Mae yna brinder enbyd o eiddo i'w brynu a'i rentu. Dylai fod gan bawb hawl i un. Dylai pawb gael hawl i gartref, ac eto mae 25,000 eiddo yng Nghymru yn wag. Roedd realiti effaith ail gartrefi'n glir i mi wrth ymweld â phentref yng ngogledd orllewin Cymru, a gweld nifer y tai gwag gyda dwy a thair ystafell wely a fyddai wedi gwneud cartrefi cyntaf da iawn. Dywedwyd wrthyf fod rhai yn gartrefi gwyliau, ond roedd rhai—wel, cryn dipyn ohonynt—wedi'u gadael mewn cyflwr gwael. Roedd un yn fyngalo hynod ddefnyddiol, sy'n brin yn y gymuned, ac roedd y gymuned wedi ceisio ei brynu gan breswylydd nad oedd yn byw yn y pentref, ond dywedodd ei fod yn ei gadw fel buddsoddiad ar gyfer ymddeol, er ei fod wedi cyrraedd oed ymddeol.

Cyn hynny, roeddwn yn ymwybodol o'r term 'bancio tir', ond yr hyn a welais oedd 'bancio eiddo' ar raddfa fawr. Mae'r ffaith bod cymaint o eiddo gwag yn cael ei wastraffu pan fo cymaint o bobl angen to uwch eu pen, lle i'w alw'n gartref, yn wirioneddol frawychus. Mae hawl i gartref, addysg a gofal iechyd gweddus yn sylfaenol i lesiant ac mae pob person ei angen ac yn ei haeddu. Mae'r atebion, fodd bynnag, yn gymhleth ac yn amrywio yn dibynnu ar ardaloedd, ond nid oes un ateb sy'n addas i bob sefyllfa. Ac mae'r diffiniad o ail gartref yn bwysig. Mae gwahaniaeth rhwng rhywun yn gosod eiddo fel llety gwyliau, a rhywun sydd ag ail gartref ac yn ymweld yn achlysurol yn unig. Mae'n rhaid cydbwyso hyn â'r manteision a ddaw yn sgil twristiaeth, fel y gwelsom.

Ond rhaid canolbwyntio hefyd ar yr argyfwng costau byw a'r argyfwng tai a fydd yn effeithio fwyaf ar y rhai agored i niwed. Dywedodd Sefydliad Bevan nad yw'r lwfans tai lleol ond yn gymwys ar gyfer 4 y cant o eiddo yng Nghymru. Cafodd ei rewi yn 2016 ac eto yn 2020. Mae'n gywilyddus fod Llywodraeth y DU wedi gwneud hynny, a'i bod am dorri cyllid gwasanaethau cyhoeddus a budd-daliadau ymhellach. Mae rhai landlordiaid yn newid i ddarparu llety Airbnb, oherwydd, yn ôl adroddiad Sefydliad Bevan, mewn rhai ardaloedd, gallant ennill mwy mewn 10 wythnos nag y byddent yn ei gael o rent amser llawn drwy'r lwfans tai lleol. Ac mae hwnnw'n fater pwysig sy'n ein hwynebu—y syniad fod cartrefi'n ased i'r cyfoethog wneud elw ohonynt yn hytrach na rhywbeth y dylai pawb fod â hawl iddynt. Mae yna lawer o gamau y mae angen eu cymryd i wrthdroi'r difrod a wnaed ers Thatcher.

Rhan o hyn yn unig yw mynd i'r afael â nifer yr ail gartrefi. Bydd angen rheoli rhenti, mwy o dai cymdeithasol, ac adeiladu tai cyngor hefyd—i ddychwelyd at hynny eto—er mwyn diogelu tenantiaid, a chynyddu'r cyflenwad tai ar yr un pryd. Mae cyllid sector cyhoeddus Llywodraeth y DU dros y 12 mlynedd diwethaf yn gwneud hyn yn llawer anos. Mae swyddogion yn cael eu gorweithio a'u llethu, sy'n golygu bod cynllunio'n cymryd mwy o amser. Mae hyn yn ymwneud eto â chyllido gwasanaethau cyhoeddus, i sicrhau bod y rhai sy'n gweithio mewn cynghorau sy'n gorfod ymdrin â cheisiadau cynllunio yn gallu bwrw ymlaen â'r gwaith mewn gwirionedd. Rwy'n gwybod bod y Gweinidog yn ymwybodol iawn o'r heriau sy'n ein hwynebu, ac rwy'n hyderus y bydd Llywodraeth Cymru'n gwneud ei gorau glas i fynd i'r afael â hwy. Diolch.