgota a llu o feysydd eraill a ildiwyd i Frwsel.