Diolch, Gweinidog, am eich datganiad chi. Rwy'n credu ei bod hi'n gwbl hanfodol ein bod ni'n cefnogi'r rhai sydd wedi ein cefnogi ni, er eu bod nhw wedi ein cefnogi ni mewn gwlad arall. Fe wyddom ni ein bod ni'n cefnogi ein lluoedd arfog ein hunain, ac mae hynny'n gwbl briodol, ac eto mae'r gwaith a wnân nhw, yn bennaf, yn digwydd mewn mannau eraill. Felly, rwy'n falch iawn ein bod ni yma yng Nghymru yn genedl noddfa. Wrth gwrs, mae llawer o'r cwestiynau yr oeddwn yn mynd i'w gofyn i chi wedi cael eu gofyn yn barod, felly nid wyf i am ofyn yr un rhai eto. Ond mae yna rai cwestiynau amlwg rwy'n credu bod angen i ni eu hystyried.

O ran statws preswylydd sefydlog, pan fydd unigolion wedi cael hwnnw, wrth gwrs, os ydyn nhw mewn sefyllfa i wneud felly, fe allan nhw rannu eu harbenigedd nhw wedyn gyda'r cymunedau y maen nhw'n cael eu setlo ynddyn nhw drwy eu gwaith. Ac mae honno'n fantais fawr, wrth gwrs, i bawb. Ac mae'r gefnogaeth barhaus, wrth gwrs, sydd wedi cael ei chrybwyll sawl tro, yn hanfodol. Ond rwyf i'n pryderu, ac mae hyn wedi cael ei godi mewn mannau eraill, am yr effaith o fewn teuluoedd, yn enwedig ar ferched a menywod, a sicrhau nad ydyn nhw'n cael eu torri i ffwrdd oddi wrth y gefnogaeth fwy eang a roddir i bawb. Rwyf i o'r farn ei bod hi'n hanfodol i leisiau menywod gael eu clywed, a phan fyddwn ni'n siarad ag arweinwyr yn y cymunedau hynny rydym ni'n gwneud pob ymdrech bosibl, a'n bod ni yn siarad â'r menywod a'r merched i sicrhau eu bod nhw'n ddiogel yn y cartrefi y maen nhw'n eu cael eu hunain ynddyn nhw nawr. Diolch.