Mae hefyd yn fethiant Llywodraeth. Mae gan y Llywodraeth rywbeth o'r enw Gwasanaeth Masnachol y Goron, sy'n rhan o Swyddfa'r Cabinet, ac sy'n gyfrifol yn benodol am edrych ar gyflenwyr mawr y Llywodraeth fel Carillion lle y gallai methiant y cwmni beri risg systemig. Nid yw'n glir pam na wnaed dim gan y sefydliad hwnnw yn yr achos penodol hwn i geisio osgoi'r posibilrwydd o drychineb. Ar ôl y rhybudd elw diwethaf y rhoddwyd contract £1.34 biliwn mewn perthynas â HS2 gan y Llywodraeth i Carillion. Felly, roedd llawer o'i le ar lefel lywodraethol yn ogystal.

Y broblem gyda'r Llywodraeth yn glanweithio drwy roi contractau o'r fath i gwmnïau fel Carillion yn yr amgylchiadau yr aeth y cwmni i'r wal ynddynt yw bod cyflenwyr llai, nad oes ganddynt fodd o gyflawni diwydrwydd dyladwy priodol ar y cwmnïau y maent yn bwriadu contractio â hwy, yn cymryd hynny fel rhyw fath o arwydd o drefniant blaenorol, ac felly i bob pwrpas, mae'r Llywodraeth yn cael ei gweld yn annog pobl i wneud busnes gyda hwy er gwaethaf ei methiant ei hun i wneud y diwydrwydd dyladwy na all eraill fforddio ei wneud.

Yn drydydd, wrth gwrs, mae'n fethiant ar ran y rheoleiddwyr. Nid yw hyn yn newydd, a digwyddodd yr argyfwng bancio, a oedd yn broblem lawer mwy systemig na methiant yr un cwmni hwn, er gwaethaf methiant Banc Lloegr, methiant Trysorlys ei Mawrhydi ac unrhyw un arall a oedd yn gyfrifol am reoleiddio'r system. Mae'r syniad y bydd rheoleiddwyr trydedd radd yn llwyddo i reoli bancwyr neu ddynion busnes eilradd, wrth gwrs, yn ffantasi. Mae'r holl sgêm menter cyllid preifat, a ddatblygwyd o dan weinyddiaeth Blair i raddau helaeth, yn enghraifft arall o bobl nad ydynt yn deall beth y maent yn ei wneud yn gosod contractau sydd mor gymhleth, yn aml iawn—mor fawr, fel y nododd Dai Lloyd yn dda iawn funud yn ôl—ac felly mae'r methiant ar y ddwy ochr.

Rwy'n sicr yn cymeradwyo ac yn cytuno â'r hyn a ddywedodd Jenny Rathbone yn awr am y sgêm archwilio, lle mae pedwar cwmni mawr i bob pwrpas yn rheoli'r busnes cyfan i gwmnïau mawr fel Carillion. Nid yw hon yn broblem newydd ychwaith. Pan oeddwn yn Weinidog materion corfforaethol chwarter canrif yn ôl, fe wnaeth Terry Smith, sydd wedi hynny wedi dod yn enwog fel rheolwr cronfeydd sector preifat llwyddiannus iawn ac wedi'i ddisgrifio fel y Warren Buffett Seisnig, ysgrifennu llyfr o'r enw Accounting for Growth, a oedd yn chwarae ar eiriau, oherwydd ar y pryd roedd llawer o gwmnïau'n cofnodi proffidioldeb mawr, ond llif arian gwael iawn mewn gwirionedd. Y canlyniad oedd methdaliadau enfawr fel Polly Peck a British and Commonwealth Holdings, y ddau ohonynt yn achosion y bu'n rhaid i mi ymdrin â hwy pan oeddwn yn Weinidog materion corfforaethol. Felly, mae'r problemau hyn yn bodoli ers amser maith ac yn mynd yn ôl ymhell.

Cynyddodd Carillion ei faint yn gyflym drwy sbri wario drwy ddyledion, fel y nodir ar dudalen 14 o adroddiad y pwyllgor busnes, ond yr eitem fwyaf ar fantolen y cwmni oedd ewyllys da, sef wrth gwrs, i bob pwrpas, faint y maent wedi'i ordalu am asedau'r cwmnïau a brynwyd ganddynt. Roedd yr ewyllys da yn £1.57 biliwn. Nid oedd ond £700 miliwn yn unig o ecwiti yn y cwmni mewn gwirionedd, felly roedd yr ewyllys da ddwywaith cymaint â'r arian parod gwirioneddol yn y busnes a fuddsoddwyd gan gyfranddalwyr. Felly, yn amlwg, dylai'r pwynt sylfaenol hwnnw fod wedi canu clychau o'r cychwyn cyntaf.

Y broblem fawr sy'n ein hwynebu yma yw bod gan Lywodraethau wasanaethau wedi'u marchnadeiddio, ond nid ydynt wedi creu marchnadoedd mewn gwirionedd. Mae'r rhan fwyaf o gyfleustodau a breifateiddiwyd wedi dod yn fonopolïau rhanbarthol neu'n oligopolïau. Wrth gwrs, mae gan farchnadoedd go iawn gwsmeriaid yn gwario eu harian eu hunain ar ddewis o ddarparwyr, fel pan fyddwn yn mynd i'r archfarchnad ac yn dewis beth rydym am ei brynu. Yn yr un modd, bydd cwmnïau'n dewis eu cyflenwyr nwyddau, caiff arian ei dalu a chaiff elw ei wneud. Ond mae'r hyn sy'n digwydd mewn gwasanaethau cyhoeddus a farchnadeiddiwyd yn wahanol—dyma'r pwynt diwethaf a wnaf.

Dewisir elusen neu gwmni yn aml o gwmpas cyfyngedig o opsiynau, fel yn yr achos hwn yma lle mae Carillion yn ei ddarparu, a throsglwyddir arian trethdalwyr. Mae darparwyr sector preifat yn gwneud elw ohono, ond drwy gydol y cyfan mae'r trethdalwr ar y bachyn. Os aiff rhywbeth o'i le, mae'r trethdalwr yn talu. Marchnadoedd ffug yw'r rhain ac maent yn ffynnu yng ngwladwriaeth gymdeithasol Prydain. Nid oes unrhyw fecanwaith marchnad go iawn yma, ac mae sectorau marchnad yn ymddangos yn unswydd er mwyn sugno ar deth y Llywodraeth. Ac yn aml iawn bydd y darparwyr hyn yn galw am sicrwydd gan y Llywodraeth y bydd mwy o gontractau i ddod; fel arall nid yw'n werth iddynt wneud cais yn y lle cyntaf hyd yn oed.

Felly, ceir methiant systemig yma ac mae angen rhoi sylw iddo ar bob lefel, ar lefel gorfforaethol ac ar lefel rheoleiddio, yn y sector cyhoeddus ac yn y sector preifat. Felly, credaf fod hon yn ddadl amserol iawn, a gobeithiaf y bydd gwersi'n cael eu dysgu ohoni.