A gaf fi dalu teyrnged i Lynne Neagle am yr araith honno, ond hefyd am y gwaith rydych chi wedi'i wneud yn y maes hwn? Rwyf hefyd am gofnodi fy niolch i Pancreatic Cancer UK am y sesiwn wybodaeth alw heibio a drefnwyd ganddynt heddiw, a gwn fod llawer o Aelodau wedi mynychu honno ac yn teimlo bod yr wybodaeth a gafwyd yno yn arbennig o werthfawr. 

Ddirprwy Lywydd, dros y 50 mlynedd diwethaf, mae strategaethau diagnosis a thriniaeth ar gyfer cleifion canser wedi esblygu'n gyflym, gan drawsnewid canlyniadau i gleifion. Ac eto, er gwaethaf y datblygiadau mawr a welwyd mewn meysydd oncoleg eraill, mae gwelliannau yn y canlyniadau i gleifion canser y pancreas wedi aros yn eu hunfan i raddau helaeth. Mewn cyferbyniad llwyr â'r cynnydd rhyfeddol yn y cyfraddau goroesi a welwyd mewn clefydau eraill fel canser yr ysgyfaint, y fron a'r prostad, dim ond 5 y cant yw'r gyfradd gyffredinol o gleifion sy’n goroesi am bum mlynedd ar ôl cael diagnosis o ganser y pancreas, ac nid yw hynny wedi gwella'n sylweddol mewn gwirionedd ers y 1970au. 

Yn gynharach eleni, awgrymodd dadansoddiadau yn gadarnhaol fod cyfraddau goroesi canser yn y DU yn gwella, ond mae'n dal i fod ar ei hôl hi o gymharu â gwledydd incwm uchel eraill, felly mae gennym ni'r rhan honno o'r broblem hefyd. Yn wir, er gwaethaf y gwelliannau a welwn, roedd y DU yn dal i berfformio'n waeth nag Awstralia, Canada, Denmarc, Iwerddon, Seland Newydd a Norwy yn yr astudiaeth a gyhoeddwyd yn The Lancet. Dywed Cancer Research UK y gallai’r DU wneud yn well a galwodd am fwy o fuddsoddiad yn y GIG a’r systemau a’r datblygiadau arloesol sy’n ei gefnogi, a byddai hynny’n wirioneddol bwysig mewn perthynas â chanser y pancreas a’r rhagolygon ar gyfer gwella canlyniadau.   

Fel y clywsom, un o'r problemau yw y gall camau cynnar y clefyd fod yn gudd ac yn aml ni chaiff symptomau eu nodi, ac felly darganfyddir y clefyd yn hwyr yn ei ddatblygiad. Ac rwy'n credu hefyd fod canfyddiad ac ymwybyddiaeth y cyhoedd o ganser y pancreas yn wael at ei gilydd, ac o’i ychwanegu at y ffaith bod offer diagnostig safonol yn aml yn arwain at oedi cyn ei ganfod ac nad ydynt mor ddatblygedig â rhai meysydd eraill o driniaeth ganser—erbyn i rywun wybod bod ganddynt y clefyd, y canlyniad yw nad yw llawdriniaeth iachaol, er enghraifft, yn bosibl mwyach. 

Ond er gwaethaf yr ystadegau braidd yn frawychus hyn, gwelwyd arwyddion o welliant ac mae angen i ni adeiladu ar y cyflawniadau hyn, ac yn amlwg mae gennym sefydliadau gwych y cyfeiriais atynt yn ymgyrchu'n weithredol yn y maes hwn yn ogystal â'r rhai sy'n dioddef o'r clefyd neu eu teuluoedd, a gwyddom cymaint o rym gwleidyddol pwerus a geir yn sgil pobl yn dod i dystio ynghylch eu profiad personol a phrofiad eu hanwyliaid. Felly, rwy'n credu ei bod hi'n bwysig iawn ein bod yn adeiladu ar hyn i gynyddu'r cyfoeth o ymchwil sefydledig sydd gennym a sicrhau bod gwelliannau cynyddrannol yn cael eu gwerthfawrogi ac yna'n cael eu gweld ar draws y maes, a'u cyfuno wedyn â datblygiadau eraill fel bod gennym ddull cyfannol ar waith. Mae yna lawer iawn o bethau sydd angen eu cywiro a'u gwella er mwyn gweld datblygiad cyffredinol yn y prognosis ac i ehangu’r opsiynau triniaeth sydd ar gael. Felly, rwy'n credu bod hynny'n wirioneddol allweddol i'r hyn sydd angen inni ei wneud, ond yn fwy na dim, yr ymdrech i gael diagnosis cynharach, ac mae hynny'n arwain at well triniaethau, ac mae angen inni sicrhau bod hynny'n digwydd ym maes ymchwil ond hefyd ein bod yn mynd â chleifion a'r cyhoedd gyda ni fel bod eu hymwybyddiaeth yn gwella hefyd. 

Roeddwn yn falch iawn o ddarllen yn gynharach y mis hwn fod Dr Catherine Hogan yn Sefydliad Ymchwil Bôn-gelloedd Canser Ewropeaidd Prifysgol Caerdydd wedi derbyn £373,000 o gyllid gan Cancer Research UK i ddeall sut y mae celloedd canser y pancreas yn datblygu, gyda'r nod o ddatblygu offer diagnostig ar gyfer y dyfodol. Felly, mae gennym hanes da yng Nghymru ac yn ein prifysgolion a'n hysgolion meddygol, ac mae hynny'n rhywbeth y credaf fod angen inni ei gyfrannu a sicrhau ein bod yn cynnal hynny i'r eithaf ac yn ei gefnogi. Ond mae'n bwysig cael y ffynonellau cyllid mawr hynny a dod â hwy i Gymru. 

Ond rwy'n gorffen, mewn gwirionedd, gyda'r apêl ein bod i gyd yn dod yn fwy ymwybodol o ganser y pancreas, o ran lle mae fel mater iechyd cyhoeddus—y degfed canser mwyaf cyffredin, fel y clywsom—ond hefyd bydd yn sicrhau ein bod yn ei wthio i fyny'r rhestr wleidyddol o flaenoriaethau fel ein bod yn gweld y datblygiadau a gyflawnwyd, yn galonogol, mewn sawl maes triniaeth canser yn digwydd mewn perthynas â chanser y pancreas hefyd. Diolch yn fawr iawn.