Wel, Suzy, a gaf fi ddweud diolch yn fawr am eich geiriau caredig, a diolch ichi am faddau i mi? Cofiaf gyfarfod cyhoeddus penodol yn Neuadd y Strand yn Llanfair-ym-Muallt—er mai iechyd oedd y pwnc y diwrnod hwnnw—pan gredaf fy mod wedi bod yn arbennig o gas, nid y byddai neb yn y Siambr byth yn fy nghofio'n bod yn gas neu'n finiog neu'n anodd gyda phobl, ond—. Felly, diolch ichi am hynny.

Rydych chi'n iawn; fy swydd ddelfrydol oedd dod yn Weinidog addysg, ac rwy'n tybio bod hynny'n syndod annisgwyl i bawb, gan gynnwys i mi fy hun. Mae wedi bod yn bleser dros y pum mlynedd diwethaf. Ac mae'n ddrwg gennyf nad oeddech yma yr wythnos diwethaf, oherwydd, pe baech chi wedi bod, byddech wedi fy nghlywed yn dweud bod y Bil y gwnaethom bleidleisio arno yr wythnos diwethaf yn Fil gwell oherwydd y gwaith craffu a'r broses ddeddfwriaethol. Ac roedd yn anrhydedd cael ei gyflwyno, nid yn unig fel Gweinidog, ond fel seneddwr. Ac rwy'n cytuno, Suzy: mae rhywbeth arbennig o ddiddorol am fod wedi croesi'r llawr, ar ôl treulio prentisiaeth hir iawn ar feinciau'r gwrthbleidiau. A'r cyfan y byddwn yn ei ddweud wrth unrhyw un sydd ar feinciau'r gwrthbleidiau ac yna efallai, neu efallai ddim, yn ddigon ffodus i fod mewn Llywodraeth yw ei fod yn llawer anoddach nag y mae'n edrych, ac nid yw mor hawdd ag yr awgrymwch y gallai fod pan fyddwch yn eistedd ar feinciau'r gwrthbleidiau.