A gaf i ddweud yn gyntaf fod yna wella, yn sicr, wedi bod, rydw i’n meddwl, mewn gwasanaethau iechyd meddwl ers cyflwyno’r Mesur iechyd meddwl, ond, heb os, mae yna lawer iawn o feysydd lle mae yna angen gwella mawr o hyd? Rydw i hefyd yn croesawu diweddariad y Llywodraeth ar eu cynllun nhw; mae o i’w weld yn gam ymlaen o’r cynllun diwethaf. Mae yna gamau gweithredu pendant yma rŵan, amserlen yn cael ei nodi hefyd, ar gyfer gweithredu, ac mae yna hefyd—yn bwysig iawn, rydw i’n meddwl—gyfeiriad penodol yn y cynllun at bwy sydd i fod yn gyfrifol am wahanol gamau gweithredu.

Ond, ar y llaw arall, mae yna gwestiynau mawr o hyd ynglŷn â sawl agwedd, gan gynnwys sut mae mesur cynnydd. Ar gyfer rhai dangosyddion mae’r targed yn bendant iawn. Er enghraifft, mae 100 y cant o ferched a gafodd eu hadnabod i fod â phroblemau iechyd meddwl difrifol yn cael cynnig cefnogaeth briodol yn ystod beichiogrwydd. Mae hynny’n dda o beth, ond mewn meysydd eraill nid oes yna dargedau cynnydd cweit mor amlwg.

Mae yna bwyntiau penodol, rydw i’n meddwl, yn codi o argaeledd therapïau siarad. Mae adroddiad gan yr elusen iechyd meddwl Gofal yn nodi bod llawer gormod o bobl o hyd yn cael cynnig triniaeth drwy feddyginiaeth yn hytrach na mathau eraill o driniaethau a chefnogaeth. Ac er eu bod nhw croesawu’r gwaith sydd wedi cael ei wneud gan fyrddau iechyd i ehangu’r ddarpariaeth, maen nhw’n credu bod angen gwneud llawer mwy o hyd i ehangu’r ystod yma o driniaethau sydd ar gael. Yn benodol, maen nhw’n teimlo bod pobl yn methu â chael cynnig therapi siarad oherwydd nid oes darpariaeth therapi siarad ar gael mewn ambell i ardal, neu oherwydd bod rhestrau aros yn rhy hir—hynny yw, nid am resymau clinigol.

Gwnaf hefyd sôn am faes arall mae Gofal, yn benodol, yn teimlo ei fod yn cael sylw annigonol, a hynny ydy anhwylderau bwyta. Maen nhw’n siomedig iawn, medden nhw, ar ôl gweithio efo’r grŵp trawsbleidiol ar anhwylderau bwyta i argymell nifer o ffyrdd posib ymlaen, a chamau gweithredu pendant a allai gael eu cymryd, yn ogystal â sut i fesur perfformiad, fod yna ddiffyg mawr yn y strategaeth i fynd i’r afael â phroblemau yn y maes yma.

Os caf symud ymlaen at faes rwy’n gwybod sydd yn achosi pryder i lawer ohonom ni yma yn y Siambr—ac rydym ni newydd gael cyfeiriad ato fo yn fan hyn—sef gwasanaethau iechyd meddwl i blant a phobl ifanc yn benodol. Rydym ni’n bryderus iawn fel Aelodau yma oherwydd ein bod ni’n clywed yn gyson gan lawer gormod o etholwyr yn rhannu eu pryderon nhw. Mi dderbyniais lythyr yn ddiweddar gan gadeirydd llywodraethwyr Ysgol Gynradd Cemaes yn Ynys Môn. Mi wnaf ddarllen ohono: ‘Mae llywodraethwyr Ysgol Cemaes wedi gofyn i mi ysgrifennu atoch i leisio ein pryderon sylweddol am y gwasanaeth iechyd meddwl i blant a phobl ifanc. Mae gennym nifer o blant yn yr ysgol gynradd sydd angen cymorth a’n dealltwriaeth yw bod cyfnod disgwyl o chwe mis ar gyfer cael mynediad i’r gwasanaeth. Teimlwn fod hyn yn gwbl annerbyniol, ac mae’n codi cwestiynau arwyddocaol am ymrwymiad y gwasanaeth iechyd gwladol yng Nghymru i les ein plant.’

Mae’n dweud y cyfan; pobl sydd ar—