Pan wasgwyd Cymru gan gyni'r Ceidwadwyr i dalu'r bil ar ran y bancwyr, gorfodwyd cynghorau ar draws ein gwlad i werthu asedau cymunedol. Er bod dinasyddion yn yr Alban ac yn Lloegr wedi gallu trefnu, gweithio a pharatoi i brynu a diogelu eu hasedau, ni ddigwyddodd hynny yng Nghymru. Ni fyddwn byth yn gwybod faint o golled gymunedol a wynebodd y genedl hon yn ystod y blynyddoedd hynny o gyni, ond bydd pawb yn gwybod am fferm deuluol a werthwyd, canolfannau ieuenctid â'u ffenestri wedi'u bordio neu dafarndai lleol a gaeodd ac a chwalwyd er mwyn creu fflatiau ffasiynol neu flociau o fflatiau crand.

Yn rhy aml yng Nghymru, ac yng Nghaerdydd yn benodol, gwelsom gymunedau trefnus yn cael eu hanwybyddu, ac asedau lleol yn cael eu gwerthu i ryw gorfforaeth neu gwmni datblygu di-wyneb ar drywydd yr elw personol mwyaf ar draul gwerth cymdeithasol i ardal gyfan.