Diolch yn fawr, Ddirprwy Lywydd. Mae’n bleser cymryd rhan yn y ddadl bwysig yma. Yn naturiol, rydym yn sôn am barodrwydd y gwasanaeth iechyd gogyfer y gaeaf. Fel fy nghyd-aelodau o’r pwyllgor iechyd, bydd pawb yn ymwybodol ein bod ni wedi bod yn cario ymlaen gydag adolygiad dros yr wythnosau diwethaf i’r mater yma. Wrth gwrs, mae’n wir i nodi, fel y cawsom dystiolaeth gerbron, bod y gwasanaeth iechyd yng Nghymru o dan straen anferthol drwy’r flwyddyn, a dweud y gwir. Ond mae yna ambell bigyn yn digwydd wedyn amser y gaeaf.

Yn yr amser sydd gennyf, roeddwn yn mynd i nodi, ac yn dilyn ein gwelliant ni sydd yn olrhain pwysigrwydd gwasanaethau gofal cymdeithasol i hyn oll, bod yna berygl weithiau i’r rheini ohonom sy’n gweithio yn y gwasanaeth iechyd i jest fynd ymlaen ac ymlaen am y gwasanaeth iechyd. Ond os nad ydym yn mynd i gael gwasanaethau gofal cymdeithasol yn iawn, bydd hynny’n tanseilio holl ymdrechion y gwasanaeth iechyd i fynd i’r afael â’r materion yma. Yn benodol, felly, mae angen ehangu’r ddarpariaeth yn y gymuned o’n gwasanaethau gofal cymdeithasol yn y lle cyntaf, i atal rhai pobl rhag gorfod mynd rhywle yn agos i ysbyty yn y lle cyntaf. Felly, trio gwella gofal yn y gymuned. Mae hynny i lawr i’r meddygon teulu a’u timau hwythau, ond hefyd i lawr i ofal cymdeithasol yn y gymuned i alluogi pobl i aros yn eu cartrefi. Mae yna waith clodwiw yn mynd ymlaen, ond mae angen rhagor o’r ddarpariaeth yna i atal pobl rhag gorfod mynd unlle’n agos i ysbyty yn y lle cyntaf.

Wrth gwrs, yr ochr arall wedyn: pan mae pobl yn barod i ddod adref o’r ysbyty. Mae angen ehangu’r ddarpariaeth yna hefyd sydd o ochr y gofal cymdeithasol, i wneud yn siŵr bod cyn lleied o oedi â phosibl wrth drosglwyddo cleifion i fynd adref. Yn benodol, felly, buaswn yn leicio gweld—ac rwyf wedi sôn am hyn o’r blaen—gweithwyr cymdeithasol ym mhob meddygfa deulu a hefyd gweithiwr cymdeithasol ar bob ward yn ein hysbytai ni. Eu cyfrifoldeb nhw fyddai trefnu sut mae’r claf yna yn mynd adref mewn amser prydlon. Mae yna wahanol gynlluniau yn mynd rhagddynt yma yng Nghymru. Prosiectau yng Nghaerffili—rwyf wedi clywed am un sy’n cydweithio ac yn annog rhagor o weithwyr cymdeithasol yn ein meddygfeydd teuluol a hefyd yn ein hysbytai ac mae’n gwella’r ddarpariaeth ac yn gwella profiad y claf o’r gwasanaeth iechyd yn gyfan gwbl. Mae hynny o ochr y gwasanaethau cymdeithasol.

Wedi olrhain pwysigrwydd gwasanaethau cymdeithasol, y peth arall sy’n bwysig adeg y gaeaf ydy bod pawb sy’n teilyngu cael brechiad yn erbyn y ffliw yn derbyn brechiad yn erbyn y ffliw. Mae hynny’n nifer fawr: pob un sy’n hŷn na 65 mlwydd oed, sydd â gwahanol gyflyrau tymor hir megis cyflyrau’r ysgyfaint a’r galon a’r clefyd melys ac ati, ond hefyd y staff yn y gwasanaeth iechyd a gofal cymdeithasol. Cawsom ddigon o dystiolaeth fod cyfartaledd nifer y staff yn y gwasanaeth iechyd a oedd yn derbyn brechiad i atal y ffliw yn gallu bod yn isel iawn mewn rhai mannau. Wedyn, mae eisiau dwyn perswâd, achos ar ddiwedd y dydd rydym eisiau cadw ein staff yn iach hefyd.

Fy mhwynt olaf i yn yr amser sydd gerbron yw i sôn wlâu, achos mae’r system o dan bwysau achos diffygion yn y capasiti. Un o’r rheini ydy gwlâu—ie, gwlâu yn ein hysbytai ni ac hefyd gwlâu yn gymunedol mewn gwahanol gartrefi preswyl ac ati. Rwyf yn gwybod fy mod wedi bod yn sôn am brinder gwlâu ers blynyddoedd. Mae pobl wastad yn fy nghyhuddo i o orsymleiddio’r broblem: ‘Mae’n llawer mwy na jest sôn am wely, Dr Lloyd’, maen nhw’n ei ddweud. Ond ar ddiwedd y dydd, y rhan fwyaf o’r amser, rydym ni jest eisiau gwely a dweud y gwir. Mi allwch chi sôn am ba fath o wely a phwy sy’n mynd i’w staffio fo, ond ar ddiwedd y dydd, rydym ni wedi gweld erydu yn y nifer o wlâu sydd gennym ni yn y gwasanaeth iechyd a hefyd mewn gofal cymdeithasol. Mae yna ddisgyn yn y nifer o wlâu ac eto mae yna gynnydd yn y nifer o gleifion. Wel, nid yw hynny’n mynd i ffitio at ei gilydd ac mae’n rhaid i ni—David.