Wel, Llywydd, gadewch imi ddweud ar y dechrau: rwy'n gobeithio y bydd bargen. Rwy'n gobeithio y bydd Prif Weinidog y DU yn negodi bargen fydd yn cyflawni'r hyn y mae hi'n dweud y mae arni eisiau ei gyflawni ac y gall hi ddarbwyllo Tŷ'r Cyffredin i'w gefnogi. Yr hyn yr oedd Frances O'Grady yn cyfeirio ato, a'r hyn yr wyf innau wedi cyfeirio ato y prynhawn yma, yw beth fydd yn digwydd os na all daro bargen o'r fath—ac yna mae'r pethau y mae'r TUC wedi eu dweud a gafodd eu hadlewyrchu i raddau helaeth yn yr hyn yr wyf i wedi ei ddweud y prynhawn yma—yn yr amgylchiadau hynny, yna mae'n briodol y dylai pobl gael cyfle i benderfynu.

O ran ffyniant cyffredin, gadewch inni fod yn glir: mae Cymru'n elwa o'n haelodaeth o'r Undeb Ewropeaidd o oddeutu £660 miliwn y flwyddyn. Rydym ni'n gymwys ar gyfer yr arian hwnnw yn unol â'r rheolau, rydym ni'n cael arian oherwydd bod gennym ni anghenion y mae angen eu bodloni ac rydym ni'n cael cyllid gan yr Undeb Ewropeaidd i'n helpu i wneud hynny. Ni fydd yr anghenion hynny wedi diflannu y diwrnod ar ôl Brexit, ac felly mae'n rhaid i'r arian ddod i Gymru i'n galluogi i barhau i ymdrin â'r materion sydd wedi'u nodi yma.

Os yw'r Blaid Geidwadol yn credu mai diben cronfa ffyniant gyffredin yw cymryd arian a ddaw i Gymru heddiw a'i ddyrannu i bobl eraill, fel ein bod yn waeth ein byd o ganlyniad i'n haelodaeth o'r Deyrnas Unedig nag yr ydym ni wedi bod o ganlyniad i'n haelodaeth o'r Undeb Ewropeaidd, yna maen nhw ar lwybr ffôl iawn yn wir, ac rwy'n gwneud y pwynt hwnnw pa bryd bynnag y caf y cyfle.