Symudwn yn awr at eitem 6 ar ein hagenda, sef dadl ar adroddiad y Pwyllgor Iechyd, Gofal Cymdeithasol a Chwaraeon, 'Busnes Pawb: Adroddiad ar Atal Hunanladdiad yng Nghymru'. Galwaf ar Gadeirydd y pwyllgor i wneud y cynnig—Dai Lloyd.

Cynnig NDM6974 Dai Lloyd

Cynnig bod Cynulliad Cenedlaethol Cymru:

Yn nodi adroddiad y Pwyllgor Iechyd, Gofal Cymdeithasol a Chwaraeon, sef Busnes Pawb: Adroddiad ar Atal Hunanladdiad yng Nghymru, a osodwyd yn y Swyddfa Gyflwyno ar 5 Rhagfyr 2018.

Cynigiwyd y cynnig.

Diolch yn fawr, Dirprwy Lywydd. Rwy'n ei chysidro hi'n anrhydedd i agor y ddadl bwysig yma y prynhawn yma ar adroddiad y Pwyllgor Iechyd, Gofal Cymdeithasol a Chwaraeon ar atal hunanladdiad yma yng Nghymru, 'Busnes Pawb'. Mae nifer y marwolaethau o ganlyniad i hunanladdiad yng Nghymru yn syfrdanol. Bu 360 o farwolaethau cofrestredig o ganlyniad i hunanladdiad yng Nghymru yn 2017, 278 ohonyn nhw yn ddynion. Mae’r ffigur hwn wedi cynyddu ers 2016—322 o hunanladdiadau oedd pryd hynny—ac nid yw nifer yr hunanladdiadau wedi bod yn gostwng gydag amser. Mae'n debygol hefyd bod yr ystadegau swyddogol o ran hunanladdiad yn tan-gynrychioli gwir raddfa hunanladdiad oherwydd yr angen i sefydlu y tu hwnt i amheuaeth resymol mewn cwest crwner mai hunanladdiad oedd achos y farwolaeth.

Gwnaethom gynnal yr ymchwiliad hwn i ddeall beth sy'n cael ei wneud ar hyn o bryd a lle mae angen gweithredu i annog y newid a'r gwelliannau sydd eu hangen i wrthdroi'r duedd hon sy'n peri pryder. Fel rhan o’r ymchwiliad hwn, cawsom ystod eang o dystiolaeth. Yn ychwanegol at y dulliau ffurfiol, arferol o gasglu tystiolaeth yng nghyfarfodydd y pwyllgor, cyfarfu'r Aelodau efo cynrychiolwyr Tir Dewi, a ffurfiwyd i helpu ffermwyr Gorllewin Cymru mewn cyfnodau anodd, a Sefydliad Jacob Abraham yng Nghaerdydd, sy'n darparu cefnogaeth ar gyfer problemau iechyd meddwl ac sy’n cefnogi pobl sydd wedi colli rhywun yn sgil hunanladdiad. Diolch i bawb a gyfrannodd at y gwaith hwn.

Dŷn ni wedi gwneud 31 argymhelliad yn yr adroddiad hwn. Os byddan nhw’n cael eu gweithredu, byddant yn gam mawr ymlaen o ran gwneud Cymru yn wlad heb hunanladdiad. Byddaf yn cyfeirio at rai o’r argymhellion hyn yn yr amser sydd gennyf heddiw.

Mae hunanladdiad yn fusnes i bawb; dyna'r neges allweddol a glywsom drwy gydol yr ymchwiliad hwn. Dyna'r neges y mae angen inni i gyd ei chofio a'i rhannu. Gall hunanladdiad effeithio ar unrhyw un, ni cheir unrhyw gymuned yng Nghymru lle nad yw pobl wedi'u cyffwrdd gan hunanladdiad, ac nid yw siarad am hunanladdiad yn ei wneud yn fwy tebygol o ddigwydd.

Clywodd y pwyllgor yn glir fod codi ymwybyddiaeth ymhlith y cyhoedd, yn ogystal â'r rhai sy'n gweithio mewn gwasanaethau rheng flaen, yn hollbwysig. Mae angen inni annog ymddygiad sy'n ceisio cymorth a hyrwyddo ymateb mwy tosturiol i bobl mewn trallod. Awgrymodd tystiolaeth gan amrywiaeth o randdeiliaid y byddai budd mewn rhoi hyfforddiant ymwybyddiaeth o hunanladdiad i staff rheng flaen ar draws amryw o broffesiynau. Yn benodol, clywsom gan y Samariaid y byddai hyfforddiant mwy cyson i bobl ar y rheng flaen, sy'n debygol o ddod ar draws pobl sydd mewn perygl o gyflawni hunanladdiad, yn rhywbeth y gallwn wneud cynnydd gwirioneddol ar ei gyflawni.

Felly, mae'n bleser gennyf gyfeirio at ymateb Llywodraeth Cymru i argymhellion 1 a 2 yr adroddiad hwn. Rydym yn croesawu ymrwymiad y Llywodraeth i sicrhau bod adnoddau hyfforddi ar gael, ac yn awyddus i weld pa mor effeithiol fydd hyn ar gyfer cynyddu'r defnydd o hyfforddiant atal hunanladdiad, gan y gweithwyr proffesiynol rheng flaen a'r cyhoedd. Nid mater i feddygon yn unig yw hwn.

Mae'r pwyllgor hefyd yn croesawu'r ffaith bod Comisiwn y Cynulliad wedi derbyn argymhelliad 3, ac rydym yn annog y Comisiwn i barhau i hyrwyddo argaeledd hyfforddiant a chymorth i'w holl staff, o ystyried y rôl sydd gan bawb i'w chwarae yn atal hunanladdiad, ac rydym angen i fwy o therapïau siarad fod ar gael ym mhobman, ond mwy am hynny yn nes ymlaen.

Rydym yn falch fod y Llywodraeth wedi derbyn argymhelliad 5 ac wedi ymrwymo i roi camau cadarnhaol ar waith i sicrhau bod pob meddyg teulu yng Nghymru yn deall canllawiau'r Cyngor Meddygol Cyffredinol ar rannu gwybodaeth er mwyn diogelu bywydau. Cafodd y pwyllgor dystiolaeth rymus gan Papyrus yn ystod yr ymchwiliad hwn am eu hymgyrch i annog cyrff GIG i gynorthwyo staff yn briodol i wneud penderfyniad ar sail budd pennaf i dorri cyfrinachedd claf yn y cyd-destun hwn. Rydym yn deall bod Papyrus hefyd yn croesawu'r ymateb hwn. Fel pwyllgor, rydym yn cydnabod bod hwn yn gynnydd go iawn.

Yn argymhelliad 13, rydym yn ei gwneud yn glir fod gweithredu ar strategaeth ôl-ymyrraeth Cymru gyfan ar gyfer hunanladdiad yn flaenoriaeth uniongyrchol. Rydym yn croesawu ymateb cadarnhaol y Llywodraeth i edrych ar beth sy'n digwydd yn Lloegr gyda golwg ar ei addasu ar gyfer Cymru. Fel pwyllgor, rydym yn bwriadu dychwelyd at y mater hwn ymhen chwe mis ac yn disgwyl gweld datblygu yn y maes hwn.

Mewn perthynas â rhan b o'r argymhelliad hwn, mae gennym rai pryderon ynghylch y canllawiau i ysgolion ar siarad am hunanladdiad a'r cymorth a gynigir yn fwy cyffredinol i'r grŵp hwn sy'n agored i niwed. Nawr, bydd Lynne Neagle, fel aelod o'r pwyllgor hwn a Chadeirydd y Pwyllgor Plant, Pobl Ifanc ac Addysg, yn siarad mwy am hyn yn ei chyfraniad, gan fod llawer o argymhellion y pwyllgor hwn yn adleisio'r rhai yn adroddiad y pwyllgor hwnnw ar iechyd emosiynol a meddyliol plant a phobl ifanc, 'Cadernid Meddwl'.

Yn fyr, o ran argymhelliad 25, ceir tystiolaeth gref fod lleihau mynediad at ddulliau yn elfen effeithiol o atal hunanladdiad. Yn unol â'n neges allweddol fod hunanladdiad yn fusnes i bawb, rwyf am dynnu sylw at y rôl bwysig y gall awdurdodau cynllunio, penseiri ac eraill ei chwarae yn atal hunanladdiad, drwy gynnwys mesurau i atal hunanladdiad ym mhob cynllun adeilad newydd. Rydym yn annog Llywodraeth Cymru yn gryf i wneud popeth yn ei gallu i sicrhau bod adeiladau'n ddiogel.

Gan droi at ongl wahanol, mae llawer o bobl yn teimlo na allant siarad am eu hiechyd meddwl, yn bennaf oherwydd y stigma sy'n parhau ynghylch cyfaddef bod ganddynt broblem. Mae angen inni oresgyn hyn fel bod pawb yn teimlo'n gyfforddus i ofyn am y cymorth sydd ei angen arnynt heb ofni cael eu barnu neu golli wyneb. Mae mynediad at wasanaethau arbenigol priodol ac amserol yn allweddol ar gyfer sicrhau bod pobl yn cael y cymorth sydd ei angen arnynt. Rhaid bod cymorth ar gael ar lefel gydradd ar gyfer cyflyrau iechyd meddwl a chyflyrau iechyd corfforol fel y gall pobl gael cymorth priodol pan fyddant ei angen er mwyn atal sefyllfaoedd o argyfwng. Felly, rydym yn falch fod y Llywodraeth wedi derbyn argymhelliad 6 yr adroddiad hwn, lle mae'r pwyllgor yn galw am weithredu'r holl gamau angenrheidiol i sicrhau'r cydraddoldeb hwn. Rydym yn edrych ymlaen at weld sut y bydd cynllun cyflawni newydd yn mynd i'r afael â'r angen hwn ac yn disgwyl i'r gwaith hwn symud yn gyflym, gan gynnwys datblygu set ddata graidd iechyd meddwl.

Mae argymhellion 7 a 12 yn cyfeirio at lwybrau atgyfeirio brys ar gyfer meddygon teulu a'r amseroedd aros ar gyfer therapïau seicolegol fel therapi gwybyddol ymddygiadol. Er bod y Gweinidog wedi derbyn y rhain, nid yw ymateb y Llywodraeth yn ategu'r dystiolaeth a glywyd gan y pwyllgor yn ystod yr ymchwiliad hwn. Clywsom gan feddygon teulu ei bod yn aml yn anodd iawn iddynt atgyfeirio a chael rhywun wedi'i weld mor gyflym ag y credant sy'n angenrheidiol. Gyda salwch corfforol difrifol, gall meddygon teulu ffonio meddygon mewn ysbytai gofal eilaidd i glaf gael ei dderbyn i'r ysbyty ar unwaith. Nid oes unrhyw hawl o'r fath yn bodoli i feddygon teulu allu sicrhau mynediad at feddygon seiciatrig mewn gofal eilaidd. Mae'n annerbyniol nad yw gwasanaethau iechyd meddwl yn cael eu blaenoriaethu yn yr un modd ag iechyd corfforol, ac mae angen rhoi sylw i hyn fel mater o frys.

Gan droi at hunanladdiad ymhlith dynion, mae anallu i siarad am iechyd meddwl yn arbennig o wir am ddynion. Drwy gydol ein cyfnod yn casglu tystiolaeth, clywsom fod dynion, dynion canol oed yn arbennig, yn wynebu risg uwch o hunanladdiad. Mae'n ystadegyn syfrdanol mai hunanladdiad yw'r prif achos  marwolaeth ymhlith dynion 20 i 49 oed. Mae angen inni oresgyn hyn fel bod pawb yn teimlo'n gyfforddus i ofyn am yr help sydd ei angen arnynt heb ofni cael eu barnu. Mae angen dulliau newydd o weithredu bellach er mwyn annog ymddygiad sy'n chwilio am gymorth ac i wella iechyd meddwl, lles meddyliol a chydnerthedd ymhlith dynion. Gall y rhain wneud gwahaniaeth aruthrol, ond yn aml maent yn dibynnu ar ymrwymiad unigolion neu'n anghynaladwy yn sgil ariannu sefydliadau elusennol ar sail fyrdymor. Mae angen cydnabod bod lleihau, ac yn y pen draw, atal hunanladdiad ymhlith dynion yn flaenoriaeth genedlaethol, ac rydym yn falch fod y Gweinidog wedi derbyn argymhelliad 18.

Ceir rhai ffactorau sy'n creu risg a straen i bobl sy'n byw mewn ardaloedd gwledig yn ychwanegol at y ffactorau risg hunanladdiad sy'n effeithio ar boblogaethau cyffredinol. Clywodd y pwyllgor, er nad oes unrhyw ystadegau penodol ar gael ar nifer y ffermwyr a oedd wedi cyflawni hunanladdiad, roedd pob ffermwr yn adnabod ffermwr a oedd wedi cyflawni hunanladdiad. Cawsom ein taro'n arbennig gan y dystiolaeth a ddarparwyd gan Tir Dewi pan ddywedasant wrthym, ac rwy'n dyfynnu:

Pan fo marwolaeth yn digwydd ar fferm, mae'n dal i fod angen godro'r gwartheg y bore yma, a heno ac yfory.

Mae hyn yn dangos yn glir pa mor bwysig yw deall yr effaith y gall pwysau amrywiol ei chael ar iechyd meddwl ffermwyr a'r angen am hyfforddiant ymwybyddiaeth iechyd meddwl i staff pob sefydliad sy'n rhyngweithio â ffermwyr a'u teuluoedd.

Rydym yn croesawu ymateb y Gweinidog i argymhelliad 22 ac rydym yn nodi bod gwasanaeth cysylltwyr fferm Llywodraeth Cymru wedi cael hyfforddiant yn ddiweddar. Fodd bynnag, hoffwn nodi y byddai pob aelod o staff sy'n gweithio i gefnogi ffermwyr yn elwa o'r hyfforddiant hwn, fel y rhai a fu'n gysylltiedig â threfnu archwiliadau fferm. Roedd y pwyllgor yn arbennig o falch o ddysgu bod Undeb Amaethwyr Cymru wedi gwneud ymrwymiad cyhoeddus yn ddiweddar i gynyddu ymwybyddiaeth o broblemau iechyd meddwl mewn cymunedau gwledig.

Gan droi'n fyr at risg carcharorion o gyflawni hunanladdiad a hunan-niweidio yng Nghymru, mae'r pwyllgor yn falch fod y Llywodraeth wedi derbyn yr argymhelliad hwn. Mae'r pwyllgor yn dechrau ar ymchwiliad i ofal iechyd mewn carchardai a bydd yn manteisio ar y cyfle i edrych ar y mater hwn yn fanylach dros y misoedd nesaf.

Yn olaf, croesawn y £500,000 ychwanegol bob blwyddyn a gyhoeddwyd yn ddiweddar gan y Gweinidog tuag at atal hunanladdiad yng Nghymru. Rydym yn gwybod bod y Samariaid yn adrodd bod yr amcangyfrif o gost gyfartalog hunanladdiad yn y boblogaeth gyffredinol yn £1.67 miliwn am bob hunanladdiad a gyflawnir, sy'n dangos cost economaidd hunanladdiad yn glir. Er bod y Gweinidog, yn ei ymateb i argymhelliad 31 yr adroddiad hwn, yn derbyn mewn egwyddor yr angen am ryddhau arian penodol ar gyfer atal hunanladdiad, byddai'r pwyllgor yn dymuno gweld rhai adnoddau'n cael eu diogelu. O'r herwydd, byddem yn croesawu gwybodaeth bellach ynglŷn â sut y gwerir yr arian ychwanegol hwn.

I gloi, mae llawer o waith yn cael ei wneud i godi ymwybyddiaeth o'r risgiau o hunanladdiad, a hoffwn ganmol y gwaith rhagorol sy'n cael ei wneud gan sefydliadau'r trydydd sector i roi cefnogaeth i'r rheini yr effeithir arnynt. Er bod cynnydd yn cael ei wneud, mae angen mwy o arweiniad i fwrw ymlaen â’r newid sydd ei angen. Mae'r pwyllgor yn ymrwymedig i sicrhau bod atal hunanladdiad yn parhau ar yr agenda. Edrychaf ymlaen at glywed cyfraniadau eraill y prynhawn yma a gweld cynnydd gwirioneddol yn y maes hwn. Diolch yn fawr.

Diolch. Yn unol â Rheol Sefydlog 12.23, nid yw'r Llywydd wedi dethol y gwelliannau a gyflwynwyd i'r cynnig. Darren Millar.

Diolch, Ddirprwy Lywydd. Rwy'n ddiolchgar iawn am y cyfle i gymryd rhan yn y ddadl hon, a chredaf fod y pwyllgor iechyd wedi gwneud gwaith rhagorol yn datblygu'r ymchwiliad penodol hwn. Bob tro y mae rhywun yn cyflawni hunanladdiad, maent yn mynd ag ychydig bach o fywyd pawb arall o'u cwmpas hefyd a wyddoch chi, rydym ni yn y Siambr hon wedi adnabod unigolion sydd wedi cyflawni hunanladdiad, a gwyddom am y drasiedi a all ddigwydd i'r rhai sy'n eu caru o ganlyniad i hynny.

Mae 360 o farwolaethau yn 2017 yn 360 yn ormod, a rhaid i bawb ohonom wneud popeth a allwn i sicrhau bod y niferoedd hynny'n dechrau disgyn. Fel y nododd Cadeirydd y pwyllgor yn gwbl gywir, mae'r ystadegau'n mynd i'r cyfeiriad cwbl anghywir, a dylai hynny fod yn achos dychryn i bob un ohonom. Ac nid wyf yn meddwl mai cyd-ddigwyddiad yw'r ffaith ein bod hefyd, ar yr un pryd ag y mae'r ystadegau hynny'n mynd i'r cyfeiriad anghywir, wedi gweld amseroedd aros i bobl gael mynediad at therapïau siarad yn ymestyn, a phroblemau gyda gwasanaethau iechyd meddwl mewn gwahanol rannau o Gymru yn ogystal.

Gwnaed argraff fawr arnaf gan y sylwadau am y diwydiant ffermio. Gallaf gofio gwahodd Tir Dewi i ddod i roi tystiolaeth i'r grŵp trawsbleidiol ar ffydd am eu gwaith, oherwydd gwn eu bod yn sefydliad sy'n cael ei ysbrydoli, i bob pwrpas, gan ffydd Gristnogol y gwirfoddolwyr sy'n ymwneud ag ef. Cefais fy nychryn gan rai o'r straeon unigol a rannwyd ganddynt yn y grŵp trawsbleidiol hwnnw am yr heriau—yr heriau unigryw, mewn gwirionedd—y mae llawer yn y gymuned ffermio yn eu hwynebu. Ac mae'n hollol iawn fod y pwyllgor wedi amlygu hyn yn adroddiad yr ymchwiliad pwysig hwn a'r angen i gael rhywfaint o ffocws ar y diwydiant ffermio yn y dyfodol.

Rwyf hefyd yn falch o weld y cyfeiriadau at ddylunio adeiladau yn yr adroddiad. Cofiaf ymweld ag uned iechyd meddwl yn Ysbyty Glan Clwyd tua dwy flynedd a hanner yn ôl gyda'r cyfarwyddwr iechyd meddwl presennol, heb fod yn hir ar ôl iddo ddechrau yn ei swydd, ac roedd yn gwbl warthus gweld bod llawer o fannau lle roedd modd i rywun grogi'i hun, hyd yn oed ar y ward iechyd meddwl honno lle cedwir pobl yn anwirfoddol am eu bod wedi cyrraedd sefyllfa mor argyfyngus fel eu bod yn meddwl am gyflawni hunanladdiad. Ac roeddwn yn synnu bod y rhain yn bethau nad oeddent wedi cael sylw yn y gwaith o ddylunio'r adeilad hwnnw, er bod hwnnw'n fwrdd iechyd a oedd yn destun mesurau arbennig am resymau'n ymwneud ag iechyd meddwl. Felly, yn amlwg, mae llawer iawn o waith i'w wneud o fewn ystâd ein gwasanaeth iechyd cyhoeddus ein hunain yn ogystal ag ôl-osod adeiladau wrth gwrs ac ymdrin ag unrhyw geisiadau adeiladu newydd a ddaw i law, a gwneud yn siŵr fod y system gynllunio yn rhoi ystyriaeth ddigonol i'r mathau hyn o bethau wrth inni symud ymlaen.

Credaf ei bod yn hollol iawn fod yr adroddiad hefyd wedi amlygu'r angen i roi sylw i'r stigma parhaus mewn perthynas â phobl sydd â phroblemau iechyd meddwl fel nad ydynt yn teimlo eu bod yn gallu siarad am y pethau a wynebant. Credaf fod yr ystadegau y mae Hafal a Mind Cymru wedi'u nodi, sy'n dweud bod 40 y cant o weithwyr yn amharod i drafod eu hiechyd meddwl gyda'u cyflogwyr, yn eithaf brawychus. Ond yr hyn sy'n wirioneddol ofnadwy yw na fyddai mwy na chwech o bob 10 cyflogwr yn ystyried cyflogi rhywun pe baent yn gwybod bod ganddynt broblem iechyd meddwl. Mae hynny'n gywilyddus. Rhaid inni fynd i'r afael â'r math hwn o ragfarn yn ein cymdeithas ac ymhlith y gweithlu. Credaf ei bod yn gwbl briodol fod yn rhaid i Lywodraeth Cymru, Cynulliad Cenedlaethol Cymru a gwasanaethau cyhoeddus eraill ddangos arweiniad ar hyn. Ond rywsut, rhaid i ni estyn allan at gyflogwyr ledled Cymru a gwneud yn siŵr eu bod hwy hefyd yn ymgysylltu'n bositif â'r gweithlu. Credaf y gallwn edrych ar gontractau sector cyhoeddus gyda chyflenwyr preifat, pa un a ydynt yn darparu rhannau o'r gweithlu neu nwyddau a gwasanaethau, i weld beth y maent yn ei wneud i sicrhau iechyd meddwl a lles meddyliol cadarnhaol y gweithluoedd y maent yn eu cyflogi.

Felly, hoffwn gymeradwyo'r adroddiad hwn i'r Senedd. Roeddwn yn falch iawn o weld yr argymhellion—yn falch o weld llawer o'r pethau cadarnhaol yr oedd y Llywodraeth wedi'u dweud mewn ymateb i'r argymhellion hynny. Ond credaf fod angen inni barhau i ganolbwyntio ar y mater hwn ar sail drawsbleidiol, fel y gallwn leihau'r broblem hon, lleihau nifer yr achosion o hunanladdiad, gyda chymaint o fywydau'n cael eu colli'n ddiangen.   

Rwy'n credu'n gryf fod atal hunanladdiad yn fusnes i bawb ac yn gyfle i bawb. Hoffwn siarad am bob argymhelliad ond o gofio'r cyfyngiadau amser, rwyf am ganolbwyntio ar ddau faes. Mae'r cyntaf yn arbennig o agos at fy nghalon—hunanladdiad ymhlith pobl ifanc a'r gorgyffwrdd rhwng yr adroddiad hwn ac adroddiad 'Cadernid Meddwl' y Pwyllgor Plant, Pobl Ifanc ac Addysg, oherwydd ceir cysylltiad anorfod rhwng y ddau. Hunanladdiad yw'r prif achos marwolaeth ymhlith pobl ifanc rhwng 15 a 19 oed. Mae mwy na 200 o blant yn marw drwy hunanladdiad bob blwyddyn yn y DU. Yn 2017, bu farw 226 o blant drwy hunanladdiad. Mae'n sgandal genedlaethol. Fel y dywedodd Papyrus wrth ein hymchwiliad, pe bai Ebola neu HIV neu unrhyw glefyd arall yn lladd 200 o blant ysgol bob flwyddyn, byddem yn taflu miliynau o bunnoedd ato. Rwy'n cytuno. Roedd canfyddiadau 'Cadernid Meddwl' yn glir. Mae'r her uniongyrchol yn awr i'w gweld ar ben ataliol y llwybr, gyda lles emosiynol, cydnerthedd ac ymyrraeth gynnar.

Mae dameg yr afon yn teimlo'n fwy perthnasol yn awr nag erioed. Rwy'n siŵr fod rhai ohonoch yn gwybod amdani, ond i grynhoi: un noson, roedd pentrefwyr yn eistedd ar lan yr afon, yn barod i fwyta, pan sylwodd un pentrefwr ar blentyn ifanc yn arnofio â'i ben i lawr yn yr afon. Neidiodd sawl pentrefwr i mewn a cheisio achub y plentyn. Roedd yn rhy hwyr. Ychydig amser yn ddiweddarach, gwelwyd plentyn ifanc arall yn pesychu ac yn sgrechian wrth iddo ymdrechu i gadw ei ben uwchben y dŵr. Y tro hwn, roedd y pentrefwyr yn fwy ffodus ac fe oroesodd y plentyn, er ei fod yn gleisiau byw. Parhaodd y digwyddiadau hyn, a bu'n rhaid i'r pentrefwyr achub mwy a mwy o blant o'r afon—weithiau'n llwyddiannus, ond nid bob amser. Yn fuan, câi holl adnoddau a grym pobl y pentref eu cyfeirio at achub cymaint o blant ag y gallent. Roedd yn mynd â sylw cyson y pentrefwyr, a bu'n rhaid iddynt anghofio am bethau eraill yr arferent eu gwneud. Câi hyn ei dderbyn am ei fod yn achos mor deilwng. Un diwrnod, dechreuodd dau o'r pentrefwyr gerdded i ffwrdd o'r pentref, gan anelu i fyny'r afon. Gofynnwyd iddynt, 'I ble rydych chi'n mynd? Mae eich angen yma i helpu i achub y plant.' Atebodd y pentrefwyr, 'Rydym yn mynd i fyny'r afon i ddarganfod pam y mae'r plant hyn yn yr afon yn y lle cyntaf.'

Dyna'n bendant lle credaf fod angen inni fod—i fyny'r afon, cyn i bobl ifanc ddisgyn i'r afon yn y lle cyntaf. Dyna pam rwy'n falch iawn fod 'Busnes Pawb' wedi llwyr gymeradwyo'r argymhellion yn 'Cadernid Meddwl', sy'n anelu at wneud yn union hynny. Dyma'r tro cyntaf i un adroddiad pwyllgor gymeradwyo a chefnogi un arall yn llawn yn y modd hwn, a hoffwn ddiolch i Dai Lloyd am y ffordd golegaidd y mae'n arwain y pwyllgor iechyd ac am y bartneriaeth adeiladol sydd wedi datblygu rhwng ein dau bwyllgor ar fater sylfaenol iechyd meddwl ein cenedl. Oherwydd nid pobl ifanc yn unig a fydd yn elwa o argymhellion 'Cadernid Meddwl'—maent yn sefydlu map ffordd ar gyfer datblygu cydnerthedd i bawb.

Rydym wedi clywed heddiw am faint yr her mewn perthynas â hunanladdiad ymhlith dynion. Dyma'r prif achos marwolaeth ymhlith dynion o dan 45 oed. Heb rithyn o amheuaeth, mae'n argyfwng iechyd cyhoeddus. Eto, nid yw'r rhan fwyaf o ddynion sy'n marw drwy hunanladdiad wedi cael unrhyw gyswllt blaenorol â gwasanaethau iechyd meddwl cyn eu marwolaeth. Felly, sut mae eu cyrraedd? Gyda hanner yr holl broblemau iechyd meddwl yn dechrau yn ystod plentyndod, mae Samariaid Cymru wedi dweud wrthym fod gan ddatblygu cydnerthedd ac ymyrraeth gynnar yn yr ysgolion ran bwysig i'w chwarae yn atal hunanladdiad ymhlith dynion. Rwy'n cytuno.

Byddaf fi ac aelodau eraill y pwyllgor yn parhau i bwyso ar Lywodraeth Cymru i wneud cynnydd gyda 'Cadernid Meddwl'. Ond yn y cyfamser, mae angen inni barhau i dynnu pobl ifanc o'r afon. Felly, roeddwn yn siomedig iawn fod yr argymhellion a wnaed yn 'Cadernid Meddwl' a'u hailadrodd yn llawn bron flwyddyn yn ddiweddarach yn yr adroddiad hwn ar yr angen i gyhoeddi canllawiau brys i ysgolion ar siarad am hunanladdiad ond wedi'u derbyn mewn egwyddor yn unig unwaith eto.

Nawr, rwy'n croesawu'n fawr y gwaith sydd wedi'i wneud ar baratoi canllawiau ar gyfer ysgolion gan yr Athro Ann John, ond rwy'n pryderu'n fawr nad yw Llywodraeth Cymru wedi gwneud unrhyw ymrwymiad i wneud y canllawiau hyn yn statudol. Nid yw siarad am hunanladdiad yn achosi hunanladdiad. Mae siarad am hunanladdiad yn achub bywydau. Mae pob diwrnod a gollir ar hyn yn ddiwrnod pan allem weld plentyn arall yn marw drwy hunanladdiad fel y gwelsom, yn wir, ers cyhoeddi 'Cadernid Meddwl'. Ni all aros tan ein bod wedi gweithredu'r diwygiadau eraill.

Mae colli rhywun rydych yn ei garu i hunanladdiad yn golled fwy dinistriol na'r un. Mae pobl sydd wedi cael profedigaeth yn sgil hunanladdiad yn wynebu risg lawer uwch eu hunain o farw drwy hunanladdiad. Felly, roeddwn yn siomedig mai mewn egwyddor yn unig y derbyniwyd argymhelliad 15 ar gymorth i bobl sydd wedi cael profedigaeth yn sgil hunanladdiad. Yn ystod yr ymchwiliad, cyfarfuom â grŵp o berthnasau yn Sefydliad Jacob Abraham a oedd wedi colli meibion, gwŷr, tadau i hunanladdiad. Roedd un wraig wedi colli ei dau fab yn sgil hunanladdiad—sy'n atgoffa'n dorcalonnus o'r risg y mae profedigaeth hunanladdiad yn ei chreu. Mae'n arswydus na chafodd yr un o'r teuluoedd hynny unrhyw gymorth arbenigol, ar wahân i'r cymorth y mae'r sefydliad yn ei gynnig, sefydliad nad yw'n derbyn unrhyw arian statudol ac sy'n gweithredu o'r llaw i'r genau. Weinidog, nid wyf angen adolygiad arall i ddweud wrthyf fod cymorth profedigaeth hunanladdiad yng Nghymru yn druenus o annigonol a bod angen inni roi sylw iddo ar fyrder.

I gloi, gwn fod y pwyllgor iechyd a fy mhwyllgor i'n gofyn llawer gan y Llywodraeth ar iechyd meddwl, ac nid wyf yn ymddiheuro am hynny. Hefyd rwy'n cydnabod ymrwymiad y Gweinidog a'r Gweinidog Addysg i'r grŵp gorchwyl a gorffen i gyflawni argymhellion 'Cadernid Meddwl'. Mae Llywodraeth Cymru yn ein hatgoffa'n rheolaidd fod iechyd meddwl yn flaenoriaeth yn 'Ffyniant i Bawb', ond eto nid ydym yn gweld digon o dystiolaeth o hynny ar lawr gwlad. Mae'n bryd i Lywodraeth Cymru sicrhau bod cydraddoldeb rhwng iechyd meddwl a chorfforol yn cael ei wireddu yng Nghymru.

Nid oeddwn yn aelod o'r pwyllgor pan ddaeth y dystiolaeth i law wrth gwrs, ac rwyf am ddechrau fy nghyfraniad i'r ddadl hon drwy fynegi fy niolch i bawb oedd yn rhan o'r gwaith pwysig iawn hwn—i fy nghyd-aelodau o'r pwyllgor, i staff, ac yn bennaf oll, wrth gwrs, i'r rhai a roddodd dystiolaeth. Mae hwn yn adroddiad eang a chynhwysfawr, ac fel y dywedodd Lynne Neagle, credaf y gallai unrhyw un ohonom sy'n cyfrannu at y ddadl hon siarad amdano am oriau. Rwyf am ganolbwyntio ar dri o'r argymhellion yn unig.

Rwyf am ddechrau gydag argymhelliad 2 ynghylch ymwybyddiaeth y cyhoedd. Mae'n hanfodol ein bod yn creu hinsawdd lle mae pawb o ddifrif yn deall bod hunanladdiad yn fusnes i bawb. Gall hunanladdiad effeithio ar unrhyw deulu mewn unrhyw gymuned ar unrhyw adeg, ac mae'n dal yn anodd iawn siarad amdano. Mae cywilydd o hyd, mae stigma o hyd, ac ni ddylai hynny fod o gwbl. Mae angen inni i gyd fod yn ymwybodol pan fydd rhai o'n cwmpas yn teimlo'n ynysig, yn unig ac yn ddiobaith, fod angen inni fod yn barod i ofyn os yw rhywun yn iawn, ac i wrando, i wrando go iawn ar eu hateb, ac efallai'n anad dim ar yr hyn nad ydynt yn ei ddweud.

Ac mae angen inni fod yn fwy agored, ac yn yr ysbryd hwn y rhannaf gyda'r Siambr hon heddiw y ffaith bod fy nheulu fy hun yn un o'r rhai yr effeithiwyd arnynt. Pan oeddwn yn ferch fach iawn, fe wnaeth fy nghefnder David, a oedd yn ei arddegau hwyr, gyflawni hunanladdiad. Rwy'n cofio'n bennaf sut nad oedd yno mwyach yn sydyn iawn, a phan ofynnais lle'r oedd, dywedwyd wrthyf am fod yn ddistaw. Ni siaradwyd am beth oedd wedi digwydd, a chymerodd flynyddoedd i mi wybod yn iawn. Un peth y gwyddwn oedd na fu fy modryb annwyl byth yr un fath eto.

Nawr, roedd hynny flynyddoedd lawer yn ôl wrth gwrs, ac mae llawer wedi newid, ond nid yw'n ddigon. A daw hyn â mi at argymhelliad 15 a'r rhai eraill sy'n cyfeirio at yr angen i ddarparu gwasanaethau ar gyfer y rhai sydd mewn galar. Hoffwn ategu pob gair a ddywedodd Lynne Neagle yn awr. Wrth gwrs, yn y 1960au, pan gollasom fy nghefnder, nid oedd dim i'w gael. Ni chafodd fy modryb ei chynorthwyo i fynd i'r afael â'r galar ofnadwy a'r emosiynau cymhleth y mae'r rhai sydd mewn profedigaeth yn eu dioddef, ac nid yw hyn yn syndod. Yr hyn sy'n syndod ac yn syfrdanol yn wir, yw bod llawer o deuluoedd yr effeithir arnynt gan hunanladdiad heddiw yn dal i fethu cael unrhyw gymorth profedigaeth, heb sôn am y cymorth profedigaeth hunanladdiad arbenigol sydd ei angen arnynt ac y dylai fod ganddynt hawl iddo. Clywodd y pwyllgor am enghreifftiau ardderchog o arferion da, ond mae Aelodau'n dweud yn yr adroddiad eu bod wedi'u 'syfrdanu' ynghylch y diffyg cymorth sydd ar gael o hyd i'r rhai sydd wedi dioddef profedigaeth o ganlyniad i hunanladdiad, ac rwyf innau wedi fy syfrdanu hefyd. Ni all hyn barhau. Nid oes angen i gymorth o'r fath fod yn ddrud, ond ni ellir mesur y gost i'r rhai nad ydynt yn cael yr help. Rhaid i Lywodraeth Cymru, gydag asiantaethau priodol, sicrhau bod cymorth profedigaeth priodol ar gael i bawb sydd ei angen, pan fo'i angen, ar ffurf sy'n gweithio iddynt, ym mhob rhan o Gymru. Yn benodol, mae angen iddynt gefnogi sefydliadau trydydd sector sy'n rhagori ar hyn. A rhaid imi ddweud, fel y dywedodd Lynne Neagle wrth y Gweinidog, yn hyn o beth, nid yw derbyn mewn egwyddor yn ddigon. Yn rhy aml, mae derbyn mewn egwyddor yn golygu gwthio o'r neilltu. Rwy'n gobeithio'n fawr nad dyna yw bwriad y Gweinidog, a hoffwn ofyn iddo adolygu'r penderfyniad hwnnw i dderbyn mewn egwyddor a'i droi heddiw'n dderbyniad llawn.

Yn olaf, hoffwn droi'n gyflym at argymhelliad 18, sy'n galw ar Lywodraeth Cymru i gydnabod hunanladdiad ymhlith dynion fel blaenoriaeth genedlaethol. Nid oes unrhyw amheuaeth nad yw stereoteipiau rhywiaethol ynglŷn ag ymddygiad gwrywaidd derbyniol yn cyfrannu'n uniongyrchol at y gyfradd hunanladdiad uchel iawn mewn dynion. Mae'r gymdeithas yn dal i fethu annog dynion a bechgyn i fod yn agored am eu mannau gwan—gwgir ar wendid o hyd. Mae'r rhan fwyaf ohonom yn ymwybodol o effeithiau negyddol rhywiaeth a normau patriarchaidd ar fywydau menywod a merched. Mae angen inni gofio bod y rhywiaeth honno, y normau patriarchaidd hyn, weithiau'n llythrennol angheuol i ddynion a bechgyn hefyd. Mae argymhelliad 18 yn galw ar Lywodraeth Cymru i ddyrannu cyllid priodol ac i roi dulliau newydd ar waith i annog dynion i siarad am eu hiechyd meddwl a gofyn am help. Mae angen i Lywodraeth Cymru weithredu. Ond mae un peth y gallai pob un ohonom ei wneud. Gadewch i bawb ohonom ymrwymo heddiw i beidio byth eto â dweud wrth fachgen bach, 'Nid yw bechgyn mawr yn crio.'

Mae ymateb cyffredinol cadarnhaol Llywodraeth Cymru i argymhellion y pwyllgor i'w groesawu ar y cyfan, ond mae angen brys, fel y dywedodd Dai Lloyd a Lynne Neagle ac eraill. Ni ddylai unrhyw un ohonom orffwyso hyd nes y bydd Cymru yn rhydd rhag hunanladdiad. Bydd y pwyllgor yn craffu'n agos ar gyflawniad y Llywodraeth ar yr agenda hanfodol hon, a bydd yn fraint gennyf gymryd rhan yn y gwaith hwnnw.

Rwyf am ddechrau heddiw drwy groesawu'r adroddiad hwn a'r gwaith caled a wnaeth y pwyllgor ar y mater, ac ategaf y sylwadau a wnaed gan Aelodau ar draws y Siambr y prynhawn yma hefyd. Mae'n hen bryd inni drafod y mater hynod bwysig hwn yn Siambr y Senedd, ac wrth baratoi ar gyfer fy nghyfraniad heddiw, roeddwn yn meddwl y buaswn yn mynd yn ôl at rywbeth y daeth fy mam a minnau ar ei draws wrth inni fynd drwy ddillad fy nhad ar ôl ei farwolaeth drist. Pryd bynnag yr arferem edrych yn siacedi ei siwtiau, byddem yn aml yn dod o hyd i feiro nad oedd yn gweithio, sbectol wedi torri neu ruban gwyn. Ond ar yr achlysur hwn, gwelsom ddarn o bapur, bwydlen o ginio cyngor tref yng Nghei Connah, ac ar y cefn roedd wedi ysgrifennu'r geiriau hyn yr oedd yn mynd i seilio ei araith arnynt: 'Edrych ar ôl ein gilydd'.

Ddirprwy Lywydd, rwyf am ganolbwyntio fy nghyfraniad i'r ddadl hon heddiw yn yr ysbryd hwnnw. Ni all dim eich paratoi ar gyfer effaith barhaol hunanladdiad. Mae'n dorcalonnus a gall yr effeithiau ar aelodau o'r teulu ac anwyliaid fod yn ddifrifol a phellgyrhaeddol. Mae'r effaith grychdonnog yn eich taro'n arbennig—mae'n fy nharo i. Mae wedi effeithio ar ffrindiau agos yn ogystal â ffrindiau i ffrindiau, ac roedd llawer o fy ffrindiau yn edrych ar fy nhad fel ail dad. Rai dyddiau, bydd yr effeithiau hyn yn fach, ac weithiau byddwn yn gwneud cynnydd. Ac ar ddyddiau eraill, rwy'n cael trafferth codi o'r gwely.

Yn anffodus, mae ffrindiau a theulu y rhai sydd wedi cyflawni hunanladdiad yn profi effeithiau ar eu hiechyd meddwl eu hunain. Mae deall eich bod wedi colli rhywun rydych yn eu caru drwy hunanladdiad yn ddigon trawmatig. Yn bersonol, gallaf ddweud eich bod yn dechrau cael teimladau eraill, ac mae'r teimladau hynny'n effeithio ar eich iechyd a'ch lles eich hun—y teimlad o euogrwydd, dicter, dryswch, trallod ynghylch materion sydd heb eu datrys a llawer iawn mwy—a gwn fod pob un wedi cael effaith hirdymor arnaf fi a byddant yn parhau i wneud hynny. A gwn eu bod wedi cael effaith hirdymor ar eraill mewn llawer o ffyrdd gwahanol hefyd.

Mae'n hynod o syfrdanol fod ystadegau yn 2017 yn dangos bod 360 o bobl wedi cyflawni hunanladdiad yng Nghymru yn unig, ac mae'n deimlad ofnadwy fod fy nhad yn un o'r 360 hynny. Mae'n arswydus fod miloedd o bobl eraill wedi cael teimladau hunanladdol. Fel y gŵyr yr Aelodau, rwy'n ceisio siarad yn agored am y mater hwn oherwydd gwn fod eraill yn dioddef yn dawel. Ni waeth pa mor galed yw hi, byddaf yn parhau i siarad. Dyna fyddai fy nhad wedi ei ddymuno; dyna fyddai ef wedi'i wneud.

Ddirprwy Lywydd, rhaid i mi dalu teyrnged i Abbie Penell o Bontypridd a oedd yn y newyddion yn ddiweddar am siarad am effeithiau hunanladdiad yn dilyn hunanladdiad ei thad. Ac roedd hi'n hollol gywir ynglŷn â'r angen am gymorth i'r rhai sydd wedi cael profedigaeth yn sgil hunanladdiad, a rhaid imi ddweud fy mod yn parchu ei dewrder.

Ddirprwy Lywydd, rwyf am orffen drwy ddweud y geiriau a ddywedodd Dai Lloyd yn gynharach: mae hunanladdiad yn fusnes i bawb. Rhaid i bawb ohonom wneud mwy i gefnogi ei gilydd. Rhaid i bawb ohonom wneud mwy i atal hunanladdiad. Nid wyf am i deulu arall fynd drwy'r hyn rydym ni'n dal i fynd drwyddo. Felly, gadewch imi fynd â chi'n ôl i ddechrau fy araith, gadewch i ni gofio'r geiriau a oedd gan fy nhad ar y darn hwnnw o bapur yn siaced ei siwt: Edrych ar ôl ein gilydd. Diolch, Ddirprwy Lywydd.

Wel, Ddirprwy Lywydd, yn yr holl flynyddoedd y bûm mewn bywyd cyhoeddus, nid wyf wedi teimlo'n fwy annigonol wrth godi ar fy nhraed i gymryd rhan mewn dadl, yn dilyn yr araith rymus honno gan Jack Sargeant, oherwydd ni all yr un ohonom, wrth gwrs, gymharu ag ef mewn profiad na gwybodaeth—er mor drasig yw gorfod dweud hynny. Cefais fy nghyffwrdd gan hunanladdiad yn anuniongyrchol, ond nid yn uniongyrchol, ac mae'n beth ofnadwy iawn, wedi'i wneud yn fwy grymus fyth, rwy'n credu, gan y ffordd y disgrifiodd Jack ei effaith ar ei deulu.

Fe wnaeth gwraig i ffrind agos iawn i mi o ddyddiau prifysgol gyflawni hunanladdiad ychydig cyn y Nadolig heb unrhyw fath o rybudd, a gwn pa mor ddinistriol yw effaith hyn ar bawb. Roedd Jack yn llygad ei le wrth ddweud ei fod yn effeithio nid yn unig ar y teulu agos, ond hefyd ar y cylch ehangach o ffrindiau yn ogystal. Ac mae'n anodd dychmygu, mewn gwirionedd, y lle du y mae rhywun ynddo, yn teimlo mor ddiobaith mai dyma'r unig ffordd allan, ac mae'n cyffwrdd â chalonnau pawb, rwy'n credu, i ddim ond meddwl amdano. Ac rwyf fi wedi bod mewn mannau du yn fy mywyd innau hefyd. Cefais fy nghyhuddo drwy dwyll am gamymddygiad rhywiol a chyrraedd tudalennau blaen y papurau newydd a'r eitem gyntaf mewn bwletinau newyddion, a gwn am y pwysau a'r effaith y gall hynny ei chael arnoch. Ni chefais fy nhemtio i gyflawni hunanladdiad erioed, ond profais ymdeimlad o unigrwydd ac anobaith, a dyna'r unigrwydd sydd wrth wraidd yr holl broblem hon. Fel y dywedodd Jack yn dda iawn, mae angen inni edrych ar ôl ei gilydd yn hyn o beth. Pan fydd pobl yn teimlo nad oes neb y gallant droi atynt, am ba reswm bynnag—. Credaf eto fod Helen Mary Jones wedi taro'r hoelen ar ei phen pan ddywedodd, yn enwedig mewn perthynas â dynion, ein bod—yn sicr dynion yn fy nghenhedlaeth i, o leiaf—yn llawer rhy dawedog. Nid wyf yn cael unrhyw anhawster i fynegi fy hun yn gyhoeddus, ond rhaid imi ddweud, ar faterion emosiynol, caf anhawster o'r mwyaf i fod yn agored yn breifat, mewn amgylchiadau lle byddai o fudd i mi fod yn agored. Ac rwy'n bell o fod yr unig un i fod felly. Felly, mae'n hanfodol ein bod yn gwneud cymaint ag y gallwn i gael gwared ar ba stigma bynnag sy'n weddill mewn perthynas â hunanladdiad neu feddyliau hunanladdol. Rydym wedi dod yn bell iawn ers Deddf Iechyd Meddwl 1959, pan oedd unrhyw un a oedd â rhyw fath o salwch meddwl yn cael ei ddisgrifio'n swyddogol fel ynfytyn moesol a meddyliol. Wrth gwrs, mae llawer mwy o ddealltwriaeth yn y gymdeithas heddiw nag a oedd yn y byd y cefais fy ngeni iddo, ond mae gennym ffordd bell iawn i fynd, ac mae gan Lywodraeth rôl bwysig iawn yn hyn o beth rwy'n meddwl, ac yn enwedig mewn perthynas â dynion, fel y nododd Helen Mary. Yn wir, nododd Dai Lloyd hefyd yn ei araith agoriadol ein bod wedi darganfod bod dynion canol oed yn benodol—. Yn anffodus, nid oeddwn yn aelod o'r pwyllgor pan gawsant y dystiolaeth, ond rwyf wedi darllen yr adroddiad a llawer o'r dogfennau sydd ynghlwm wrtho gyda diddordeb mawr. Mae problem arbennig gyda dynion, a gorau po fwyaf o bobl fy nghenhedlaeth i sy'n gallu siarad am y peth yn gyhoeddus, gan y gallai hynny helpu rhywun.

Mae rolau elusennau a'r trydydd sector yn hyn i gyd yn gwbl hanfodol yn ogystal. Mewn byd lle mae teuluoedd yn chwalu, yn aml iawn caiff y dyn ei anghofio am mai menywod yw mwyafrif llethol y dioddefwyr trais yn y cartref, ond gall dynion hefyd fod yn ddioddefwyr trais yn y cartref weithiau. Lle mae teuluoedd yn chwalu, a phlant yn cael eu dwyn ymaith, mae hynny hefyd yn aml yn achos hunanladdiad ymhlith dynion, ac efallai fod angen mwy o sylw i hynny. Fel llawer o'r Aelodau, mae elusen o'r enw Both Parents Matter wedi cysylltu â mi i ddwyn hyn i fy sylw, a dyna pam rwy'n tynnu sylw ato yn y ddadl heddiw. Heb leihau pwysigrwydd gofalu am fenywod yn yr amgylchiadau hyn mewn unrhyw ffordd, mae'n bwysig i ni gofio hefyd y gall dynion fod yn ddioddefwyr hefyd.

Mae'n drasiedi ac efallai yn gondemniad o gymdeithas heddiw fod hunanladdiad ar gynnydd. Mae'n baradocs, onid yw, mewn byd o gyfathrebu byd-eang a chyfathrebu ar amrantiad, ac mewn byd sy'n fwyfwy trefol, y gall pobl deimlo'n fwy unig nag erioed. Rhaid inni wneud popeth y gallwn, bob un ohonom mewn bywyd cyhoeddus, i sicrhau ein bod yn lleihau'r stigma ac yn manteisio i'r eithaf ar y cymorth y gellir ei roi i bobl sydd mor ddiobaith fel eu bod yn cael eu temtio i gyflawni hunanladdiad.

Mi ddaeth rhywun i'm gweld i yn y gymhorthfa'r wythnos diwethaf, yn digwydd bod—mam a oedd yn galaru ar ôl i'w merch farw o hunanladdiad. Mi oedd hi'n galaru ac yn gofyn 'Pam?' Pam fod dim mwy wedi gallu cael ei wneud i'w helpu hi? Pam fod beth sy'n amlwg iddi hi rŵan fel arwyddion bod bywyd ei merch mewn peryg ddim wedi cael digon o sylw ar y pryd? Mi oedd hi wedi bod mewn cysylltiad â gwasanaethau iechyd meddwl. Mi driodd gymryd ei bywyd ei hun unwaith, meddai'r fam. Dair wythnos yn ddiweddarach, mi gafodd hi gynnig ymgynghoriad iechyd meddwl ar y ffôn.

Nid dyma y tro cyntaf i fi eistedd mewn stafell efo teulu yn galaru mewn amgylchiadau tebyg ers i fi gael fy ethol, ac mae llawer gormod o famau, o dadau, o frodyr a chwiorydd, plant, cyfeillion hefyd yn gofyn 'Pam?' A dyna wnaethon ni fel pwyllgor, mewn difri, ac mi ges i fy sobri wrth gymryd rhan yn yr ymchwiliad. Mi gafodd pob un ohonon ni. Mi glywsom ni am brofiadau pobl sydd wedi dioddef effeithiau hunanladdiad. Mi dderbynion ni dystiolaeth am y mesurau all gael eu mabwysiadau yma yng Nghymru i ymateb i'r argyfwng cenedlaethol yma. Dwi'n cydnabod bod yna waith yn cael ei wneud gan y Llywodraeth, ond dyma dŷn ni yn ei wynebu—argyfwng, dim llai. Hunanladdiad ydy'r prif achos o farwolaeth mewn dynion ifanc yng Nghymru, fel dŷn ni wedi clywed; y prif achos o farwolaeth ymhlith pawb o dan 35. Mae o'n deillio o rywbeth a all gael ei atal. Pe bai o'n salwch corfforol, fel dŷn ni wedi clywed yn barod, mi fyddai popeth yn cael ei daflu ato fo i sicrhau bod pobl yn cael y cymorth sydd ei angen arnyn nhw, ond ar hyn o bryd dydyn nhw ddim.

Mae angen codi ymwybyddiaeth, felly, am y materion sydd ynghlwm â hunanladdiad. Mae angen mwy o hyfforddiant, mae angen ansawdd uwch o hyfforddiant, mae angen llwybrau cliriach drwy'r system iechyd i helpu'r rheini sy'n dangos risg o hunanladdiad. Ond yn ganolog, dwi'n meddwl, o'm rhan i, i'r argymhellion, yw bod angen i Lywodraeth Cymru gymryd pob cam posib i sicrhau bod cydraddoldeb rhwng darpariaeth gofal iechyd a darpariaeth gofal meddwl. Dwi’n clywed yn llawer rhy aml gan etholwyr am eu trafferthion yn cael mynediad at ofal iechyd meddwl. Yn aml, mae o’n cynnwys trafferth cael mynediad at wasanaethau i blant a phobl ifanc, ac mae’n rhaid i hyn newid. Mae angen gwneud mwy i sicrhau ac i annog pobl i gael y cymorth sydd ei angen arnyn nhw ac i chwilio am hwnnw yn fuan. Mae angen codi ymwybyddiaeth am y math o gymorth sydd ar gael cyn iddyn nhw gyrraedd y pwynt o argyfwng.

A dwi’n clywed yn rhy aml am bobl fregus yn cael eu troi i ffwrdd o wasanaethau pan maen nhw’n mynd i chwilio amdano fo—yn clywed, o bosib, nad ydy eu cyflwr iechyd meddwl nhw yn cael ei ystyried yn ddigon difrifol. Mi oedd yna achos diweddar yn Ynys Môn dros y Nadolig: hogyn ifanc wedi lladd ei hun er iddo fo fynd i’r ysbyty i chwilio am help. Yn anffodus, doedd yna ddim gwely iddo fo; ystyriwyd nad oedd angen hynny arno fo. Mi benderfynodd o ei hun beth oedd angen ei wneud er mwyn lleddfu ei boen. Ac mi oedd yn ergyd drom iawn i’r gymuned yna—cymuned sydd wedi ymateb drwy dynnu at ei gilydd ac adnabod bod hunanladdiad, fel dŷn ni’n ei drafod heddiw, yn fusnes i bawb. A dwi’n falch iawn o ymateb mudiadau fel y ffermwyr ifanc, unigolion fel Laura Burton o’r mudiad Amser i Newid Cymru, sydd wedi ymateb drwy benderfynu lledaenu’r neges yna o fewn ein cymunedau ni am effeithiau hunanladdiad a'r ffactorau all arwain ato fo. Mae yna rôl inni gyd chwarae wrth warchod ein gilydd.

Mae’r rheini sydd wedi colli rhywun i hunanladdiad yn erfyn arnon ni i sicrhau nad oes rhaid i’r un rhiant neu bartner neu blentyn arall ddioddef fel y gwnaethon nhw. Dŷn ni wedi clywed yr apêl yna gan Jack eto y prynhawn yma. Ydyn, mi ydyn ni’n siarad mwy am iechyd meddwl y dyddiau yma nag y buon ni, ac mae hynny’n gam bositif, heb amheuaeth, tuag at gael gwared ar y stigma sydd yna o gwmpas iechyd meddwl. Ond mae yna ffordd bell iawn i fynd o hyd. Mae chwarter y boblogaeth, fel dŷn ni’n ei glywed fel ystadegyn yn aml iawn, yn mynd i ddioddef o afiechyd meddwl o ryw fath yn ystod eu hoes. Dŷn ni i gyd yn adnabod rhywun sydd wedi cael ei daro ac mi allem ninnau gael ein taro ein hunain ar unrhyw adeg hefyd. Felly, mae’n rhaid inni barhau i siarad am iechyd meddwl ac mae’n rhaid inni siarad am hunanladdiad, ond mae’n rhaid hefyd inni gofio bod yn rhaid i’r siarad yna fynd law yn llaw â gweithredu.

A gaf fi gofnodi fy niolch i bawb a roddodd dystiolaeth yn yr ymchwiliad hwn, gan gydnabod pa mor anodd oedd gwneud hynny i gynifer ohonynt? Yn ystod ein gwaith eang ar y pwyllgor iechyd, rydym yn ystyried rhai materion anodd. Rydym wedi ymdrin â theuluoedd sy'n byw gyda dementia, y defnydd o gyffuriau gwrthseicotig, heriau unigedd ac unigrwydd, i enwi ond ychydig, ond roeddwn yn ystyried mai'r ymchwiliad i atal hunanladdiad oedd y mwyaf heriol, a'r mwyaf dirdynnol ar adegau, o'r profiadau hyn. Yn wir, ar yr adeg pan benderfynasom gynnal yr ymchwiliad, fel y gwyddom, ac fel y mae Jack wedi siarad mor rymus yn ei gylch heddiw, rydym ni yn y lle hwn wedi cael ein cyffwrdd yn uniongyrchol gan drychineb hunanladdiad, felly rwy'n ymwybodol o ba mor agos yw'r pwnc i bob un ohonom.

I mi, un o'r negeseuon allweddol o'r ymchwiliad oedd yr angen am fwy o ymwybyddiaeth. Daeth hynny'n amlwg ar ôl gwrando ar hanesion rhieni, plant, gwŷr, gwragedd, chwiorydd, brodyr mewn profedigaeth—pobl sy'n chwilio am atebion i pam y gwnaeth eu hanwyliaid gyflawni hunanladdiad. Roedd yn dorcalonnus. Ac fel rhiant fy hun, teimlais y fath dristwch llethol ar ôl siarad â'r rhieni yn Sefydliad Jacob Abraham fel na allwn aros i gyrraedd adref y noson honno i siarad â fy nau fab fy hun i dawelu fy meddwl bod popeth yn eu bywydau yn iawn ac i wneud yn siŵr eu bod yn gwybod ei bod yn iawn i siarad â mi am unrhyw beth oedd yn achosi pryder iddynt. Ac eto, ar ôl ystyried, mae'n debyg ei bod hi'n sioc bersonol i mi hefyd i sylweddoli pa mor gymharol gyfyngedig oedd fy ymwybyddiaeth o hunanladdiad a sut i sylwi ar yr arwyddion, neu i fod yn ymwybodol o'r technegau ar gyfer gwneud ymyriadau. Sylweddolais y dylai diffyg ymwybyddiaeth fod yn ysgytwad i bawb ohonom. Oherwydd clywsom y teuluoedd hynny'n dweud pan oedd pobl yn siarad â hwy wedyn am yr arwyddion, eu bod yn gallu gweld eu bod yno, ond nad oeddent yn eu hadnabod neu'n gwybod beth i fod wedi'i wneud. Bod yn ymwybodol o'r arwyddion hynny yw'r cam cyntaf i gael y sgwrs a allai atal trychineb. Rwy'n ymwybodol o'r dystiolaeth i'r ymchwiliad gan Zero Suicide Alliance a ddywedodd wrthym nad oes unrhyw ffordd rwydd o ofyn i rywun os ydynt yn bwriadu lladd eu hunain, ond ni fydd hynny'n ei wneud yn fwy tebygol.

Yna, roedd clywed nad chafodd teuluoedd mewn profedigaeth fawr ddim cymorth yn union ar ôl eu trasiedi, dim mynediad at wybodaeth berthnasol ar daflen hyd yn oed, yn rhoi cyngor ymarferol iddynt ar beth i'w wneud nesaf—roedd hynny'n syfrdanol hefyd a dweud y lleiaf. Felly, ar ôl buddsoddi mewn cymorth fel Cymorth wrth Law Cymru, mae angen inni wneud yn siŵr fod y cymorth hwnnw ar gael ar draws ein gwasanaethau gofal sylfaenol, gwasanaethau cyhoeddus a sefydliadau trydydd sector eraill, a bod gan bobl y wybodaeth angenrheidiol i gynnig cyngor ymarferol pan fo'i angen, oherwydd nid yw wedi digwydd hyd yn hyn.

Am wybodaeth ynghylch profiadau ar y rheng flaen, roedd hefyd yn ddefnyddiol clywed tystiolaeth ynglŷn â sut y mae'r heddlu yn ymdrin ag achosion o hunanladdiad. Nodais y dystiolaeth ynglŷn â'u rhaglenni hyfforddi presennol. Rhaid inni adeiladu ar y math hwnnw o brofiad hefyd. Ond er bod gan yr heddlu waith annymunol o fynd i ddweud wrth berthynas am farwolaeth o ganlyniad i hunanladdiad, am nad oes trosedd wedi'i chyflawni, cefais fy nharo nad ydynt yn treulio fawr o amser os o gwbl yn siarad â theuluoedd neu'n eu cysuro er mor gydymdeimladol ydynt ar lefel bersonol. Mewn cyferbyniad, fodd bynnag, mae'r heddlu'n darparu cymorth i deuluoedd mewn amgylchiadau eraill drwy eu swyddogion cyswllt teulu os yw'r unigolyn ymadawedig wedi dioddef trosedd. Felly, roedd tystiolaeth fel hyn yn cadarnhau sut y gallwn helpu fwyfwy ar draws y gwasanaethau cyhoeddus i wneud yn siŵr fod hunanladdiad yn fusnes i bawb a pham y mae'r adroddiad yn galw ar Lywodraeth Cymru a'r holl bartneriaid i ganolbwyntio ar fynd i'r afael ag achosion, gan ddarparu cymorth a gweithio ar atal.

Lywydd, er bod ein hymchwiliad yn eang ac yn edrych ar amrywiaeth eang o ystadegau hunanladdiad, i mi, fel Lynne Neagle, yn yr wythnos y clywsom ganfyddiadau cwêst Derek Brundrett 14 oed o Sir Benfro a gyflawnodd hunanladdiad yn 2013, daeth yn glir i mi fod hunanladdiad ymhlith pobl ifanc yn destun pryder arbennig. Mae pobl ifanc yn agored i ddylanwadau, maent yn ymdrin â llawer o newidiadau yn eu bywydau, drwy'r glasoed, ysgol, prifysgol, symud oddi cartref. Yn aml nid ydynt yn barod ar gyfer y pwysau y mae'r newidiadau hyn yn ei achosi a gallant ddioddef yn ofnadwy o ddiffyg hunan-barch a theimladau o ddiymadferthedd a methu gwybod ble i fynd neu at bwy i droi am help. Er bod y dystiolaeth yn awgrymu mai ymwybyddiaeth a thrafod yw'r ffordd orau o atal yn aml, fel y crybwyllwyd o'r blaen, clywsom hefyd fod ysgolion yn aml yn amharod i fynd i'r afael â hyn ac i siarad am hunanladdiad.

Ond yn fwyaf pryderus, pan fydd pobl ifanc yn estyn allan, yn ymarferol anaml y ceir y lefel o gymorth sydd ar gael yn ddamcaniaethol ar yr adeg y mae ei angen. Clywsom am bobl ifanc sydd wedi cyflawni hunanladdiad tra'n aros am gymorth cynghori, am feddygon teulu nad ydynt yn gallu cael mynediad uniongyrchol at gyngor proffesiynol, am apwyntiadau'n cael eu canslo am fod seicolegydd neu gwnselydd yn absennol oherwydd salwch. Cefais fy nharo gan y gymhariaeth a roddwyd i ni ynglŷn â hyn. Roedd hi'n annhebygol, er enghraifft, y byddai apwyntiad yn cael ei ganslo pe baech yn glaf canser a oedd yn mynd am eich triniaeth radiotherapi. Byddai rhywun arall yn ei gymryd. Roedd y ddadl ynglŷn â pharch cydradd i iechyd corfforol ac iechyd meddyliol yn amlwg yn yr enghraifft honno.

Fodd bynnag, rhwng ymdrechion Lynne Neagle ac adroddiad y Pwyllgor Plant, Pobl Ifanc ac Addysg, 'Cadernid Meddwl', a'r adroddiad hwn yn awr, rwy'n fodlon ein bod yn darparu tystiolaeth ar gyfer achos parhaus dros newid sylweddol yn ein gwasanaethau ymyrryd. Dim ond drwy ddarparu—

A ydych yn dirwyn i ben, os gwelwch yn dda?

—ymyrraeth well mewn ysgolion, mewn colegau, gyda chyflogwyr ac yn y sector gwirfoddol y gallwn helpu i wneud yn siŵr fod hunanladdiad yn fusnes i bawb.

Cefais y fraint o fod yn aelod o'r pwyllgor tra oedd yr ymchwiliad i atal hunanladdiad yn cael ei gyflawni. Hoffwn ddiolch i'r Cadeirydd, cyd-aelodau ar y pwyllgor, y clercod a'r rhai a roddodd dystiolaeth yn ystod yr ymchwiliad. Fel y mae Dai'n nodi'n gwbl briodol yn y rhagair i'r adroddiad, mae nifer y marwolaethau drwy hunanladdiad yng Nghymru yn wirioneddol syfrdanol.

Yn 2017, dewisodd 360 o bobl roi diwedd ar eu bywydau eu hunain, ffigur sydd bron 12 y cant yn uwch na'r flwyddyn flaenorol er bod nifer y marwolaethau drwy hunanladdiad wedi gostwng yng ngwledydd eraill y DU. Dynion yw mwyafrif llethol y rhai sy'n marw drwy hunanladdiad. Mae dynion dair gwaith yn fwy tebygol o gyflawni hunanladdiad. Rhaid inni ofyn pam. Beth rydym yn ei wneud yn anghywir fel cenedl? Yn ystod yr ymchwiliad roedd un neges yn sefyll allan i mi: mae'n rhaid inni wella mynediad at therapïau seicolegol. Gall amseroedd aros am therapïau siarad fod ymhell dros flwyddyn, ac mae hyn yn annerbyniol. Gall siarad achub bywydau, yn llythrennol.

Rhaid inni hefyd oresgyn y stigma—y stigma sy'n gysylltiedig â hunanladdiad a'r stigma sy'n gysylltiedig ag iechyd meddwl. Yfory, mae Amser i Newid Cymru yn lansio ymgyrch i fynd i'r afael â'r stigma ynghylch iechyd meddwl ymhlith dynion yng Nghymru. Mae cannoedd o ddynion yn marw bob blwyddyn oherwydd ein bod fel cymdeithas wedi parhau'r myth fod cyfaddef bod gennych broblem iechyd meddwl yn arwydd o wendid. Nid yw hynny'n wir. Ni allai fod ymhellach o'r gwir. Mewn gwirionedd, mae'n dangos cryfder i gyfaddef eich bod yn dioddef. Mae angen inni gydnabod hyn gyda'n gilydd fel cymdeithas nad yw'n trin iechyd meddwl yn wahanol i iechyd corfforol. Ni fyddech yn beirniadu rhywun sydd wedi torri ei fraich, felly pam y byddech yn trin rhywun sy'n dioddef o iselder yn wahanol?

Rhaid inni ddileu'r ymadrodd hynod atgas 'bod yn ddigon o ddyn' o'n geirfa gyfunol. Mae'n gorfodi dynion i ddioddef yn dawel ac yn ddi-os mae'n cyfrannu at gyfraddau hunanladdiad uwch. Bydd yr ymgyrch Mae Siarad yn Hollbwysig yn annog dynion i fod yn fwy agored am eu problemau iechyd meddwl heb bryderon ynglŷn â theimlo'u bod yn cael eu barnu neu deimladau o embaras. Canfu ymchwil Amser i Newid Cymru fod llawer o ddynion yn methu siarad â theulu a ffrindiau oherwydd ofn a phryder am ganlyniadau negyddol.

Ni ddylai fod unrhyw ganlyniadau negyddol. Dylai dynion fod yn rhydd i siarad am eu hiechyd meddwl â rhywun y maent yn eu caru, ffrind y maent yn ymddiried ynddynt, neu eu meddyg teulu. Rhaid inni ddileu'r stigma sy'n gysylltiedig ag iechyd meddwl ac i'r perwyl hwnnw, rwy'n cymeradwyo ymgyrch Mae Siarad yn Hollbwysig Amser i Newid Cymru yn llwyr. Lleihau'r stigma yw'r cam cyntaf, ac er bod gan Lywodraeth rôl i'w chwarae, Amser i Newid Cymru sydd yn y sefyllfa orau i yrru'r sgwrs. Yr hyn y gall Llywodraeth Cymru ei wneud yw sicrhau, pan fydd rhywun yn goresgyn y stigma, fod cymorth a chefnogaeth ar gael ar unwaith.

Rwy'n falch fod y Gweinidog wedi derbyn deuddegfed argymhelliad y pwyllgor. Rhaid inni gyflymu mynediad at therapïau seicolegol. Mae'r sector gwirfoddol a sefydliadau, er enghraifft y Samariaid, yn chwarae rhan unigryw yn y gymdeithas, a gwn am lawer o bobl sydd wedi elwa ac wedi goroesi drwy amseroedd tywyll yn eu bywydau o'u herwydd. Felly, rwy'n talu teyrnged i'r gwirfoddolwyr hyn ac yn diolch iddynt o waelod calon am fod yno.

Hoffwn ddweud bod gennym orddibyniaeth ar feddyginiaeth wrth-iselder. Mae gan Gymru un o'r cyfraddau presgripsiynau gwrth-iselder uchaf yng ngorllewin Ewrop. Mae meddygon teulu yn presgripsiynu digon o'r cyffuriau hyn i allu darparu cyflenwad 19 diwrnod i bawb yng Nghymru. Mae'r cyffuriau hyn yn effeithiol i rai pobl, ond nid i bawb, a gallant achosi sgil-effeithiau erchyll i lawer o gleifion. Dangoswyd bod therapi gwybyddol ymddygiadol yn effeithiol ac mae treialon wedi dangos bod cleifion yn llai tebygol o fynd yn sâl eto wedi i'r driniaeth ddod i ben.

Mae'n bryd rhoi diwedd ar y stigma ac mae'n amser gwella mynediad at therapïau siarad. Mae siarad yn achub bywydau; gadewch i ni fod yn agored ynglŷn â'n hiechyd meddwl a chymryd cam pwysig tuag at wneud Cymru yn genedl lle nad oes neb yn cyflawni hunanladdiad. Ac wrth i ni gael y sgwrs am ein hiechyd meddwl, rwy'n gobeithio bod Llywodraeth Cymru yn mynd ati ar fyrder i weithredu 31 argymhelliad y pwyllgor. Diolch yn fawr.

Rwy'n falch fod yr adroddiad wedi'i wneud, ac rwy'n falch o glywed y byddwch yn dychwelyd at y mater, ond mae bylchau yn yr adroddiad. Hoffwn dalu teyrnged i'r holl waith a wnaed yn y maes hwn. Cyfarfûm â Sefydliad Jacob Abraham, ac maent yn gwneud gwaith gwych yng Nghaerdydd.

Ysgrifennodd etholwr ataf, at bump o ACau eraill ac at y Pwyllgor Iechyd, Gofal Cymdeithasol a Chwaraeon yn mynegi pryderon go ddifrifol ynglŷn â chynhadledd genedlaethol Beth am Siarad â Fi? Cefais negeseuon y bore yma gan etholwyr, negeseuon y prynhawn yma, galwad ffôn am tua 8:00 y bore yma i drafod yr adroddiad. Mae etholwyr wedi'u siomi gan yr adroddiad. Nid oeddent yn teimlo bod grŵp agored i niwed o ddynion wedi cael cymryd rhan mor llawn ag y dylent. Rwyf yma i siarad ar ran y bobl hynny heddiw, a llawer o ddioddefwyr cudd.

Bob tro y bûm mewn cyfarfod o grŵp cymorth—fel Both Parents Matter, er enghraifft—rwyf wedi cyfarfod â phobl sydd naill ai wedi teimlo'n hunanladdol neu sy'n hunanladdol, ac rwy'n argymell bod y pwyllgor yn mynd i gyfarfodydd grwpiau cymorth o'r fath ac yn cyfarfod â'r bobl yno.

Mae cam-drin domestig cudd yn erbyn dynion yn ffactor yn yr epidemig o hunanladdiad ymhlith dynion. Fel y clywsom, yn 2017, cyflawnodd 278 o ddynion hunanladdiad—pump yr wythnos, bron un y dydd. Fel y soniwyd, mae'n ystadegyn syfrdanol, a rhaid gwneud rhywbeth pan glywn mai hunanladdiad yw'r achos marwolaeth mwyaf mewn dynion rhwng 20 a 49 oed.

Mae yna ffurf gudd ar gam-drin domestig a ganiateir mewn cymdeithas, sef dieithrio plentyn oddi wrth riant. Mae llawer o ddynion sy'n dod i fy swyddfa yn dioddef yn sgil cam-drin emosiynol a rheolaeth drwy orfodaeth. Defnyddir plant fel arfau, ac mae pawb ar eu colled. Yn ne Cymru, mae'r heddlu'n gwrthod derbyn cam-drin o'r fath fel cam-drin, ac mae hynny'n sgandal. Yr hyn sy'n fy nhristáu hefyd—ac rwy'n dweud hyn fel dyn—yw fy mod yn gweld canran gynyddol o famau'n wynebu'r un math o gam-drin. Yn 2003, roedd Justice Wall yn dweud bod dieithrio plentyn oddi wrth riant yn ffenomenon gyfarwydd iawn.

Wel, dylai fod yn yr adroddiad. Rwy'n mynd i ddarllen dyfyniad gan ddyn mewn llawer o boen, rhywun sy'n dad. Ac roedd yn dweud: 'Yn syml iawn, torri'r berthynas rhwng rhiant a phlentyn, ar wahân i ladd rhywun, yw'r peth gwaethaf y gall un bod dynol ei wneud i un arall'.

Mae diwylliant o honiadau ffug, weithiau i gael cymorth cyfreithiol yn y llysoedd teulu, hefyd yn lladdwr. Fe ddarllenaf ddyfyniad arall, gan berson go iawn arall: 'Cymerwyd fy mhlant oddi wrthyf, yna gwnaed 42 o honiadau yn fy erbyn. Roedd hi'n ymddangos mai hunanladdiad oedd yr opsiwn gorau. Ceisiais grogi fy hun ddwy waith, a sefais ar drac rheilffordd unwaith ac fe lwyddodd y Samariaid i fy nghymell oddi ar y rheilffordd drwy siarad â mi'.

Caiff dynion eu beirniadu am beidio ymgysylltu a siarad ynglŷn â sut maent yn teimlo, ond pan fyddwch yn y system llysoedd teulu, ni allwch siarad am unrhyw deimladau hunanladdol, unrhyw gythrwfl emosiynol, oherwydd defnyddir hynny yn eich erbyn i'ch rhwystro rhag gweld eich plant. Ac rwy'n edrych ymlaen at y diwrnod pan fydd cyfiawnder troseddol yn cael ei wneud mewn ffordd gwbl wahanol yng Nghymru, yn enwedig ym maes cyfraith teulu.

Yn y ddinas hon, ym mhrifddinas Cymru, nid oes unrhyw gymorth anfeirniadol ar gyfer dynion. Caiff dynion eu trin fel troseddwyr bob amser, a chânt eu sgrinio. Rwyf am ddyfynnu cyfaill i Alex Skeel, dyn dewr iawn a gymerodd ran mewn rhaglen ddogfen ar y BBC. Cafodd ei gam-drin gan Jordan Worth, y fenyw gyntaf i gael ei charcharu am reolaeth drwy orfodaeth, a dywedodd:

Nid oes ots pa ryw ydynt. Mae dioddefwr yn dal i fod yn ddioddefwr. Mae camdriniwr yn dal i fod yn gamdriniwr. Mae dioddefwr yn dal i frifo boed yn wryw neu'n fenyw. Mae camdriniwr yr un mor gas boed yn ddyn neu'n ddynes.

Caf negeseuon gan bobl yn dweud nad oes unman iddynt fynd—ac fe ddof i ben yn awr—

A ydych yn dirwyn i ben? Diolch.

Mewn cyd-destun, yn yr ychydig fisoedd diwethaf, mae dau o bobl wedi cysylltu â fy swyddfa i ddweud bod ein hymyrraeth wedi eu rhwystro rhag lladd eu hunain. Roedd un yn dad. Roedd un yn fam. Rhaid gwneud rhywbeth. Diolch yn fawr.

Diolch. A gaf fi alw ar y Gweinidog Iechyd a Gwasanaethau Cymdeithasol, Vaughan Gething?

Diolch ichi, Ddirprwy Lywydd. Hoffwn ddechrau drwy ddiolch i aelodau'r pwyllgor am eu gwaith yn cynhyrchu'r adroddiad 'Busnes Pawb' ar atal hunanladdiad yng Nghymru. Ac rwy'n croesawu'r ddadl heddiw. Mae wedi bod yn anodd ond yn bwysig ac yn gam ymlaen ar drafod y mater mewn modd aeddfed a sensitif iawn ar y cyfan, oherwydd mae gwella iechyd meddwl a lles meddyliol ac atal hunanladdiad yn parhau i fod yn flaenoriaeth i Lywodraeth Cymru.

Mae'r argymhellion yn cyd-fynd yn fras â'r rhai yn adolygiad canol tymor y strategaeth 'Siarad â fi 2'. Mae gwaith eisoes ar y gweill gyda'r grŵp cynghori cenedlaethol ar gyfer cyflawni'r rhain. Mae'r adroddiad yn darparu tystiolaeth bellach, a fydd yn helpu i lywio ein rhaglen waith, i gynyddu ei heffaith ar leihau hunanladdiad yma yng Nghymru.

Roeddwn yn falch o gytuno neu gytuno mewn egwyddor â'r holl argymhellion, ac rwyf am grynhoi rhai o'r prif gamau gweithredu sy'n deillio o'r ymchwiliad. Dylai'r Aelodau fod yn ymwybodol o'r camau rydym wedi'u cymryd yn y blynyddoedd diwethaf i wella'r gwaith o atal hunanladdiad drwy 'Siarad â fi 2'. Rwy'n dal yn benderfynol o gryfhau ein dull o atal hunanladdiad, oherwydd, er ein bod wedi dod yn bell, rwy'n cydnabod bod llawer iawn mwy y gellir ei wneud.

Roeddwn yn falch o gyhoeddi £500,000 o arian ychwanegol bob blwyddyn yn y gynhadledd genedlaethol ddiweddar ar atal hunanladdiad tuag at gefnogi dulliau cenedlaethol a rhanbarthol i helpu i atal hunanladdiad a hunan-niwed. Defnyddir y cyllid ychwanegol hwn yn rhannol i recriwtio arweinydd cenedlaethol a thri arweinydd rhanbarthol ledled Cymru i gydlynu a gyrru'r gwaith hwnnw yn ei flaen ac i gefnogi monitro a gweithredu cynlluniau lleol. Fodd bynnag, ni ddylid ystyried hwnnw fel arian ar wahân. Mae ein dull ehangach o wella iechyd meddwl a lles meddyliol a gwella mynediad at wasanaethau yn helpu i gefnogi'r dyhead sydd gan bawb ohonom. Rydym yn parhau i wario mwy ar wasanaethau iechyd meddwl nag unrhyw ran arall o GIG Cymru. Caiff gwariant ar iechyd meddwl ei neilltuo yng Nghymru, a dros y ddwy flynedd ddiwethaf rydym wedi sicrhau cynnydd pellach o £20 miliwn i £655 miliwn yn y flwyddyn ariannol hon. Ac mae hynny wedi cynnwys cyllid wedi'i dargedu tuag at wella mynediad at nifer o feysydd penodol, gan gynnwys iechyd meddwl pobl hŷn, gwasanaethau iechyd meddwl plant a'r glasoed, therapïau seicolegol ar gyfer oedolion, gwasanaethau iechyd meddwl amenedigol yn y gymuned a'r gwasanaethau cymorth iechyd meddwl a gofal sylfaenol lleol.

Mae gwella mynediad at ofal y tu allan i oriau a gofal mewn argyfwng yn flaenoriaeth ar gyfer ein cronfa trawsnewid iechyd meddwl. Yn ddiweddar rydym wedi ymrwymo £1 miliwn ar gyfer amrywiaeth o ddulliau i wella cymorth, gan gynnwys gwasanaethau cyswllt, cymorth mewn argyfwng a brysbennu ar y stryd. A nodwyd bod gofal mewn argyfwng a gofal y tu allan i oriau yn faes blaenoriaeth ar gyfer buddsoddi yn y flwyddyn i ddod. Felly, rydym yn gweithio gydag ystod o asiantaethau, gan gynnwys yr heddlu ac awdurdodau lleol, i bennu'r dull mwyaf effeithiol o dargedu'r buddsoddiad hwn.

Bydd y £7.1 miliwn ychwanegol y flwyddyn a gyhoeddais yn ddiweddar yn adeiladu ar ein buddsoddiad blaenorol ac yn ceisio sicrhau gwelliannau cynaliadwy i wasanaethau iechyd meddwl plant a'r glasoed, ond caiff ei ddefnyddio hefyd i gefnogi'r dull ysgol gyfan o weithredu ar iechyd meddwl a lles meddyliol emosiynol, oherwydd rydym yn hyderus y bydd dull ysgol gyfan yn helpu i sicrhau bod iechyd meddwl a lles meddyliol yn dod yn ganolog i'r ffordd y mae ysgolion yn gweithio ac y bydd ethos yr ysgol yn cefnogi iechyd meddwl a lles meddyliol ehangach dysgwyr.

Ac mewn ymateb i un o bwyntiau Lynne Neagle, gallaf ddweud bod y Gweinidog Addysg a minnau yn disgwyl gallu cyhoeddi canllawiau i ysgolion ar siarad am hunanladdiad ym mis Ebrill eleni. Ar bwynt gwahanol, sy'n ymwneud â phobl ifanc yn hytrach na phlant, bydd y Gweinidog Addysg yn gwneud cyhoeddiad cyn bo hir ar gymorth ar gyfer y ddarpariaeth iechyd meddwl mewn addysg uwch.

Mae cael cyfle i fwydo eu safbwyntiau i mewn yn uniongyrchol yn ganolog i'n dull o weithredu gyda phlant a phobl ifanc. Felly, rydym yn gweithio gyda Plant yng Nghymru a'r GIG i gynnull grŵp rhanddeiliaid ieuenctid, a fydd yn cyfarfod am y tro cyntaf y mis hwn, i weithio ochr yn ochr â ni a'n cynghori wrth i'r gweithgaredd fynd rhagddo. Fel rhan o'n hymdrech barhaus i wella gwybodaeth a sgiliau staff rheng flaen, gan gynnwys meddygon teulu, drwy weithredu fframwaith hyfforddi, byddwn yn cynnwys darparu gwybodaeth i wasanaethau allu gwneud penderfyniadau gwybodus am hyfforddiant priodol ar gyfer eu hanghenion.

Rydym yn cydnabod yr angen i sicrhau bod cymorth priodol ar gael ar gyfer y rhai sydd wedi cael profedigaeth yn sgil hunanladdiad. Mae peth her yn gysylltiedig ag iaith, ac nid wyf yn siŵr y bydd pawb yn deall beth y mae ôl-ymyrraeth yn ei olygu, ond rydym yn sôn am y gefnogaeth a ddarparwn. Dyna pam ein bod wedi ymrwymo i gynnal adolygiad o'r cymorth sy'n bodoli eisoes ac i dargedu buddsoddiad lle mae ei angen, ac rwy'n disgwyl y bydd angen buddsoddiad pellach. Yn sicr, nid yw hynny'n cael ei wthio o'r neilltu. Rwyf wedi ymrwymo i wella sut rydym yn gwella cymorth, nid pa un a ddylem wneud hynny, ac rwy'n cydnabod bod y pwyllgor yn disgwyl gweld camau ar waith o fewn cyfnod rhesymol o amser, ac nid nifer o flynyddoedd o aros.

Bydd y gwaith hwn yn cynnwys gweithredu'r llwybr cymorth ar ôl hunanladdiad a gwella ymwybyddiaeth o adnoddau, gan gynnwys 'Cymorth wrth Law', ac a bod yn deg, mae'r ymchwiliad hwn wedi gwneud gwahaniaeth drwy wneud yn siŵr fod y cymorth hwnnw'n llawer mwy hygyrch ar-lein, ac ar ffurf copi caled, i gefnogi pobl sydd wedi cael profedigaeth yn sgil hunanladdiad. Byddwn yn cynnal ymgyrch ymwybyddiaeth wedi'i thargedu at staff rheng flaen yn y sector cyhoeddus, gan gynnwys meddygon teulu, staff y gwasanaeth ambiwlans a chlinigwyr adrannau damweiniau ac achosion brys. Y nod yw sicrhau y gall gwasanaethau rheng flaen ymateb yn briodol ac yn sensitif i bobl mewn trallod.

Un o'r argymhellion yn yr adroddiad oedd darparu un pwynt mynediad i help a chymorth. Roeddwn yn falch o gefnogi'r grŵp cynghori cenedlaethol gyda lansio eu gwefan newydd ar 30 Ionawr eleni. Mae'r wefan yn anelu i wella mynediad at gymorth a galluogi pobl i gael mynediad at gyngor a gwybodaeth. Bydd yn cynnwys adrannau ar gyfer gweithleoedd, plant, pobl ifanc, ysgolion, rhieni, y rhai sy'n gweithio mewn lleoliadau iechyd a gofal cymdeithasol, yn ogystal â'r rhai sydd mewn profedigaeth yn sgil hunanladdiad.

Y cam cyntaf i ddarparu cymorth priodol a digonol yw cynorthwyo pobl i siarad am broblemau iechyd meddwl. Mae codi ymwybyddiaeth, a mynd i'r afael â stigma a gwahaniaethu, yn ganolog i 'Law yn Llaw at Iechyd Meddwl' a 'Siarad â fi 2', ac yn thema y mae nifer wedi'i chrybwyll yn eu cyfraniadau heddiw. Mae Llywodraeth Cymru yn parhau i fod yn gefnogwr cryf i ymgyrchoedd dan arweiniad y sector gwirfoddol i  wneud yn union hynny.

Rwy'n deall bod pobl yn pryderu ynglŷn â'r effaith y gall cyfryngau cymdeithasol ei chael ar iechyd meddwl hefyd. Yn ddiweddar, cyhoeddodd ein prif swyddog meddygol, ynghyd â chymheiriaid ledled y DU, gyngor a oedd yn cydnabod y gall amser sgrin a chyfryngau cymdeithasol fod yn fuddiol. Fodd bynnag, mae hefyd yn amlygu effaith amser sgrin ar ddatblygiad plant iach, megis ymarfer corff a chysgu, ac yn herio'r diwydiant i gael cod ymddygiad gwirfoddol i ddiogelu plant a phobl ifanc ar-lein.

Nawr, rwy'n cydnabod cysylltiadau penodol hunanladdiad yn y gymuned ffermio, fel y crybwyllwyd gennym heddiw yn y ddadl hon, ond hefyd yn fy ymddangosiad gerbron y pwyllgor iechyd y bore yma. Mae'n un o nodweddion ein gwaith presennol ac yn y dyfodol i wella'r cymorth ymarferol sydd ar gael. Amlygodd adroddiad y pwyllgor hunanladdiad ymhlith dynion fel blaenoriaeth genedlaethol—unwaith eto, soniodd nifer o'r Aelodau am hynny. Rydym yn cydnabod pwysigrwydd nodi cymorth, ac mae gennym amrywiaeth o raglenni eisoes ar waith i helpu i gynorthwyo dynion. Mae cyfnod 3 o ymgyrch gwrth-stigma Amser i Newid Cymru, ymgyrch rydym yn ei hariannu ar y cyd, yn canolbwyntio ar ddynion canol oed ar gyfer y cyfnod nesaf. Rydym hefyd yn darparu cyllid i sefydliadau trydydd sector drwy grantiau iechyd meddwl adran 64 i ategu a gwella'r gwasanaethau a ddarperir eisoes gan GIG Cymru ac awdurdodau lleol.

Dau gynllun penodol rydym yn eu hariannu ar hyn o bryd yw Siediau Dynon, i helpu i fynd i'r afael ag unigrwydd ac arwahanrwydd, a'r Samariaid, sy'n canolbwyntio ar atal hunanladdiad, tra bydd swyddogion y Llywodraeth yn parhau i gyfarfod yn rheolaidd â'r grŵp cynghori cenedlaethol. A chan fod yr holl ranbarthau o Gymru wedi datblygu eu cynlluniau lleol, bydd swyddogion yn datblygu canllawiau adrodd cliriach i fonitro gweithredu camau lleol ochr yn ochr â gwaith cenedlaethol. Mae gennym raglen waith ddifrifol a all wneud gwahaniaeth go iawn. Edrychaf ymlaen at roi diweddariadau pellach ar y cynnydd a wnaed yn erbyn yr argymhellion yn yr adroddiad hwn.

Diolch. A gaf fi alw yn awr ar Dai Lloyd i ymateb i'r ddadl?

Diolch, Ddirprwy Lywydd. Yn yr ychydig funudau sydd gennyf, rwyf am ganolbwyntio ar ymateb i rai o'r cyfraniadau yn yr hyn a fu'n ddadl anodd ond pwerus iawn ar adegau. Credaf fod y Senedd hon ar ei gorau, weithiau, pan fydd yn rhaid inni fynd i'r afael â materion sy'n anodd ac yn heriol iawn i bawb ohonom, a'n bod yn llwyddo i ddadlau mewn ffordd aeddfed ac ystyriol iawn â'n gilydd, oherwydd mae llawer o bobl yma wedi cael eu cyffwrdd gan hunanladdiad. Cawsom brofiad personol Helen Mary, ac yn arbennig, profiad personol Jack Sargeant yn amlwg, a hyd yn oed gan Neil Hamilton, a phobl yn dod i weld Rhun ap Iorwerth yn ogystal, a phrofiad personol Lynne Neagle a'r dystiolaeth bwerus y mae'n ei darparu yn y pwyllgor iechyd ac yn y pwyllgor plant a phobl ifanc. Felly, rydym yn gwybod am hunanladdiad.

Yn broffesiynol, nid wyf yn gwybod os soniais cyn hyn fy mod wedi bod yn feddyg teulu ers cymaint o gannoedd o flynyddoedd bellach, ac yn achlysurol rydych yn cael eich cyffwrdd gan hunanladdiad. Rydych yn cael y sgwrs honno lle mae rhywun yn rhyw led fygwth hunanladdiad ac rydych yn ceisio gwneud rhywbeth am y peth, a dyna'r pwynt. Ni allaf gael pobl i mewn i ysbytai seiciatrig brys yn awr, a gallwn wneud hynny 20 mlynedd yn ôl, wyddoch chi. Gallwn ffonio, fel pe bai gennych boen yn y frest. Gallwn gael pobl i mewn i'r ysbyty. Ni allaf wneud hynny mwyach, ac mae pobl yn dweud, 'Lle'r oedd y meddyg teulu yn hyn oll?' Iawn, gallwn ddeall hunanladdiad, ac rydym yn deall dinistr hyn i gyd. Daeth hynny'n amlwg yn y ddadl bwerus hon.

Ac mae gwaith rhagorol yn digwydd ar lawr gwlad. Mae angen mwy ohono. Dyna'r cyfan sydd ei angen arnom—mwy o therapïau siarad. Mae 'Cymorth wrth Law' yn wych, fel y mae'r gyfres 'Siarad â fi 2'. Mae angen newid sylfaenol o ran darparu adnoddau. Mae'r sefydliadau cymorth profedigaeth yn y sector gwirfoddol yn rhagorol. Mae angen mwy ohonynt. Mae angen mwy o gymorth arnynt, oherwydd, fel y dywedasom, mae hunanladdiad yn ddinistriol.

Fe wnaeth meddyg teulu yr oeddwn yn ei adnabod rai blynyddoedd yn ôl yn y practis rwyf bellach yn feddyg teulu ynddo gyflawni hunanladdiad, ac nid yw hynny byth wedi gadael y practis. Mae 18 mlynedd ers hynny, ac mae'r practis rwy'n dal i fod yn feddyg teulu ynddo'n dal i deimlo trallod—trallod llwyr. Ac ni allai pobl siarad amdano am flynyddoedd. Nawr, maent yn siarad amdano, oherwydd mae siarad am y materion hyn wedi dod yn dderbyniol yn sydyn iawn, ac rydym yn dechrau deall yn araf nad yw sôn am hunanladdiad yn ei wneud yn fwy tebygol o ddigwydd. Mae'n dal i fod syniad o hyd, os ydym yn sôn amdano, ei fod yn debygol o ddigwydd. Mae hynny mor gwbl anghywir.

Mae'n fusnes i bob un, busnes i bawb yn bendant iawn, ac rwy'n cymryd geiriau Carl Sargeant i galon: edrychwch ar ôl ei gilydd. Diolch yn fawr.

Diolch. Y cynnig yw nodi adroddiad y pwyllgor. A oes unrhyw Aelod yn gwrthwynebu? Felly, derbyniwyd y cynnig yn unol â Rheol Sefydlog 12.36.

Derbyniwyd y cynnig yn unol â Rheol Sefydlog 12.36.