Rwy'n hoff iawn o ddyfrffyrdd Cymru ac mae gennyf ddiddordeb mawr ynddynt. Wedi'r cyfan, hwy yw sianeli cyntaf ein chwyldro diwydiannol cynnar a darnau ohonynt sydd i'w gweld bellach. Yn wir, mae gennyf fap, na allaf ei gyrraedd o'r fan hon, wrth i mi eistedd yma, o ddyfrffyrdd mewndirol Cymru a'r system gamlesi'n benodol. Yr ateb i'ch cwestiwn penodol yw: ydw, rwy'n hapus iawn i barhau â thrafodaethau pellach.

Rwyf wedi gweithio gyda Bwrdd Glandŵr Cymru yn y gorffennol—ymddiriedolaeth y camlesi a'r afonydd—ac rwy'n fodlon parhau â'r trafodaethau hynny. Yn amlwg, byddai gan Gyngor Sir Powys rôl bwysig yma ac rwy'n credu bod datblygu canolbarth Cymru fel ardal ar gyfer ymlacio, a'i lleoliad tra phwysig fel ardal fawr ar y ffin, yn rhywbeth nad wyf yn credu ein bod yn rhoi digon o bwys arno pan edrychwn ar yr hyn sy'n digwydd yng Nghymru. Mae llawer o sôn am Eryri, am y gogledd-ddwyrain yn awr, gyda'r cyffro yng nghastell Gwrych, am yr hyn sy'n digwydd yn y de-orllewin ac wrth gwrs, yn y dinasoedd—Caerdydd, Casnewydd, Abertawe—ac yn rhanbarth de-ddwyrain Cymru. Ond rwy'n credu bod canolbarth Cymru, i mi—. Ac mae'n rhaid i mi ddweud wrthych oherwydd—nid wyf dan gyfyngiadau symud, ond rwyf wedi bod dan gyfyngiadau symud personol ers dechrau mis Mawrth, a'r unig ymweliad y bum arno at ddibenion hamdden oedd i Lyn Efyrnwy mewn gwirionedd, ac roeddwn yn teimlo'n llawer gwell ar ôl bod yno.