Rwy'n siŵr y caiff dydd Iau, 8 Medi ei serio yn atgofion pob un ohonom ni, wrth i ni gofio'r adeg a'r lle y clywsom y newyddion am farwolaeth ein sofran annwyl ac ymroddedig. Mae'n rhyfeddol na fydd y rhan fwyaf ohonom ni yma yn y Siambr hon wedi byw o dan unrhyw bennaeth arall, gan fod ein Brenhines wedi ymroi bron ei holl bywyd cyhoeddus i wasanaeth ein gwlad. Gellir crynhoi ein teimlad yma heddiw yn un o dristwch mawr, ond hefyd o sioc: tristwch yn ei hymadawiad, ond sioc nad yw rhywun sydd wedi bod yn gymaint rhan o'n bywyd cenedlaethol gyda ni bellach. Trosglwyddaf fy nghydymdeimladau dyfnaf a chywiraf i deulu Ei Mawrhydi wrth iddyn nhw ddod i delerau â cholli nid yn unig eu Brenhines, ond eu mam, eu nain a'u hen nain. A minnau'n gredwr cryf yn y swyddogaeth sydd gan y frenhiniaeth o uno pobl, rwyf bob amser wedi cael fy nharo gan ei hymroddiad i wasanaeth cyhoeddus, ei hegni di-ball i bob cenedl y Gymanwlad, ei gwaith diflino yn cefnogi elusennau, a'i theyrngarwch diwyro a'i hymroddiad i'w ffydd fel Cristion, i'w theulu ac i bobl y Deyrnas Unedig. 

Mae'n iawn fod ein gwlad yn ei chofio gyda'r holl gariad a charedigrwydd mae Ei Mawrhydi y Frenhines Elizabeth II yn ei haeddu. [Torri ar draws.]  

Gyda thristwch mawr yr wyf yn sefyll yma yn estyn fy nghydymdeimlad, ond mae hefyd yn bleser dweud pa mor hynod ffodus yr oeddem ni i gyd i'w chael hi yn Frenhines arnom ni. Roedd hi, rwy'n credu, a bydd yn aros am genedlaethau lawer, yn ymgorfforiad gwirioneddol o Brydain Fawr ac yn ysbrydoliaeth i ni i gyd. Diolch, eich Mawrhydi, am eich gwasanaeth. Boed i chi orffwys mewn hedd a Duw gadwo'r Brenin.