Os caf ddychwelyd, efallai, at y ddadl ei hun, sy'n ymwneud â refferendwm—nid yw'n ymwneud ag aros na gadael heddiw. Rwyf wedi cael digon o safbwyntiau ar y mater hwnnw; nid wyf yn bwriadu eu hailadrodd. Yr hyn y gallaf ei ddweud, serch hynny, yw bod Darren Millar yn gynharach yn y Siambr hon wedi tynnu sylw'n gwbl briodol at y ffaith y bydd hi'n 75 mlynedd ers D-day yfory, pan unodd 12 o wledydd i drechu Natsïaeth a ffasgaeth. Rwy'n credu na fyddai'r hyn y byddant wedi ei weld heddiw, a'r hyn y byddant yn ei weld o'n gwleidyddiaeth yn gyffredinol ar draws Prydain, wedi eu plesio. Nid dyma y brwydrasant drosto. Mae dyletswydd ar bob un ohonom yn y Siambr hon i feddwl yn ofalus ynglŷn â ble rydym yn mynd nesaf fel cymdeithas.

Yr hyn y gallwn gytuno yn ei gylch yw fod pobl wedi pleidleisio yn 2016 dros adael yr UE. Mae hynny'n glir. Rydym yn gwybod hynny. Gallwn weld hynny o'r canlyniad. Ond fel y dywedodd Llyr Gruffydd, y broblem oedd nad oedd cynllun, na dogfen, nac arweiniad. Pan gawsom ein refferenda yn 1997 a 2011, pe bai pobl yn dymuno gwneud hynny, gallent edrych ar ddogfen a fyddai'n dweud wrthynt beth yn union a fyddai'n digwydd, a dyna lle mae'r broblem.