Llywydd, rwy'n cytuno'n llwyr â'r hyn y mae Angela Burns wedi ei ddweud am y trallod y mae rhieni'n ei deimlo wrth geisio ymdrin â pherson ifanc sy'n arddangos y mathau hyn o anawsterau, a'r synnwyr o ddiffyg grym a ddim yn gwybod sut orau i helpu, ac yn y blaen. Dyna ran o'r rheswm pam yr ydym ni'n rhoi £0.5 miliwn ychwanegol eleni at fynd i'r afael â materion hunanladdiad a hunan-niwed; oherwydd mai hunanladdiad a hunan-niwed, i'n hatgoffa ni i gyd o deitl yr adroddiad pwyllgor yn y maes hwn, yw 'Busnes Pawb'. Mae hynny'n golygu dod o hyd i ffyrdd y gellir helpu rhieni a gofalwyr, fel y gallan nhw deimlo'n fwy hyderus naill ai'n cynorthwyo pobl ifanc yn uniongyrchol neu eu cyfeirio at ffynonellau eraill o gymorth.

Rydym ni hefyd yn noddi Prifysgol Abertawe, Llywydd, ers mis Rhagfyr y llynedd, mewn astudiaeth newydd i edrych ar wasanaethau sydd wedi bod mewn cysylltiad sylweddol â phobl ifanc cyn i'r bobl ifanc hynny fod â thueddiad o hunan-niweidio, i weld a oedd unrhyw beth y gallem ni ei wneud yn y ffordd ataliol honno, fel yr ydym ni'n ei drafod yn y fan yma—ceisio cyflwyno pethau'n gynharach yn y system fel nad yw pobl ifanc yn canfod eu hunain yn y sefyllfa honno. Mae hynny'n golygu gwella sgiliau staff, ond gall hefyd fod yn ffordd o wneud yn siŵr bod rhieni yn gallu cael gafael ar wybodaeth sydd ei hangen arnyn nhw eu hunain, ond hefyd y ffyrdd ymarferol y gallen nhw eu hunain fod yn fwy o gymorth. Oherwydd dyna'n gyffredinol y mae rhieni yn chwilio amdano: beth arall allan nhw ei wneud. Efallai y bydd angen cymorth arnyn nhw i wneud hynny, ond maen nhw eisiau peidio â theimlo, fel y maen nhw'n aml, yn ddiymadferth yn wyneb rhywbeth ofnadwy sy'n digwydd y tu mewn i'w teulu eu hunain.