Dywedais hynny funud yn ôl. Mae parhau i ddadlau ar y sail fod yna unrhyw bosibilrwydd y bydd y Deyrnas Unedig yn mabwysiadu’r polisi hwn yn wastraff llwyr ar amser ac mewn gwirionedd, mae’n tanseilio’r pwyntiau da y gallem eu gwneud. Dyna’n bennaf yw’r hyn rwyf am ei ddweud yn y ddadl hon.

Unwaith eto, nid yw’r syniad fod aelodaeth o’r farchnad sengl, sut bynnag y’i diffinnir, yn mynd i fod yn bosibl, yn wleidyddiaeth ymarferol. Pam yr ydym yn aredig tywod yn y fath fodd? Byddem yn y farchnad sengl ar y sail honno, ond yn methu cymryd rhan yn y broses o wneud penderfyniadau. Mae hynny, mewn ffordd, yn waeth na’r hyn sydd gennym yn awr. Nid yn unig hynny, ond byddem yn gwneud cyfraniad ariannol, sef un o’r dadleuon o blaid gadael yr UE yn y lle cyntaf. Rydym yn cyfrannu, fel y gwyddom, £8 biliwn net bob blwyddyn, a byddai rhan sylweddol iawn o hwnnw’n parhau i gael ei dalu pe baem yn aelodau o’r farchnad sengl, hyd yn oed ar sail model y Swistir neu’r model Norwyaidd, y ddau ohonynt yn wahanol iawn wrth gwrs.

Mae’r Swistir yn rhydd i ymrwymo—ac mae wedi gwneud, mewn gwirionedd—i gytundeb masnach rydd gyda Tsieina, er bod yr UE wedi bod yn gwbl analluog i gytuno ar un dros y 50 mlynedd diwethaf. Rydych yn edrych ar y rhestr o’r 56 o wledydd y mae gan yr UE gytundebau masnach â hwy: maent yn cynnwys Jersey a Guernsey, er enghraifft, Andorra, Montenegro a San Marino. Nid oes ganddynt gytundebau masnach ag unrhyw wlad o faint sylweddol yn y byd ar wahân i Dde Corea a Mecsico.