Wel, Llywydd, fe geisiaf fod yn gydsyniol hefyd, oherwydd, wrth gwrs, rwy'n cytuno'n llwyr ag ef fod gwerthu Cymru fel economi cyflog isel yn bolisi aflwyddiannus o gyfnod Thatcher, ac nid ydym yn bwriadu ail-greu hynny heddiw. Mewn gwirionedd, cynhyrchodd prifddinas-ranbarth Caerdydd restr o ddinasoedd lle mae cyflogau graddedigion yn wahanol—mannau lle mae Cymru'n cynnig mwy na rhai dinasoedd a mannau lle mae Caerdydd yn cynnig llai. Dyna'r gwir amdani. A dwi ddim yn credu y dylem ni gasglu o hynny eu bod nhw'n ceisio denu pobl yma oherwydd ein bod ni'n lle rhad i fyw. Y darlun o'r brifddinas-ranbarth yw bod Cymru'n lle gwych i ddod i fyw, nid yn unig am ein bod yn cynnig swyddi a chyfleoedd ar lefel graddedigion i bobl wneud gyrfaoedd, ond am ein bod yn cynnig cymaint mwy na hynny hefyd.

Nawr, byddwn ni'n anghytuno ar y mater sylfaenol o ran a yw'n dda i Gymru fod ein pobl ifanc yn cael profiadau mewn mannau eraill, ac nid wyf i'n credu ei fod yn ffeithiol gywir, ychwaith, i ddweud nad ydym yn gwneud yn dda o ran denu pobl yn ôl i Gymru ar yr adeg y maen nhw yn dymuno dychwelyd a'u bod yn dymuno gwneud y cyfraniad hwnnw i'n heconomi. Rwyf eisiau i Gymru fod yn rhywle sy'n edrych tuag allan ac yn hyderus fel cenedl—lle mae pobl eisiau dod, eisiau setlo, eisiau byw ac eisiau gweithio am yr holl resymau sy'n gwneud y lle hwn mor arbennig. A chredaf ei bod yn bosibl llwyddo i wneud hynny, ac nid wyf yn credu bod y sôn am ddraeniau dawn a phobl yn gadael ac ati yn ein helpu ni mewn gwirionedd—[Torri ar draws.] Nid yw'n ein helpu ni pan gaiff ei bortreadu fel pe bai Cymru rywsut yn rhywle lle mae pobl yn methu â chael y math hwnnw o ddyfodol, oherwydd nid dyna'r math o Gymru sydd gennym nac y dymunwn ei gweld yn y dyfodol.