Mae ein cynnig heddiw yn un sy'n ceisio sicrhau cyfiawnder cymdeithasol ac amddiffyniad rhag y storm economaidd waethaf ers degawdau. Mae'n ymwneud â gweithredu yn awr, gan achub pobl rhag dioddefaint ac amddifadedd yn awr. Mae'n ymwneud â mynnu mai diogelu'r rhai mwyaf bregus mewn cymdeithas ddylai fod yn ffocws i Lywodraeth gyfiawn, nid gwarchod asedau ac incwm y rhai na fydd yn gorfod wynebu'r gofid o geisio cadw bwyd ar y bwrdd neu golli eu cartrefi.

Mae pobl sy'n rhentu eu cartrefi'n fwy tebygol o fod yn byw mewn tlodi neu fod ar incwm isel. Maent yn llai tebygol o fod â chynilion neu asedau y gallant eu defnyddio i leddfu sioc economaidd neu drafferthion ariannol tymor byr. Dyma'r grwpiau o bobl a fydd yn fwyaf pryderus ynglŷn â gallu fforddio eu rhent wrth i gostau bob dydd godi. Ac rwy'n siŵr y byddai pob Aelod yn cytuno na ddylai neb orfod poeni am golli eu lloches—nid eu hasedau; eu lloches—yn ystod adeg oeraf y flwyddyn.

Felly, cofiwch, mae 35 y cant o rentwyr cymdeithasol a 21 y cant o rentwyr preifat yn dweud eu bod yn ei chael hi'n anodd fforddio'r pethau sylfaenol, o'i gymharu â phobl sy'n berchen ar eu cartref eu hunain neu sydd â morgais. Roedd bron i 10,000 o aelwydydd yng Nghymru dan fygythiad o ddigartrefedd y llynedd, ac mae mwy nag un o bob 10 o bobl yng Nghymru yn poeni am golli eu cartref yn ystod y misoedd nesaf. Rhaid i hynny fod yn ffocws i ni yn y misoedd nesaf. Yn bennaf y rhai yn y sector rhentu preifat—