Y penwythnos diwethaf, derbyniais i, ynghyd â fy nghydweithiwr Chris Elmore AS, wahoddiad am ddiod gan arweinydd Cyngor Pen-y-bont ar Ogwr, Huw David. Roeddem yn falch iawn o wneud hynny oherwydd cynigiodd e brynu'r rownd gyntaf, sy'n gwbl ddieithr i ni, a dweud y gwir, ond hefyd oherwydd natur arbennig y dafarn yr aethom iddi. Ddwy flynedd yn ôl, cododd grŵp o bentrefwyr yng Nghefn Cribwr, gydag un diwrnod yn unig yn weddill, ddigon o arian i brynu mewn arwerthiant y dafarn olaf yn y pentref—tafarn 150 oed o'r enw The Three Horseshoes. Fe wnaethon nhw lwyddo. Maen nhw wedi treulio'r ddwy flynedd ddiwethaf yn ei thynnu'n ôl i'w chragen a'i hadnewyddu'n llwyr a'i throi'n dafarn sy'n eiddo i'r gymuned ac sy'n cael ei rheoli gan y gymuned. Mae'n hardd, mae'n fendigedig y tu mewn. Mae'n gweini coffi yn ogystal â chwrw, ac yn y blaen ac yn y blaen. Ond tybed ai dyma'r adeg iawn, bellach, i ofyn am ddadl ar gyfleusterau sy'n eiddo i'r gymuned. Mae cynnydd yn y cyfleusterau hyn ledled Cymru—siopau, caffis, tafarndai—ac yn aml iawn maen nhw'n troi i fod yn ganolbwynt y pentrefi a'r trefi y maen nhw ynddynt. Felly, a gaf i ofyn am y ddadl honno, wrth inni fynd ymlaen? Byddwn i'n sicr yn ei ddathlu fel aelod o'r blaid gydweithredol hefyd, sy'n credu mewn modelau perchnogaeth a rheolaeth cydweithredol hefyd, ac os hoffai'r Gweinidog, y Trefnydd, drafod hyn ymhellach, rwy'n fwy na bodlon gwneud hynny. Byddaf yn hapus i brynu'r rownd gyntaf yn y Three Horseshoes inni allu trafod hyn ymhellach.