Wel, diolch yn fawr i Adam Price am y cwestiwn, Llywydd. Braint oedd bod yn y stadiwm ar nos Sul ac roedd y teimlad yn y stadiwm mor gryf y tu ôl i dîm Cymru. Ond nid jest i dîm Cymru, y parch roedd pobl yn ei ddangos at bobl oedd yno i gefnogi Wcráin hefyd, roedd hwnna'n rhywbeth a oedd yn fy nharo i yn eistedd yno yn y stadiwm. Ble roeddwn ni'n eistedd ac o fy nghwmpas i, beth oedd pobl yn siarad amdano, Llywydd, oedd nid jest pêl-droed—wrth gwrs, roedd pêl-droed yn bwysig dros ben—ond beth oedd y tîm a llwyddiant y tîm yn ei ddweud am Gymru heddiw a'r hyder a oedd ganddyn nhw. Ac rŷn ni'n gwybod, dros y blynyddoedd, fel cenedl, rŷn ni wedi, ambell waith, cael diffyg hyder yn ein dyfodol ni, yn ein capasiti ni i wneud penderfyniadau ar bethau sy'n bwysig i bobl yng Nghymru. Ac rŷn ni wedi gweld dro ar ôl tro timau yn dod jest ar y ffin o fod ar y llwyfan ar lefel y byd, ac ar y foment olaf, roedd hwnna'n cwympo yn ôl. Dyna'r peth pwysig roedd pobl yn siarad amdano yn y stadiwm: y pêl-droed, wrth gwrs, ond y neges roedd y tîm a phopeth oedd yn digwydd yno yn ei rhoi i bobl, yn enwedig pobl ifanc, pobl sy'n tyfu lan yng Nghymru heddiw. Roedd pobl yn cyfeirio at y bobl ifanc yn y tîm, pobl sydd wedi dod drwyddo nawr ac yn chwarae i Gymru, a hwnna yw'r llwyfan sy'n bwysig i ni: llwyfan Cwpan y Byd wrth gwrs, ond llwyfan ehangach na hynny i adeiladu hyder pobl yma yng Nghymru am y dyfodol a beth allwn ni ei wneud pan ŷn ni'n gweithio gyda'n gilydd.