Prif Weinidog, yn ystod wyth wythnos gyntaf y flwyddyn hon, rwyf i eisoes wedi ymdrin â phedwar set wahanol o rieni sydd wedi dod ataf yn amddifad, mewn dagrau, ddim yn gwybod beth i'w wneud, gan fod eu plentyn wedi dechrau hunan-niweidio neu wedi bod yn hunan-niweidio ers cryn amser. Ac wrth gwrs, mae weithiau'n rhagflaenydd sy'n arwain at anhwylderau bwyta, ac yn y blaen. Yr hyn sy'n ymddangos yn anodd iawn iddyn nhw ddod o hyd iddo yw cefnogaeth a dealltwriaeth gwirioneddol, felly maen nhw'n troi at y rhyngrwyd i geisio darllen amdano. Rwyf i wedi eu pwyntio a'u cyfeirio at elusennau yr wyf i'n gwybod amdanyn nhw. Rwy'n sylweddoli bod llawer yn cael ei wneud mewn ysgolion ac yn amgylchedd yr ysgol i addysgu'r plant. Rydym ni'n aros i wasanaethau iechyd meddwl plant a'r glasoed ddod i'r adwy, neu rydym ni'n aros am ymyraethau iechyd meddwl eraill.

Ond tybed a allai eich Llywodraeth chi droi ei meddwl at adolygu a gweld a allwn ni wella'r cymorth y gall rhieni a gofalwyr ei gael. Oherwydd mae'n dir peryglus i gynifer ohonyn nhw nad ydyn nhw'n gyfarwydd ag ef, ac maen nhw wedi dychryn yn llwyr; dydyn nhw ddim eisiau dweud y peth anghywir, i'w annog drwy gamgymeriad, i ddweud, 'Dewch, gadewch i ni gael rhywbeth', ac iddo arwain at dristwch gwaeth a gwaeth a gwaeth yn y plentyn ifanc neu'r person ifanc, ac at broblemau iechyd meddwl mwy. Felly, mwy o gymorth i rieni, neu gymorth haws ei gael, oherwydd hyd yn oed gyda'r adnoddau sydd gen i yn y Cynulliad, nid wyf i'n eglur o hyd am yr holl gyfleoedd sydd ar gael i gefnogi rhieni a gofalwyr.