Mae addoedi'r Senedd, neu o'i roi mewn ffordd y byddai'r rhan fwyaf ohonom yn ei deall, y penderfyniad i gau ein Senedd yn San Steffan, ar adeg mor dyngedfennol yn ein hanes, yn fwriadol ac yn sinigaidd, ac mae'n gwbl briodol fod ein Senedd yng Nghymru yn dod ynghyd heddiw i fynegi barn ar hynny, am yr holl resymau y mae eraill eisoes wedi'u nodi.

Nawr, a bod yn fanwl gywir, efallai ei bod yn gyfreithiol i wneud hynny—fe arhoswn am ganlyniad yr heriau cyfreithiol presennol—ond gadewch i ni beidio â chael ein twyllo na chafodd hyn ei wneud am un rheswm gwleidyddol yn unig, sef mewn ymgais i atal Senedd San Steffan rhag craffu ar weithredoedd Llywodraeth y DU mewn perthynas â'r mater pwysicaf yn ein cyfnod ni: ein perthynas â'r Undeb Ewropeaidd.

Ni allaf feddwl am ddim sydd ymhellach o fantra Brexit ynghylch adfer rheolaeth na cheisio tawelu'r union gorff y gwnaethant hwy eu hunain ymgyrchu i roi rheolaeth absoliwt iddo. Ceir cynseiliau mewn hanes ar gyfer y math hwn o weithredu gan lywodraeth wrth gwrs, ond nid oes yr un ohonynt yn dda, nid oes yr un ohonynt wedi arwain at ganlyniadau da, ac nid oes yr un ohonynt yn rhoi unrhyw fath o sicrwydd i ni ynglŷn â'r cyfeiriad teithio. Ond yn y ddadl hon, hoffwn ganolbwyntio a chyfyngu fy sylwadau i ddau fater sy'n codi o benderfyniad Prif Weinidog y DU yn fy marn i. Y mater cyntaf yw'r rhwyg yn ein cymdeithas y soniodd David Rowlands amdano eisoes, a'r ail yw natur yr arweinyddiaeth.