Llywydd, diolchaf i Andrew R.T. Davies am hynna. Rwy'n cytuno â llawer o'r hyn a ddywedodd. Mae'r marwolaethau yr ydym ni wedi'u gweld o coronafeirws yn y gymuned ac yn yr ysbyty bob amser yn drasiedi unigol i'r teuluoedd dan sylw ac mae wir angen i'n meddyliau fod gyda nhw. Ar gyfer yr wythnos a ddaeth i ben ar 22 Tachwedd, mae data Iechyd Cyhoeddus Cymru yn dangos bod 94 y cant o'r holl achosion a gadarnhawyd, wedi'u caffael yn y gymuned, a bod 3 y cant o achosion wedi'u caffael yn yr ysbyty, ond mae hynny yn golygu bod gan ysbytai rwymedigaeth benodol i sicrhau eu bod yn gwneud popeth o fewn eu gallu i atal lledaeniad y feirws pan fydd wedi cael unrhyw fath o sylfaen mewn lleoliad caeëdig fel ysbyty.

Fe wnaethom ni ddysgu gwersi yn gynharach yn yr haf, Llywydd, o frigiad yn Ysbyty Maelor Wrecsam, ac maen nhw wedi bod yn cynghori cydweithwyr yng Nghwm Taf hefyd, ac mae'r gwersi sy'n cael eu dysgu yno yn cael eu lledaenu i rannau eraill o'r gwasanaeth iechyd yma yng Nghymru. Ond mae'n ffaith anffodus ac anochel, wrth i nifer yr achosion cymunedol gynyddu, fod y siawns y bydd y feirws yn mynd i leoliad caeëdig, boed yn gartref gofal neu'n ysbyty neu'n garchar, yn cynyddu ar yr un pryd. Yn y cymunedau hynny lle mae coronafeirws wedi bod yn cylchredeg yn arbennig o ffyrnig—ac mae hynny'n sicr wedi bod yn wir am Rhondda Cynon Taf—yna mae'r risgiau hynny hyd yn oed yn fwy. Ond mae dysgu'r gwersi o'r profiad a sicrhau eu bod ar gael i eraill a allai wynebu'r un heriau yn rhan bwysig iawn o'r ymateb, ac i raddau helaeth, mi wn, yn rhan o'r ffordd y mae Iechyd Cyhoeddus Cymru a'r arbenigwyr yn y maes hwn yn cydweithio.