Un flwyddyn ar ôl sefydlu'r mudiad #MeToo, ac nid yw'r newid enfawr y gobeithiai llawer ohonom y byddai'n ei sbarduno wedi digwydd. Mae annog pobl i roi gwybod yn bwysig, ond yn rhy aml, pan wnânt, nid oes unrhyw beth yn digwydd. Nid yw gwasanaethau cymorth yr heddlu a chymorth i ddioddefwyr yn cael digon o gyllid, mae rhestrau aros ar gyfer cwnsela a chymorth arall yn annerbyniol o hir. Mae gweithdrefnau sefydliadau'n annigonol ac ni allant ymdrin â nodweddion penodol aflonyddu rhywiol ac ymosodiadau rhywiol. Yn aml nid oes lle i ystyried cwynion hanesyddol neu batrymau ymddygiad. Mae dioddefwyr yn amharod i rannu gwybodaeth, ac ni ellir gwarantu y caiff dioddefwyr aros yn ddienw, neu y cânt eu diogelu rhag erledigaeth. Nid oes gan bobl hyder yn ein systemau ac felly mae'r rhan fwyaf o ddigwyddiadau yn mynd heb eu cofnodi.

Felly, rwy'n galw heddiw ar unrhyw un sydd â diddordeb mewn newid y modd yr awn i'r afael ag aflonyddu rhywiol ac ymosodiadau rhywiol i gysylltu â mi i fod yn rhan o rwydwaith newydd. Anfonwch neges e-bost ataf fel y gallwn greu rhwydwaith ar gyfer darparu cymorth emosiynol, ymarferol a chyfreithiol, rhannu gwybodaeth ac ymgyrchu dros newid gwleidyddol.

I lawer o fenywod, y mudiad #MeToo oedd y tro cyntaf iddynt deimlo y gallent siarad yn agored am eu profiadau o aflonyddu rhywiol ac ymosodiadau rhywiol, ac mae arnaf ofn, fel arweinwyr gwleidyddol ac fel cymdeithas, ein bod yn gwneud cam â hwy. Ni allwn ganiatáu i'w lleisiau gael eu hanwybyddu, ac ni allwn adael i'r alwad am gyfiawnder fynd heb ei hateb.