Wel, Llywydd, rwy'n credu bod David Melding yn gwneud pwynt pwysig iawn mai'r reddf ddynol naturiol yw rhannu bwyd a defnyddio'r broses o rannu bwyd fel sail ar gyfer rhyngweithio cymdeithasol. Rwy'n siŵr nad fi yw'r unig Aelod o'r Senedd a wnaeth fwyta cinio Nadolig rhithwir eleni gydag aelodau o'r teulu ymhell i ffwrdd yng Nghymru, ac er ei bod hi'n wych gweld pobl hyd yn oed yn y ffordd honno, nid yw cystal â'r hyn y soniodd David Melding amdano—am bobl yn dod o amgylch y bwrdd gyda'i gilydd ac yn rhannu pryd o fwyd. Ond rwy'n credu bod ei enghraifft gyntaf—yr hyn y soniodd amdani o ran mentrau bwyd cydweithredol—yn bwysig iawn. Mae'r cynllun pantri y cyfeiriais ato, wrth ateb Jenny Rathbone, yn enghraifft o hynny. Mae pawb yn talu £5 i mewn i'r cynllun ac yna'n cael tynnu bwyd allan o'r stoc gyfunol.

Ac er bod banciau bwyd yn gwneud gwaith gwych, er ei bod yn drist bod angen i'r gwaith hwnnw gael ei wneud, yr hyn y mae'r cynllun pantri yn ei wneud yw cael dros y synnwyr hwnnw sydd gan bobl sy'n defnyddio banciau bwyd o fod yn ddibynnol arnyn nhw, o fod mewn perthynas cleient. Gyda'r pantri, rydych chi'n aelod, gan eich bod chi mewn menter gydweithredol, ac rydych chi wedi talu i mewn ac rydych chi'n tynnu allan ohono drwy hawl, ac mae hynny yn newid y ddeinameg gyfan. A byddai gan fwy o ddatblygiadau o'r math hwnnw fanteision o'r math y cyfeiriodd David Melding atyn nhw, ond byddai ganddyn nhw fanteision ehangach hefyd o ran rhoi i bobl y synnwyr hwnnw o werth ac urddas cymdeithasol, y byddai'r ddau ohonom ni, mi wn, yn dymuno ei weld.