Diolch, Lywydd. Yr wythnos diwethaf, gwnaeth fy nghyd-Aelod Vikki Howells ddatganiad i nodi trideg pump o flynyddoedd ers dechrau streic y glowyr yn 1984. Ond mae yna un agwedd ar yr anghydfod diwydiannol chwerw a maith hwnnw y credaf ei fod yn haeddu ein sylw pellach. Rwy'n cyfeirio, wrth gwrs, at y ffordd y gwnaeth yr anghydfod wleidyddoli a radicaleiddio menywod drwy'r mudiad Menywod yn Erbyn Cau'r Pyllau Glo. Llwyddodd y mudiad hwnnw i rymuso cymaint o fenywod i weithredu ac i ymgymryd â rolau cyhoeddus yn yr hyn a oedd yn draddodiadol yn weithgareddau gwrywaidd yn bennaf. Fe'u tynnodd allan o'r gegin ac i reng flaen gwleidyddiaeth.

Yn ystod y streic, daeth menywod nad oeddent yn wleidyddol cyn hynny i'r amlwg fel arweinwyr, siaradwyr, codwyr arian, trefnwyr a chefnogwyr allweddol yn yr anghydfod. I'r rhan fwyaf, ni fyddai bywyd byth yr un fath, a daeth llawer yn ffigurau gwleidyddol yn eu hawl eu hunain, fel Sian James, a aeth ymlaen i fod yn AS dros Ddwyrain Abertawe. Yn ei llyfr, 'Is it Still Raining in Aberfan?', mae'r newyddiadurwr Melanie Doel yn cofnodi meddyliau un o'r menywod hynny, Maureen Hughes. Roedd hi'n cyfleu'r hyn yr oedd glöwr ar streic ym mhwll glo Merthyr Vale wedi dweud wrthi.

Chi oedd y fenyw ar y llinell biced—ni fyddwch byth yn gwybod faint o hwb i'r ysbryd oedd eich gweld chi yno yn ein cefnogi.

Felly, wrth inni gofio trideg pump o flynyddoedd ers dechrau streic y glowyr, gadewch i ni gofio hefyd y Menywod yn Erbyn Cau'r Pyllau Glo. Roeddent, ac maent, yn fenywod rhyfeddol ac ni ddylem byth anghofio eu cyfraniad i hanes dosbarth gweithiol ein gwlad.