Felly, ymddiheuriadau i'r rhai sy'n gwneud cyfraniadau na allaf ymateb iddynt yn yr amser sydd ar gael i mi. Gadewch imi ddechrau gyda'r hyn a ddywedodd arweinydd Plaid Cymru yn gynnar yn y ddadl. Gwrandewais yn astud iawn ar yr hyn oedd gan Adam Price i'w ddweud ac roeddwn yn cytuno ag ef ar lawer iawn o'r hyn a gyfrannodd—y pethau a ddywedodd am ddemocratiaeth, am reolaeth y gyfraith, am y modd digywilydd y cyfeiriodd Delyth Jewell ato'n ddiweddarach y mae Prif Weinidog y DU wedi diystyru safonau uniondeb democratiaeth. Ar y pethau hynny i gyd roeddwn yn cytuno â'r hyn a ddywedodd. A phan soniodd am y gwelliannau yn enw Plaid Cymru ar y papur trefn y prynhawn yma, mae'n gwbl gywir i ddefnyddio'r ddadl rydym wedi'i chael i wyntyllu'r materion hyn, a chyfres o Aelodau Llafur yn eu hatebion—yng nghyfraniad Hefin David ar faterion cyfansoddiadol a'r pethau oedd gan y Prif Weinidog blaenorol i'w dweud—. Rwy'n credu y byddwch wedi gweld bod Aelodau mewn rhannau eraill o'r Siambr wedi rhoi ystyriaeth ddifrifol i'r materion hynny. Rwy'n siŵr y byddwn yn dychwelyd at nifer ohonynt yn y dyfodol.

Ond fel y dywedais wrth agor y ddadl, Lywydd, heddiw mae pob elfen fach a ychwanegir at y cynnig yn ei lethu, mae pob cymal newydd a ychwanegir ato yn gwanhau'r hyn y cyfeiriodd Adam Price ato fel prif ffocws ein trafodaethau ac yn bwysicach na hynny, rwy'n credu, yn creu perygl o wanhau'r effaith y gall ein trafodaethau ei chael, ac sy'n rhaid iddynt ei chael, y tu hwnt i'r Cynulliad hwn.

Nid wyf yn siŵr, Lywydd, pa mor ofalus y gwrandewais ar yr hyn oedd gan Mark Reckless i'w ddweud, ond gadewch imi ddweud hyn: fe wrandewais yn fwy astud arno ef nag y trafferthodd ef i wrando arnaf fi, oherwydd pe bai wedi mynd i'r drafferth i wrando, byddai wedi gwybod fy mod eisoes wedi ateb cyfres gyfan o gwestiynau a ofynnodd. Darllenais yn y papurau newydd, Lywydd, fod Mr Reckless wedi dweud y dylai'r Cynulliad Cenedlaethol lynu at ei weu, a dyna fe, yn wir, Madame Defarge ein sefydliad gwleidyddol, yn eistedd yno wrth droed y gilotin yn gweu tra bo economi Cymru o dan y llafn. Ni ddilynais beth o'r hyn oedd gan yr Aelod i'w ddweud, ond roedd y darnau y gallwn eu dilyn i'w gweld i mi yn rhan o ffantasi'r asgell dde a gynigir inni yma yn awr ar lawr y Cynulliad.

Dechreuodd ei gyn-gyfaill yn y ffydd, Neil Hamilton, gyda rhywbeth sy'n brin ar lawr y Cynulliad—rhybuddiodd na ddylem ddisgwyl llawer ac na fyddem yn cael ein siomi. Ac o leiaf yn hynny ni wnaeth ein siomi—10 munud o nonsens llwyr yn ôl a welwn. Nid wyf eisiau bod yn gas wrth yr Aelod, ond fe ddisgrifiodd y Llywodraeth y bu'n rhaid imi gyfarfod â hi dro ar ôl tro dros y ddwy flynedd ddiwethaf fel Llywodraeth o ddifrodwyr—difrodwyr a oedd yn cynnwys David Davis, Liam Fox, Boris Johnson, Dominic Raab, Andrea Leadsom, Chris Grayling. Dyma'r bobl y bu'n rhaid inni gyfarfod â hwy wythnos ar ôl wythnos, ac nid yw'r syniad mai cenhadaeth wleidyddol y bobl hyn oedd difrodi Brexit yn gredadwy mewn unrhyw fodd.

Ond Lywydd, gadewch imi wneud y pwynt mwy difrifol hwn: pan glywn yr iaith ar lawr y Cynulliad sy'n disgrifio pobl nad ydym yn cytuno â hwy fel difrodwyr, neu pan fydd rhywun yn defnyddio iaith 'cydweithredwyr' gyda'i holl adleisiau hanesyddol, pan fyddwn yn dweud y bydd yr etholiad cyffredinol yn un sy'n gosod y Senedd yn erbyn y bobl, bryd hynny mae gwynt ffasgiaeth wedi dod i lawr Cynulliad Cenedlaethol Cymru. Ac nid wyf yn dweud hynny'n ysgafn, oherwydd rwy'n credu bod yr iaith a ddefnyddir yn cael ei defnyddio'n fwriadol. Iaith chwiban y ci ydyw; ei nod yw ysgogi ymateb lle mae'r bobl sy'n ei defnyddio'n gwybod yn iawn beth y maent yn ei wneud, a phan fyddant yn ei wneud, mae'n iawn ein bod ni, yn ein tro, yn defnyddio'r iaith y maent yn ei haeddu.