Un o'r pethau y sylwais arnynt ddiwedd y 1980au, pan euthum i Lundain gyntaf, oedd bod pobl yn cardota ar y strydoedd—llawer ohonynt. Ac rwy'n cofio meddwl, 'O, hoffwn i ddim gweld hyn yng Nghymru.' Ond digwyddodd, yn y 1990au, ac mae'n dal i fod yno nawr, fel y gwyddom. Ar ddiwedd yr ail ryfel byd, diflannodd cardota o strydoedd y DU i raddau helaeth. Daeth yn ôl i'r amlwg o dan Lywodraeth Dorïaidd yn y 1980au a'r 1990au.

O'm safbwynt i, rwy'n credu bod dau fater yn y fan yma: yn gyntaf oll, nid oes unrhyw amheuaeth bod llawer o bobl o'r farn bod cardota ymosodol yn fygythiol, ond nid yr ateb yw dweud yn syml, 'Wel, dim ond cael gwared arnyn nhw sydd angen a dyna ddiwedd arni', oherwydd mae'n rhaid cael dull dau lwybr. Nac ydy, dydy pobl ddim eisiau—. Mae llawer o bobl yn teimlo nad ydyn nhw eisiau gweld pobl yn cardota ar y stryd, ond mae'n rhaid bod dewis amgen lle gall pobl fynd, lle nad yw pobl yn teimlo bod rhaid iddyn nhw gardota, lle mae pobl yn cael y cymorth sydd ei angen arnynt, lle maen nhw'n cael to uwch eu pennau ac maen nhw'n cael y cymorth hwnnw. Nid ydym ni yn nyddiau Deddf Cardota 1824, pan oedd pobl yn cael eu gwneud yn droseddwyr i bob pwrpas oherwydd eu bod yn ddigartref. Mae angen dull trugarog, mae hi'n iawn, ac mae hynny'n golygu sicrhau bod lleoedd y gall pobl fynd iddyn nhw fel eu bod yn teimlo nad oes rhaid iddyn nhw wneud hynny yn y lle cyntaf, pan geir cynlluniau i ymdrin â'r mater o gardota ar y strydoedd.