Diolch, Gweinidog, am y diweddariad pwysig yna. Mae profiadau'r rhai hynny sy'n goroesi ac yn ymladd yn y rhanbarthau sy'n dioddef waethaf yn Wcráin yn wirioneddol frawychus ac yn drawmatig. Hoffwn i sôn am iechyd meddwl, oherwydd, gyda chymaint o'u perthnasau bellach yn byw yma yng Nghymru, mae'n anochel, yn anffodus, fod realiti creulon rhyfel yn mynd i effeithio ar y rhai hynny sydd bellach yn ddiogel yn ein gwlad. Rwyf wedi cael gohebiaeth gan un etholwr sy'n lletya ffoadur o Wcráin. Fis diwethaf, cafodd ei mab ei anafu'n ofnadwy oherwydd ffrwydrad tir, ac os bydd yn goroesi, bydd wedi ei greithio am oes. Mae hi'n gofidio am hyn; mae hi mor ofidus ei bod hi mor bell i ffwrdd ac yn methu â helpu'r un sydd mor annwyl iddi. Mae'r teulu sy'n rhoi llety iddi yn gwneud popeth o fewn eu gallu i'w chysuro a'i helpu ac maen nhw hyd yn oed wedi trefnu i arian gael ei anfon i helpu i dalu am ei lawdriniaeth. Po hiraf y bydd y rhyfel yn parhau, y mwyaf o ffoaduriaid fydd yn cael eu heffeithio, gan fod eu ffrindiau a'u teulu sy'n aros yn Wcráin yn cael eu dal yn erchyllterau'r digwyddiadau. Felly, pa gymorth emosiynol ac iechyd meddwl ydym ni'n gallu ei roi i'r Wcrainiaid a'r teuluoedd sy'n eu lletya—fe wnaethoch chi sôn yn benodol am y ganolfan groeso—fel ein bod ni'n sicrhau, pan fydd y newyddion gwaethaf hynny'n cyrraedd, fod cymorth ar gael ar bob ffurf pan fydd ei angen ar bobl fwyaf?