Wrth gwrs, yn dilyn ymlaen o’r pwynt hwnnw, mae’r ddeddfwriaeth ymbaratoi yn Araith y Frenhines heddiw, a oedd yn cyfeirio at y cytundebau masnach—roeddent yn creu adran gyfan, wrth gwrs, at yr union ddiben hwn, felly mae Llywodraeth y DU yn amlwg yn dal i ffafrio’r llwybr hwn.

Mae’r pwynt am yr undeb tollau yn cael ei wneud yn dda. Nid yw’n wir, wrth gwrs, fod aelodaeth o’r farchnad sengl a chytundebau masnach yn anghydnaws â’i gilydd. Yn wir, mae aelodau Cymdeithas Masnach Rydd Ewrop—y mae pob un ohonynt, i bob pwrpas, drwy wahanol ddulliau, oddi mewn i’r farchnad sengl, naill ai drwy drefniant dwyochrog yn achos y Swistir neu drwy’r Ardal Economaidd Ewropeaidd—yn rhydd i gytuno ar gytundebau masnach, naill ai gyda’i gilydd neu’n unigol yn wir. Mae’r Swistir, er enghraifft, newydd gadarnhau cytundeb masnach yr wythnos diwethaf gyda’r Pilipinas (Ynysoedd Philippines), ac mae’n agored i aelodau eraill o Gymdeithas Masnach Rydd Ewrop fod eisiau gwneud hynny.

Felly, mae aelodaeth o’r farchnad sengl—rydym yn aml yn clywed gan y bobl Brexit caled y byddai’n atal y cytundebau masnach. A dweud y gwir, nid yw aelodaeth o’r farchnad sengl yn atal cytundebau masnach rhag cael eu croesawu mewn unrhyw fodd. Y pwynt allweddol—