Ysgrifennydd y Cabinet, byddwch chi wedi clywed Frances O'Grady, Ysgrifennydd Cyffredinol TUC Cymru, yn ddiweddar. Dywedodd hi:

Rhybuddiais y Prif Weinidog os nad yw ei bargen yn amddiffyn swyddi, hawliau yn y gwaith a heddwch yng Ngogledd Iwerddon, bydd y TUC yn cefnogi'r alwad am bleidlais ar delerau Brexit. Rydym ni i gyd yn undebwyr llafur—pan rydym ni'n taro bargen, awn yn ôl at yr aelodau i gael eu cymeradwyaeth. Felly boed hynny drwy bleidlais boblogaidd neu etholiad cyffredinol, mae'n rhaid i Mrs May gyflwyno ei bargen Brexit i'r bobl fel y gallan nhw benderfynu a yw'n ddigon da.

Nawr, ymddengys i mi, Ysgrifennydd y Cabinet, bod hynny'n rhywbeth sy'n swnio, ac sydd yn, rhesymol iawn. Tybed a ydych chi'n cytuno â hynny.

O ran eich datganiad, un pwynt pellach yw hyn: rydym ni wedi bod yn clywed llawer am ffyniant cyffredin cyn yr haf. Nid yw'n ymddangos fod unrhyw sôn am ffyniant cyffredin yn y trafodaethau amrywiol a fu. Bellach, fe wyddom ni fod y Torïaid, pan maen nhw'n sôn am ffyniant cyffredin—yr unig ffyniant cyffredin y maen nhw erioed wedi'i arddel yw ffyniant ymysg eu hunain a'r rhai sy'n eu cefnogi. Ond tybed, a oes unrhyw obaith o unrhyw ffyniant cyffredin yn canfod ei ffordd i Gymru, fel yr addawyd cyn y refferendwm?