Mae’r straeon a glywn yn ddychrynllyd: gwraig 89 oed yn llewygu ac yn gorwedd ar y llawr am chwe awr; damwain ffermio heb unrhyw ambiwlans o gwbl ar gael, felly caiff claf sydd wedi torri ei gefn ei gludo mewn car; claf sy'n ddibynnol ar gadair olwyn ac sydd wedi torri asgwrn yn clywed bod angen aros tri diwrnod gan nad yw'n achos brys; menyw yr ystyrid bod ei symptomau'n galw am ymateb brys yn aros am naw awr, ac ambiwlans yn cyrraedd wrth i'w chalon stopio. Nawr, fel y dywed y Gweinidog, nid argyfwng ambiwlans yw hwn, o bosibl, mae'n argyfwng system gyfan, system wedi'i llethu, ac nid oes unrhyw un yn fwy dig ynghylch y sefyllfa na pharafeddygon a staff ambiwlans, ac mae ein diolch iddynt hwy yn anfesuradwy. Ond gadewch imi ddweud wrthych yr hyn a ddywedodd uwch feddyg teulu wrthyf yn ddiweddar. 'Pe bai gennyf aelod o'r teulu a oedd angen gofal brys,' meddai, 'ni fyddwn hyd yn oed yn ystyried ffonio 999, byddent yn mynd i mewn i'r car yn syth. Pe baem angen ambiwlans yng Nghymru heno, mae’n debyg na fyddai un ar gael. Nid yw hon yn teimlo fel gwlad ddatblygedig'. Pa fath o wlad ydym ni, a phryd y deellir yr angen i ddatrys y broblem os yw hyd yn oed meddygon teulu yn dweud na allwn helpu'r rheini sydd fwyaf o angen cymorth?