Diolch i chi, ac rwy’n cynnig y gwelliannau. Mae perchentyaeth yn rhywbeth y mae llawer o bobl yn dyheu amdano ac mae’n rhywbeth sy’n gynyddol y tu hwnt i gyrraedd llawer o bobl, drwy gyfuniad o gyflogau isel, cyflogaeth ansicr a gwrthodiad Llywodraethau olynol i gydnabod bod chwyddiant prisiau tai lawn mor ddrwg â chwyddiant confensiynol. Ond ni ddylid creu perchentyaeth ehangach ar draul tai cymdeithasol a’r rhwyd ​​ddiogelwch y dylai cymdeithas wâr ei chynnig.

Gan ddechrau gyda’n gwelliant olaf, mae Plaid Cymru yn pryderu am benderfyniad y Swyddfa Ystadegau Gwladol i ailddosbarthu dyledion cymdeithasau tai fel dyledion sector cyhoeddus. Gallai ailddosbarthu cymdeithasau tai fel corfforaethau anariannol cyhoeddus gyfyngu ar eu gallu i ddenu buddsoddiad o amrywiaeth o ffynonellau preifat. Os ystyrir bod cymdeithasau tai yn gyrff sector cyhoeddus, mae’n agor y drws i Drysorlys y DU osod terfynau benthyca arnynt, fel y maent eisoes yn ei wneud gydag awdurdodau lleol. Gallai hyn beryglu gallu cymdeithasau tai Cymru i adeiladu cartrefi newydd ac uwchraddio ansawdd cartrefi sy’n bodoli’n barod. Felly, rwy’n gobeithio clywed beth sydd gan Lywodraeth Cymru i’w ddweud ar y camau y bydd yn eu cymryd yn hyn o beth.

Gan droi yn awr at y prif fater sy’n cael ei drafod yma, mae’n eithaf amlwg fod yr hawl i brynu wedi niweidio argaeledd tai cymdeithasol, a dyna’r rheswm dros ein gwelliannau helaeth i’r cynnig. Ychydig iawn o synnwyr ariannol y mae’r hawl i brynu wedi’i wneud erioed, ac yn lle hynny, mae wedi profi mai cymhorthdal ​​ydyw i’r rhai mwy cefnog a rhai yn y lle iawn ar yr adeg iawn, gan leihau’r stoc tai cymdeithasol yn gyffredinol. Roedd y gostyngiadau mawr o rhwng 33 y cant a 50 y cant i breswylwyr yn gyfystyr â chymhorthdal ​​tuag at berchentyaeth i bob pwrpas. Mae hyn yn golygu, am bob pedwar cartref a werthwyd, mai dau neu dri o dai yn unig sydd wedi cymryd eu lle. Ar ben hynny, gan fod llawer o fenthycwyr yn gwrthod morgeisi uwchben y chweched llawr, mae tenantiaid mewn adeiladau aml-lawr wedi methu prynu, sy’n golygu mai’r rhai a fanteisiodd ar y polisi yn gyffredinol oedd preswylwyr ystadau cyngor isel a bach wedi’u lleoli mewn ardaloedd sydd wedi ffynnu yn sgil hynny. A gwyddom fod llawer o’r blociau fflatiau aml-lawr na chafodd eu prynu gan bobl bellach wedi cael eu dymchwel—mae llawer yn fy nhref enedigol, sef Merthyr, yn y Gurnos, a hefyd yn Hirwaun, gerllaw.

Mae hyd yn oed ‘The Daily Telegraph’ wedi cyfaddef bod camddefnydd wedi’i wneud o’r gyfraith, a bod llawer o gartrefi wedi cael eu prynu gan bobl oedrannus a oedd yn cael benthyg yr arian gan eu meibion ​​a’u merched, gan wybod y byddent yn etifeddu llawer mewn rhai blynyddoedd. O ganlyniad, yn gyffredinol roedd y cartrefi nas gwerthwyd mewn ardaloedd llai dymunol, lle roedd diweithdra hirdymor yn dilyn dad-ddiwydiannu’r Torïaid. Golygai fod pobl yn cael eu hynysu a’u crynhoi mewn ystadau llai dymunol a ddaeth yn raddol yn getos, a theimlai pobl eu bod wedi cael eu hanghofio. Fe ffynnodd rhai o’r ardaloedd hynny—mewn ardaloedd canol dinas ger prifysgolion yn enwedig, prynwyd stoc dai yn y pen draw gan landlordiaid prynu i osod a newidiodd lawer o eiddo yn dai amlfeddiannaeth i gael cymaint â phosibl o rent. Felly, er y gwelwyd ffyniant cychwynnol o ran perchen-feddianwyr yn hunangyllido gwelliannau, yn y tymor hir, mae’r ardaloedd hyn wedi ail-greu tai mewn cyflwr gwael drwy sector heb ei reoleiddio sy’n aml wedi galluogi landlordiaid diegwyddor i ddod yn gyfoethog yn gyflym.

Mae hefyd wedi gwneud byw mewn tŷ cyngor yn fwy o stigma. Dyma pam rydym wedi cyflwyno gwelliant 3, ac mae’n rhywbeth yn y portffolio hwn rwy’n gobeithio gwneud mwy o waith arno, oherwydd, a bod yn onest, nid wyf yn meddwl y gallwn ond ei nodi’n unig a symud ymlaen. Mae yna bobl sy’n teimlo stigma o fyw mewn tai cymdeithasol sy’n teimlo, oherwydd na allant fforddio—[Torri ar draws.] Mae’n wir. Oherwydd na allant fforddio cael troed ar yr ysgol dai, maent yn teimlo eu bod yn ddinasyddion eilradd rywsut o gymharu â’r rhai sy’n gallu ei fforddio mewn gwirionedd. Rwy’n credu bod angen trafodaeth yma yn y Siambr am y ffaith y bydd pobl, mae’n wir, yn dyheu am fod yn berchen ar gartref, ond i mi mae’n ymwneud mwy ag ansawdd y cartrefi hynny i’r bobl hyn, ac nid yn benodol ynglŷn ag a ydynt yn berchen ar y tŷ hwnnw ai peidio.

Rwy’n meddwl, yn gyffredinol, fod y Siambr hon mewn perygl o fod yn byw yn y gorffennol. Bythefnos yn ôl, clywsom alwadau am ddod ag ysgolion gramadeg yn ôl ac yn awr, dyma amddiffyn yr hawl i brynu. Beth nesaf—dowch â Bananarama yn ôl? Dylem fod yn edrych tua’r dyfodol yn lle hynny. [Chwerthin.] Wel, efallai y bydd rhai ohonoch yn hoffi Bananarama; efallai eu bod ychydig bach cyn fy amser i. Dylem fod yn edrych ar atebion mwy arloesol i’n problemau, yn hytrach nag estyn am bolisïau ystrydebol a hen ffasiwn ddoe. Os ydym o ddifrif am fynd i’r afael â’n problemau o ran y cyflenwad tai, yna efallai y dylem edrych yn hytrach ar adeiladu eco-gartrefi newydd gyda’r dechnoleg amgylcheddol ddiweddaraf i’w defnyddio ar draws pob math o ddeiliadaeth tai, a dylem fynd ati’n iawn i weithredu rhaglen i wella ansawdd ein cartrefi presennol yn ôl y safonau amgylcheddol diweddaraf.

Wrth edrych ar opsiynau eraill megis tai cydweithredol, gwn fod Canada yn gwneud hyn yn dda ar ôl bod yno yn ddiweddar fy hun, er nad oeddwn yn bwriadu bod ar wyliau gwaith. Ond mae yna wledydd eraill sy’n gwneud pethau’n dda y gallwn ddysgu oddi wrthynt. Er fy mod yn derbyn pwynt David Melding mewn perthynas â phwysigrwydd cartrefi gwag, rwy’n credu bod honno’n ddadl hollol ar wahân i’r hawl i brynu.

Un o’r pethau eraill y mae gennyf ddiddordeb brwd ynddynt, a byddaf yn gorffen ar hyn, yw y dylem efallai fod yn rhoi cyfyngiadau ar hawliau perchnogion eiddo prynu i osod ac ail gartrefi i brisio ein pobl ifanc allan o’r farchnad dai, a chymryd y rhan fwyaf o’u cyflogau mewn rhenti artiffisial o uchel. Mae’r rhain yn faterion rwy’n eu hystyried yn bwysicach nag ailgyflwyno’r ddadl ar yr hawl i brynu.