Lywydd, 100 mlynedd yn ôl, daeth David Lloyd George yn Brif Weinidog. Llwyddodd y Llywodraeth a ffurfiodd i arwain y cynghreiriaid i fuddugoliaeth a enillwyd drwy waith caled, ehangodd y bleidlais yn aruthrol, a sefydlodd iechyd a thai fel blaenoriaethau llywodraethol. Roedd hi’n ymddangos bod Cymru wedi dod o hyd i ffigur arwrol—yr Arthur chwedlonol. Lloyd George oedd y dyn cyntaf heb incwm preifat i fod yn Brif Weinidog, a dangosodd y gallai’r Cymry gyrraedd swyddi uchaf y wladwriaeth. Er bod y Tuduriaid yn ystyried eu hunain yn Gymry weithiau, neu o leiaf roedd Shakespeare yn credu hynny ar eu rhan, roedd Lloyd George yn Gymro i’r carn. Dyna oedd union ffynhonnell ei egni. Fel Canghellor y Trysorlys, roedd eisoes wedi ailffurfio’r wladwriaeth. Ar ôl cyhoeddi cyllideb y bobl ym 1909, prif amcan y wladwriaeth, yn hytrach na diogelu eiddo, oedd hyrwyddo lles y bobl—Lywydd, efallai y dylwn ddweud y ‘werin’. Arweiniodd at y frwydr anhygoel honno gyda Thŷ’r Arglwyddi ac un o’r sylwadau mwyaf doniol yn ein hanes gwleidyddol, pan ddywedodd am Dŷ’r Arglwyddi nid ci gwarchod y cyfansoddiad ydyw, ond pwdl Mr Balfour.

Wel, efallai ei fod yn fwy doniol yn ystod y cyfnod Edwardaidd. [Chwerthin.]

Mae Lloyd George ymhlith ein Prif Weinidogion gorau. O blith ei gyfoeswyr, Churchill ac Atlee yn unig a ragorodd arno—Churchill drwy sicrhau buddugoliaeth mewn brwydr a oedd hyd yn oed yn fwy erchyll; Atlee drwy ffurfio consensws adeg heddwch dros wladwriaeth les. Eto i gyd, yn ei gyfnod, nid oedd neb yn hafal iddo. Mewn cyfnodau o ryfel a heddwch, arddangosodd Lloyd George grefft lywodraethu ar ei gorau. Lywydd, rydym yn byw mewn cyfnod o newid cymdeithasol a geowleidyddol eithriadol, ac mae’n briodol y dylem gael ein hysbrydoli gan lwyddiannau Lloyd George, a aeth i’r afael â heriau a oedd yn ddyfnach byth.