Yn gyntaf heddiw, fy nyletswydd drist, fel ag yr oedd yr adeg hon bythefnos yn ôl, yw estyn fy nghydymdeimlad ar ran Aelodau’r Cynulliad i’r rheini sydd wedi eu heffeithio gan ymosodiad terfysgol arall, y tro hwn yn Llundain, a Llundain oedd canolbwynt yr ymosodiad. Unwaith eto, roedd y weithred yn un llwfr ac yn un ciaidd. Rwyf yn gwahodd y Prif Weinidog i wneud datganiad.

Diolch, Llywydd. Gyda’r tristwch mwyaf yr ydym ni’n canfod ein hunain unwaith eto yn oedi ein trafodion i dalu teyrnged i'n cyd-ddinasyddion ac, wrth gwrs, i ymwelwyr o dramor, a gafodd eu dal i fyny yn yr erchyllterau yn Llundain nos Sadwrn. Creulondeb mawr terfysgaeth yw ei natur ar hap. Gall pobl â bwriad niweidiol daro yn unrhyw le, ac nid oes angen arfau soffistigedig arnynt i gyflawni eu creulondeb. Bydd yr ardal o gwmpas London Bridge a Marchnad Borough yn gyfarwydd i lawer ohonom ni. Yn union fel ym Manceinion yr wythnos gynt, dewisodd y terfysgwyr daro pobl ifanc yn bennaf yn mwynhau eu gweithgareddau hamdden ar y penwythnos. Llywydd, gall terfysgwyr fyth ennill. Mae hon yn wlad rydd ac mae pobl yn byw sut y maen nhw’n dewis byw, mewn heddwch, ac yn unol â'r gyfraith. Ond nid oes gan neb yr hawl i ddweud wrth unrhyw un arall sut i fyw. Nid oes gan neb yr hawl ychwaith, wrth gwrs, i fygwth neu i ddychryn. Mae ymosodiad ar unrhyw un ohonom ni yn ymosodiad ar bob un ohonom ni. Rydym ni’n sefyll gyda'n gilydd a byddwn yn parhau i fyw mewn rhyddid. Llywydd, rwyf wedi ysgrifennu at Faer Llundain, Sadiq Khan, i fynegi cydymdeimlad ac undod y Cymry, a gwn fy mod i’n siarad ar ran y Siambr hon a phobl Cymru yn ei chyfanrwydd pan ddywedaf ein bod ni’n sefyll ysgwydd yn ysgwydd mewn undod â Llundain.

Diolch i’r Prif Weinidog am siarad ar ein rhan ni oll.