Yr wythnos diwethaf, Prif Weinidog, ysgrifennodd etholwr lythyr a ysgrifennwyd â llaw ataf yn amlinellu ei phrofiad o deithio ar y rheilffyrdd. Mae'r unigolyn penodol hwn yn berson anabl, sydd â phroblemau symudedd, ac sydd â bathodyn glas. Cefais yr argraff fod y person hwn yn berson oedrannus, ac yn sicr nid yw'n teimlo'n gyfforddus, ar wahân i'r problemau symudedd, yn defnyddio peiriant tocynnau mewn gorsaf, gan ei bod wedi gwneud camgymeriadau yn y gorffennol a'i gael yn anodd ei ddefnyddio. Amlinellodd i mi yn ei llythyr hefyd nad oes ganddi ffôn—ffôn clyfar—heb sôn am wybod sut i ddefnyddio un. Felly, esboniodd ei hanawsterau i'r casglwr tocynnau pan ddaeth o gwmpas i gasglu arian a gwirio'r tocynnau, a dywedodd nad aeth yr holl ffordd a'i chyhuddo o osgoi talu. Felly, fy mhroblem i, gyda'r wraig benodol hon, yw ei bod hi wedi gorfod talu pris cosb, ac mae'n debyg mai'r cwestiwn yn y fan yma, Prif Weinidog, yw pa gymorth y mae Trafnidiaeth Cymru yn ei gynnig i gasglwyr tocynnau o ran sut y maen nhw'n ymateb i bobl sydd ag anableddau a phroblemau symudedd. A sut mae polisi diogelu refeniw Trafnidiaeth Cymru yn cynorthwyo'r math o broblem yr wyf i newydd ei hamlinellu i chi?