Yn wir. Wel, am unwaith, mae fy nghyn gydweithiwr yn siarad synnwyr—[Chwerthin.]—fel yr oedd bob amser yn arfer ei wneud. Ond dyna'n union y—. Rydym mewn cyfnod o wleidyddiaeth grym. Nid oes unrhyw bwynt mewn cwyno am annhegwch—mae bywyd yn annheg, fel y gwyddom. Dyn a ŵyr, rwyf wedi derbyn cymaint o annhegwch yn ystod fy mywyd ac nid wyf yn cwyno am hynny, wrth gwrs. Mae'n rhaid fy mod yn fasochist i fod yn wleidydd yn fy oed i. Ond, serch hynny, mae'r DUP wedi gwneud yr hyn y cawsant eu hethol i'w wneud—cael y fargen orau ar gyfer Gogledd Iwerddon.

Beth mae Plaid Cymru yn ei wneud? Maen nhw wedi cael eu hethol i gael y fargen orau i Gymru, ond maen nhw wedi methu’n llwyr â manteisio ar y cyfle. Yn wir, gwnaeth plaid Llafur Cymru yn yr etholiad cyffredinol diwethaf gymaint â phosibl i esgus nad oeddent yn rhan o'r Blaid Lafur yn genedlaethol o gwbl ac nad oedd Jeremy Corbyn yn bodoli. Pam nad ydynt yn defnyddio'r annibyniaeth yr oeddent yn ceisio perswadio pobl Cymru bod ganddynt oddi wrth Lafur yn genedlaethol i wneud cytundeb gyda Theresa May eu hunain? Gallent weddnewid gwleidyddiaeth Prydain trwy dorri’n rhydd oddi wrth y Blaid Lafur yn genedlaethol a gwneud yr hyn y maent yn honni bod ei eisiau arnynt hwythau—bargen er budd pobl Cymru.

Felly, yn anffodus, er fy mod yn croesawu'r cyfle inni i drafod y mater hwn heddiw, nid yw’r ddadl mewn gwirionedd yn ddim mwy nag ymarfer mewn twyll, rhagrith a grawnwin sur. Gwnaeth May a gafodd y nifer mwyaf o seddi. Mae'r DUP yn barod i daro bargen. Maen nhw wedi cael bargen. Ie, ni yw’r collwyr, ond pwy sy'n gyfrifol am hynny? Nid nhw, ond Plaid Cymru, y Blaid Lafur, a’u cynorthwy-ydd bach o Aberhonddu a Maesyfed.