Dylai'r ddadl hon fod ynghylch mwy na pha un a yw hi'n foesol gywir i smacio plentyn neu a yw byth yn rhianta da i ddefnyddio cosb gorfforol. Pe byddai'n ymwneud â hynny'n unig, yna fy marn i yw nad ydyw ac, o ran fy mhlant fy hun, nid wyf wedi eu smacio ac rwyf yn gobeithio eu magu nhw heb eu ceryddu'n gorfforol byth. Ond nid yw hynny'n ddigon, y farn honno, i bleidleisio dros y ddeddfwriaeth hon gan fod cam pellach: a yw'n iawn i symud o'ch safbwynt moesol personol eich hun ynghylch hyn i ddweud, 'Mae honno'n farn y byddwn ni'n defnyddio ein pwerau yma i'w gorfodi ar weddill y gymdeithas'? Nid wyf i'n argyhoeddedig ein bod ni wedi cyrraedd y pwynt hwnnw. Siaradodd y Dirprwy Weinidog yn ddigon teg am norm cymdeithasol, ac ni fyddwn i eisiau rhoi unrhyw bwyslais ar unrhyw bleidlais benodol nac unrhyw arolwg penodol, ond rwyf yn pryderu nad yw'r newidiadau hynny mewn cymdeithas—smacio a chosbi corfforol, yn norm cymdeithasol fel yr oedden nhw o'r blaen. Ond rwy'n ofni bod gormod o bobl o hyd, grŵp rhy fawr o rieni sydd â barn wahanol ar hyn i fy marn bersonol i. Ac am y rheswm hwnnw, rwy'n credu y dylai hyn aros, ar hyn o bryd o leiaf, yn fater sy'n cael ei benderfynu gan rieni, o fewn priodasau, o fewn perthnasoedd, o fewn teuluoedd. Rwy'n dweud hynny o safbwynt pragmatig yn hytrach nag egwyddorol. Efallai y daw amser pan fydd y newidiadau mewn norm cymdeithasol yn golygu y gallai fod yn briodol i ddeddfu, bod rhywbeth yn tramgwyddo ar norm cymdeithasol i'r fath raddau fel bod deddfu a throseddoli, ond nid wyf yn credu bod yr amser hwnnw wedi cyrraedd eto, yn syml oherwydd bod gormod o deuluoedd cariadus sy'n dal i ddefnyddio cosb gorfforol oherwydd bod eu barn ar y mater yn wahanol i fy un i. Ac rwyf—