Fe ddywedaf wrthych felly: adran 70 o’r confensiwn yw hi mewn gwirionedd. Mae wedi bod yn destun ystyriaeth gyfreithiol, ac wrth gwrs, mae’n gonfensiwn sy’n berthnasol i aelod-wladwriaethau. Nid yw’n cronni ac yn rhoi hawliau. Roedd yn rhan o’r fytholeg, mewn gwirionedd, a gododd yn ystod y ddadl ar Brexit na fyddai hyn, rywsut, yn broblem, ond y farn gyfreithiol flaenllaw ar hyn yw, nid yn unig mai mater i aelod-wladwriaethau ydyw, nid yw’n trosglwyddo’r hawliau hynny, ac ni fyddai modd ei orfodi drwy lysoedd y Deyrnas Unedig.

O ran y pwynt a godwyd mewn perthynas â safbwynt Llywodraeth y DU ei bod yn disgwyl i’r hawliau hynny gael eu hanrhydeddu, mae’n golygu bod Llywodraeth y DU yn creu posibilrwydd—ac mae hwn yn destun pryder i’r unigolion hynny—na chânt eu parchu, o bosibl. Os yw Llywodraeth y DU yn awyddus i hawlio’r tir uchel moesol, ac yn disgwyl i’r holl hawliau hyn gael eu hanrhydeddu, efallai mai’r hyn y dylem ei wneud yw arddel safbwynt ein dinasyddion a gwneud yr hyn sy’n iawn, yr hyn sy’n anrhydeddus a’r hyn sy’n foesol mewn perthynas â dinasyddion yr Undeb Ewropeaidd sy’n byw yng Nghymru, yn hytrach na’u defnyddio fel testun bargeinio.