Diolch yn fawr iawn, Lywydd. Ac rwy'n cynnig y gwelliant yn enw Gareth ar yr agenda. Wel, dyma'r gwingo diweddaraf ymhlith y rhai nad ydynt erioed wedi derbyn canlyniad y refferendwm ddwy flynedd a hanner yn ôl. Yn betrus ar y cychwyn, ond yn gynyddol amlwg bellach, maent yn cyflwyno cynlluniau i rwystro'r canlyniad hwnnw yn gyntaf, ac yn ail, i'w wrthdroi, i aros yn y farchnad sengl a'r undeb tollau. Mae pa seilwaith bynnag sy'n amgylchynu hynny i bob pwrpas yn golygu nad ydym yn gadael yr UE. Gwnaethpwyd hynny'n glir yn ymgyrch y refferendwm, lle y rhybuddiodd pob plaid pe bai pobl yn pleidleisio dros adael, y byddai'n golygu dod allan o'r farchnad sengl, dod allan o'r undeb tollau, a byddai Armagedon yn dilyn yn union fel y mae'r nos yn dilyn y dydd. Wel, ni wnaeth, wrth gwrs, fwy nag y gwnaeth pan gawsom yn union yr un proffwydoliaethau ynghylch mecanwaith y gyfradd gyfnewid pan oedd Prydain yn aelod o'r sefydliad trychinebus hwnnw 25 mlynedd yn ôl. Pan adawsom, wrth gwrs, agorodd wawr newydd a arweiniodd at gyfnod o dwf digyffelyb.

A phan fyddwn wedi cwblhau'r broses hon, fel y gobeithiaf y gwnawn, ac wedi gadael yr UE, bydd y rhyddid y bydd yn ei roi i ni, yn y tymor canolig i'r tymor hir, yn amlwg iawn. Mae'r math o ddarlun Hieronymus Bosch a baentiwyd gan arweinydd Plaid Cymru yn hurt pan edrychwch ar y ffigurau, y byddwn yn mynd i mewn i'r dirwasgiad mwyaf hirfaith o fewn cof. Onid yw'n cofio dirwasgiad go iawn 10 mlynedd yn ôl? Neu edrychwch ar wlad Groeg neu'r Eidal heddiw os ydych am weld beth yw amddifadedd go iawn.

Roedd ein hallforion i'r Undeb Ewropeaidd yn £274 biliwn y llynedd—rhan sylweddol iawn o'n cynnyrch domestig gros, yn sicr. Mewnforiwyd llawer mwy ganddynt hwy, wrth gwrs, am fod gennym ddiffyg masnach gyda hwy o £67 biliwn y flwyddyn, ond nid oes neb yn sôn am wahardd masnach rhwng yr UE a'r Deyrnas Unedig. Y lefel gyfartalog o dariff yn y sector anamaethyddol—a 2 y cant yn unig o gynnyrch domestig gros y DU yw amaethyddiaeth, ond yn y sector anamaethyddol, y tariff UE cyfartalog yw 2.6 y cant. A phan fyddwch yn ystyried, fel y nododd Adam Price, fod gostyngiad o chwe gwaith hynny wedi bod yng ngwerth y bunt ers y refferendwm, byddai gosod tariffau, pe bai'n digwydd—ac nid wyf o blaid tariffau; rwyf eisiau cytundeb masnach rydd gyda'r UE—. Ond pe baem yn gweld tariffau'n cael eu cyflwyno ar y ddwy ochr, ni fyddai ond yn gyfran fach o'r ganran honno o 16 y cant a allai gael ei heffeithio.

Mae llawer o bobl yn masnachu gyda'r UE mewn sectorau lle na fyddai unrhyw dariffau o gwbl; mewn eraill, maent yn ddibwys. Wrth gwrs, ceir sectorau, megis y sector modurol, lle mae cyfradd y tariff yn 10 y cant, ond mae gennym ddiffyg enfawr mewn deunyddiau modurol. Roedd 86 y cant o'r holl gofrestriadau ceir newydd yn y Deyrnas Unedig y llynedd yn gerbydau a fewnforiwyd. Rydym wedi colli'r rhan fwyaf o'n gweithgynhyrchiant modurol yn y Deyrnas Unedig dros y blynyddoedd. Mae'r Almaen yn allforio un o bob saith o bob cerbyd a weithgynhyrchir yn yr Almaen i Brydain. Nid ydynt yn mynd i fod eisiau—byddent yn ffôl pe baent eisiau gweld tariffau'n cael eu cyflwyno rhyngom a fyddai'n cyfyngu ar fasnach. Mae problemau'r Almaen yn fwy o lawer o ran beth sy'n digwydd yn Tsieina nag unrhyw beth sy'n debygol o ddigwydd ym Mhrydain yn ystod y 18 mis nesaf. Felly, rwy'n credu bod ganddynt frwydrau eraill i'w hymladd.

Na, nid oes a wnelo ein buddiannau ni â diystyru Brexit 'dim bargen', fel y'i gelwir, os byddwn yn gadael ar 29 Mawrth heb fod wedi dechrau ar y negodiadau hyd yn oed i roi rhywbeth yn ei le. Byddem yn gadael ar delerau Sefydliad Masnach y Byd, fel sydd gennym gyda gweddill y byd. Mae 60 y cant o'n hallforion bellach yn mynd i weddill y byd, ac rydym yn masnachu'n ddigon hapus gyda hwy ar delerau Sefydliad Masnach y Byd, ac ni allwn ddechrau negodiadau masnach rydd gyda phartneriaid masnachu pwysig eraill, fel yr Unol Daleithiau, hyd nes y byddwn wedi gadael yr undeb tollau, gan mai'r UE yw'r unig negodwr ar gyfer pob aelod o'r undeb tollau.

Felly, mae yna gyfleoedd, sy'n cael eu hesgeuluso'n gyfan gwbl yn y senario lawn gwae a baentiwyd gan Adam Price yn ei araith agoriadol yn y ddadl hon. Prydain yw'r bumed economi fwyaf yn y byd. Rydym yn flaenllaw ym mhob math o ddiwydiant, a diwydiannau'r dyfodol, fel deallusrwydd artiffisial a diwydiannau technolegol eraill. Llundain yw prif ganolfan ariannol y byd. Ni chaiff hynny ei danseilio gan Brydain yn gadael yr UE ar delerau Sefydliad Masnach y Byd. Mae gennym seilwaith ariannol yn y wlad hon nad oes mo'i debyg yn unman arall heblaw yr Unol Daleithiau. Nid yw Frankfurt byth yn mynd i godi'n uwch na Llundain fel canolfan ariannol fawr. Bydd yr UE yn dal i orfod defnyddio Llundain ar gyfer y rhan fwyaf o'r gweithgarwch codi cyfalaf mawr sydd eu hangen yn Ewrop. Wrth gwrs, bydd rhywfaint o newid strwythurol o ganlyniad i adael yr UE, a bydd angen i fanciau a sefydliadau ariannol eraill sefydlu swyddfeydd yn yr UE er mwyn bodloni eu gofynion rheoliadol, ond nid yw'n mynd i gostio dim i ni yn fwy hirdymor. Yn sicr, yn y tymor byr, bydd yna gostau trosiannol. Mae pawb wedi derbyn hynny o'r cychwyn.

Ond os awn tua'r dyfodol gan gredu'n syml ei bod hi ar ben arnom fel gwlad, ac na allwn wneud unrhyw beth yn y byd, nid yn unig y byddwn yn camfarnu ein pobl ein hunain a hefyd mewn gwirionedd yn ffugio ein hanes ein hunain, ond byddwn yn cau'r drws ar ddyfodol nid yn unig ein cenhedlaeth iau sydd yma yn barod, ond holl genedlaethau'r dyfodol, gan mai'r cyfan rydym yn ceisio ei wneud yw'r hyn y buaswn wedi credu y byddai Plaid Cymru ei eisiau yn fwy na dim arall, sef cael yr hawl i hunanlywodraeth ar gyfer ein gwlad ein hunain: y Deyrnas Unedig yn yr achos hwn, sy'n cynnwys Cymru.