Dywedodd Ysgrifennydd y Cabinet yn ystod ei ddatganiad na allai weld unrhyw fanteision o Brexit 'dim bargen'. Mae'n anochel y byddai costau ynghlwm â Brexit 'dim bargen'—nid oes neb erioed wedi gwadu y byddai costau trosiannol i adael yr UE, yn yr un modd ag yr oedd costau trosiannol sylweddol o ymuno yn y lle cyntaf. Ond mae polisïau diffyndollol yr UE yn pwyso drymaf ar y rhai sydd ar ben isaf y raddfa incwm yn y wlad hon, o bolisi amaethyddol diffyndollol ble mae tariffau mor uchel â 50 y cant ar y naill law, i drethi ar esgidiau a dillad, a hyd yn oed, drwy'r Cod TAW, ar bethau fel cynnyrch glanweithdra a llawer o gynhyrchion eraill yr ydym ni wedi cyfeirio atyn nhw yn ystod y ddadl hon. Bydd gennym ni'r rhyddid, pan rydym ni wedi ymadael â'r UE, i wneud ein penderfyniadau ein hunain ym mhob un o'r meysydd hyn, ac i gael gwared ar yr elfennau atchweliadol yn y codau treth a masnach y mae'r UE wedi eu gorfodi arnom ni. Does arnaf i ddim ofn y goblygiadau masnach wrth adael yr UE ar gyfer y tymor hwy.

Cyfeiriodd, fel y gwnaeth y Prif Weinidog yn gynharach heddiw—[torri ar draws.] Rwyf wedi gofyn nifer o gwestiynau hyd yn hyn a byddaf yn gofyn ychydig mwy hefyd yn yr amser byr sydd gennyf yn weddill. Yr UE fydd yn sylfaenol ar ei cholled wrth dorri llifau masnach neu gyfyngu ar lifau masnach, oherwydd mae gennym ni ddiffyg masnach enfawr â nhw. Mae wyth deg wyth y cant o geir sydd wedi'u cofrestru ym Mhrydain bob blwyddyn mewn gwirionedd yn tarddu o'r Undeb Ewropeaidd. Mae gennym ni ddiffyg masnach mewn ceir gwerth miliynau â'r Almaen yn unig. Mae'n rhaid cyfaddef, bydd problemau i rai sectorau amaethyddol os nad oes bargen, yn enwedig, fel y gwyddom ni, ar gyfer cynhyrchwyr cig oen, ond mae'r symiau o arian dan sylw yma mewn termau byd-eang yn fach, ac fe allai Llywodraeth sydd â'r ewyllys i weithredu system sy'n amddiffyn buddiannau'r rhai a fyddai o dan anfantais ymdrin â nhw yn hawdd. Wedi'r cyfan, dengys ffigurau ein bod yn mewnforio £0.4 biliwn o gig oen o dramor, ac yn allforio £0.3 biliwn, felly roedd diffyg ar fewnforion cig oen. Mae cyfle enfawr o ran amnewid mewnforion ar gyfer ffermwyr Prydain yn gyffredinol os yw'r UE yn ddigon hurt i geisio ein gorfodi i sefyllfa lle nad oes bargen, y maen nhw mewn gwirionedd wedi ymrwymo'n gyfreithiol i geisio ei gyflawni drwy Gytuniad Lisbon. Felly, bydden nhw'n torri eu deddfau eu hunain pe baen nhw'n parhau i ymddwyn fel y maen nhw. 

Felly, yr hyn rwy'n ei ofyn i Ysgrifennydd y Cabinet ei wneud, heb unrhyw ffydd o gwbl y bydd yn derbyn fy nghyngor, yw bod ychydig yn fwy siriol a gobeithiol am y dyfodol. Beth bynnag yw'r costau tymor byr, yr enillion tymor hir mewn democratiaeth i bobl Prydain yw hanfod hyn i gyd. Pam y byddai arnom ni eisiau allanoli ein cyfreithiau i griw o dechnocratiaid rhyngwladol nad ydym yn eu hethol ac na allwn ni gael gwared arnyn nhw, ond na allwn ni hyd yn oed eu henwi ychwaith? Dyma'r gwrthwyneb yn llwyr, rwy'n credu, i'r hyn y sefydlwyd y Blaid Lafur i'w gyflawni—i ddefnyddio grymoedd democratiaeth seneddol er budd dosbarth gweithiol y wlad hon. Mae'r syniad bod y math o bobl sydd mewn sefydliadau busnes rhyngwladol, fel Carolyn Fairbairn, sy'n cynrychioli Cydffederasiwn Diwydiant Prydain, corff sydd wedi bod yn hollol anghywir ar bob mater economaidd o bwys yn ystod fy oes i, o incwm polisi i system ariannol Ewrop—mae'r syniad bod eu cyngor yn werth gwrando arno yn ymddangos i mi yn rhyfedd i un o gefnogwyr Corbyn. Efallai y caiff y gwrthgyferbyniadau hynny eu hesbonio mewn fforwm arall.

Felly, mae'r cwestiwn olaf yr hoffwn i ei ofyn i Ysgrifennydd y Cabinet yn ymwneud â'r posibilrwydd o gynnal ail refferendwm, oherwydd mae'n eithaf clir bellach mai'r cyfeiriad y mae'r Blaid Lafur yn troedio tuag ato mewn gwirionedd yw cael ail refferendwm. Oherwydd, beth bynnag yw'r fargen a gaiff ei tharo, neu os na cheir unrhyw fargen, maen nhw'n gobeithio y bydd pobl Prydain yn gwneud penderfyniad gwahanol y tro nesaf i'r un a wnaethant y tro diwethaf. Ond sawl gwaith y mae'n rhaid inni gael pleidlais ar y mater hwn? Maen nhw wedi treulio 40 mlynedd yn gwarafun un inni—ers 1975. Os cawn ni ail refferendwm, rhaid gorfodi pobl Prydain i barhau i bleidleisio hyd nes y caiff y Blaid Lafur y canlyniad y maen nhw'n ei ddymuno. Os ydym ni'n cael ail refferendwm, pam ddim trydydd, pam ddim pedwerydd, pam ddim ei wneud yn ddigwyddiad blynyddol fel y Nadolig, oherwydd yna bydd gennym ni rywbeth i edrych ymlaen ato fel gwleidyddion bob blwyddyn, rhywbeth i'n cadw i gyd mewn gwaith? Felly, lle y daw hyn i gyd i ben? Dyna rwy'n ei ofyn. Penderfynodd pobl Prydain, gan gynnwys pobl Cymru, â mwyafrif—fe wnaethon nhw wrthod polisïau Plaid Cymru, fe wnaethon nhw wrthod polisïau'r Blaid Lafur, yn y refferendwm ym mis Mai 2016. Ac, felly, a wnaiff Ysgrifennydd y Cabinet dderbyn pleidleisiau pobl Cymru a phobl Prydain am yr hyn ydyn nhw yn eu hanfod a rhoi iddyn nhw yr hyn y mae arnyn nhw ei eisiau, sef rhyddid oddi wrth yr UE?