Diolch, Ddirprwy Lywydd. Hoffwn ddiolch i'r holl Aelodau a gymerodd ran yn y ddadl heddiw. Mi wnaf sôn yn fras am rai o'r sylwadau a wnaed, yn enwedig, ac yn eithaf dealladwy, cyfraniad Rhun ap Iorwerth. Hoffwn ymdrin â rhai o'r pwyntiau am addysg strwythuredig, oherwydd rwy’n cydnabod bod angen gwelliant—mae angen llwybr archwilio priodol i'n galluogi i ddeall yn iawn y niferoedd sy’n manteisio ar hyn a beth y gallwn ei wneud i gynyddu’r niferoedd eto. Mae'n rhan allweddol o reoli'r cyflwr. Nid yw'n cynnwys, efallai, yr atal yr ydym hefyd wedi ei drafod mewn amrywiaeth o gyfraniadau, ond rwy'n cydnabod bod rhywbeth yn y fan yna i ni ei ddatrys. Felly, rwy’n disgwyl gallu adrodd yn y dyfodol am y nifer sy'n manteisio ar y rhaglen Seren a bod hynny wedi cael yr effaith a ddymunir o ran y nifer sy'n manteisio ar yr addysg strwythuredig honno, yn enwedig ar gyfer y rhai â diabetes math 1, ond hefyd am weld cynnydd pellach yn cael ei wneud mewn profion NICE, oherwydd, a dweud y gwir, mae llawer o'r gostyngiad mewn gwirionedd oherwydd un prawf lle’r oedd gostyngiad sylweddol sef y gostyngiad yn y prawf albwmin wrin.

Felly, a dweud y gwir, pan oeddwn i’n sôn am fwrw ymlaen â'r canfyddiadau archwilio ac ymdrin â'r amrywiaeth o ran gofal gyda'n cydweithwyr mewn gofal sylfaenol ac eilaidd, mae hynny'n rhan bwysig iawn o ddeall pam mae’r amrywiad hwnnw’n bodoli, ar gyfer y profion, y gofal a ddarperir a'r canlyniad. Ceir hunan-fyfyrio gwirioneddol yn y proffesiwn am y ffaith eu bod yn rhan o’n helpu ni i allu gwneud hynny. Nid dim ond mater o geisio newid pethau yw hyn, a dweud mai’r oll sydd ei angen yw i’r dinesydd gymryd cyfrifoldeb llawn a rheolaeth lawn. A dweud y gwir, mae gennym gyfrifoldeb o hyd yn y Llywodraeth ac o fewn y gwasanaeth i wneud y peth iawn o ran darparu’r prosesau gofal, yn ogystal â bod yn briodol atebol am yr hyn sydd yn digwydd ac nad yw’n digwydd.

Unwaith eto, o ran cyfraniad Angela Burns, yr wyf, unwaith eto, yn ei groesawu ar y cyfan, yr hyn y byddwn i’n ei ddweud am eich pwyslais ar weithgarwch corfforol i bobl ifanc—eto, rwy’n cydnabod ei fod yn wirioneddol bwysig, nid yn unig yn y maes hwn, ond mewn llu o rai eraill. Ac mae'n bwysig gweld hynny wedi’i gynnwys fel rhan o'r adolygiad o'r cwricwlwm ar gyfer y dyfodol ynghylch sut i addysgu addysg gorfforol. Ond, mewn gwirionedd, rydym eisoes yn cymryd camau i gynyddu’r gweithgarwch corfforol sy'n digwydd yn ein hysgolion—y filltir ddyddiol yw'r enghraifft fwyaf amlwg. Mae rhywbeth yma am beidio â gweld gweithgarwch corfforol fel gwneud chwaraeon. Rwyf i, yn bersonol, wrth fy modd â chwaraeon. Roeddwn yn mwynhau chwarae chwaraeon pan oeddwn yn berson ifanc nes imi gael fy anafu wrth wneud chwaraeon yn gystadleuol; rwyf nawr yn gystadleuol ar y llinell ochr. Ond yr her yw sut yr ydym yn normaleiddio gweithgarwch corfforol ac yn ei gwneud yn hawdd i bobl ei wneud, ac yn syml. Oherwydd rwy’n credu bod her o ran peidio â dweud bod yn rhaid i weithgarwch corfforol olygu chwaraeon. Mae'n fater o’r ystyr ehangach o sut yr ydym yn normaleiddio gweithgarwch yn ei ystyr ehangach unwaith eto, fel bod pobl yn disgwyl hynny ac wir yn ei fwynhau.