Diolch yn fawr iawn i Joyce Watson am y pwyntiau hynny. Hoffwn ddiolch i'r holl bobl sy'n gweithio yn ein gwasanaethau cyhoeddus, ac wrth gwrs, mae hynny'n cynnwys athrawon. Gwyddom fod tymor yr hydref wedi bod yn dymor heriol mewn sawl rhan o Gymru, gydag ymdrechion pobl yn y rheng flaen—staff addysgu, cynorthwywyr addysgu, pobl eraill sy'n gwneud ysgolion yr hyn ydynt. Rydym wedi dibynnu'n fawr arnynt, a diolch iddynt hwy a'r holl bobl eraill hynny. Soniais am weithwyr casglu sbwriel yn gynharach—hebddynt hwy, gwyddom na fyddai'r bywyd gwaraidd rydym wedi arfer ei fyw yr un fath.

Rwyf am adleisio'r hyn a ddywedodd Joyce Watson: mae ein gweithwyr manwerthu wedi bod yn weithwyr rheng flaen yn ystod y pandemig. Pan oedd popeth arall ar gau, roeddent yno bob dydd yn wynebu aelodau o'r cyhoedd, yn aml ar adeg pan oeddem yn gwybod llawer llai nag a wyddom yn awr ynglŷn â sut i gadw ein gilydd yn ddiogel rhag y pandemig hwn. Hwy oedd arwyr di-glod y pandemig, ac mae'n gwbl warthus fod aelodau o'r cyhoedd, lleiafrif bach, fe wyddom—. Yn y pen draw, pan fyddwch yn mynd adref, nid ydych yn cofio'r holl bobl a oedd yn garedig wrthych; rydych yn cofio'r nifer fach o bobl sy'n cyflawni'r pethau gwarthus y cyfeiriodd Joyce Watson atynt. Rwy'n condemnio'n llwyr y bobl sy'n credu nad yw'r rheolau'n berthnasol iddynt hwy, ac sy'n credu y gallant wyntyllu eu rhwystredigaethau ar bobl sydd ond yno'n gwneud eu gorau, o un diwrnod i'r llall, heb gael eu talu'n arbennig o dda am wneud hynny. Oni bai am yr ymdrechion hynny, byddem i gyd wedi bod mewn lle llawer iawn anoddach.