Wel, Llywydd, mae'n ymddangos bod yr Aelod yn aml yn byw mewn byd nad oes llawer o'r gweddill ohonom ni yn byw ynddo, ond mae'n ymddangos erbyn hyn bod ganddo wahanol dymhorau yn ei gloc hefyd. Nid oedd Cymru yn destun cyfyngiadau symud yn ystod yr haf. Mae ein diwydiant twristiaeth wedi ailddechrau, mae ein cyfyngiadau 'aros yn lleol' wedi eu codi, mae pobl wedi cael cyfarfod yn yr awyr agored, mae pobl wedi cael cyfarfod dan do. Mae'n gwbl hurt i ddweud y collwyd yr haf hwn yng Nghymru. Yr hyn sydd wedi digwydd yng Nghymru mewn gwirionedd yw bod rhai pobl, lleiafrif o bobl yng Nghymru, wedi cymryd yr haf fel arwydd bod coronafeirws ar ben, ac maen nhw wedi cymryd y ffaith eu bod nhw wedi gallu gwneud cymaint mwy nag yr oedden nhw yn flaenorol fel rhyddid i wneud hyd yn oed mwy na'r hyn a ganiatawyd, ac rydym ni'n gweld y canlyniadau. Rydym ni'n gweld y canlyniadau ym mywydau pobl sy'n dioddef o'r clefyd hwn erbyn hyn, ac mae arnaf i ofn y byddwn ni'n gweld, dros yr wythnosau i ddod, effaith hynny wrth i bobl gael eu derbyn i'r ysbyty ac yn galw ar welyau ein hunedau gofal dwys unwaith eto. Felly, ymhell iawn o Lywodraeth Cymru yn atal rhyddid y dylai pobl fod wedi ei fwynhau, rydym ni wedi gwneud ein gorau glas i adfer rhyddid pryd bynnag y bu'n ddiogel i wneud hynny, ac mae'r ffaith ein bod ni, ar hyn o bryd, yn wynebu sefyllfa lle mae profiad Cymru o coronafeirws, yn hytrach na gwella, yn gwaethygu yn fy nigalonni. Efallai y bydd yn rhaid i bob un ohonom ni unwaith eto wneud yr ymdrechion hynny a wnaed gennym ni yn gynharach eleni oni bai y gallwn ni berswadio'r holl bobl hynny—yn etholaeth yr Aelod ac fel arall—i ymddwyn mewn ffordd sy'n diogelu eu hunain, yn diogelu pobl eraill ac yn ein helpu ni i gyd i gadw Cymru yn ddiogel.